Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dawne czasy mają zawsze urok wielki dla tych, którym nowe nie przyniosły nic prócz łez i boleści.

Nie lubię ciemności, kocham się w blaskach, lubię smiać się z komedii, a w domu jeść cukierki... Wierz mi, tak lepiej...

Ale wedle praw i obyczajów ludzkich kobieta nie jest człowiekiem, kobieta to rzecz.

Nie idzie już tu nawet o serca, bo te, tak pod jedwabnymi, jak pod wełnianymi i perkalowymi stanikami, są u tak zwanej płci pięknej drażliwym i zarazem bezbronnym miejscem; byle co zranić je może, byle co zawojować.

Czy Bóg je stworzył, czy ludzie wytworzyli, dość, że istnieją one, te prawdy mówiące mężczyźnie: ,,Będziesz uczył się, pracował, zdobywał i używał!”, kobiecie: ,,Będziesz cackiem i za igraszkę mężczyźnie służyć!”.

Mężczyzno! puchu marny! ty wietrzna istoto!

Trzeba być na świecie albo silną i dumną, albo słabą i pokorną. Trzeba mieć dźwigać i chronić godność swą osobistą albo zrzec się do niej wszelkiej pretensji.

Najlepszy nawet człowiek nie może być w każdej chwili swego życia jednostajnie skłonnym do spełniania dobrych uczynków.

Życie kobiety to wiecznie gorejący płomień miłości - powiadają jedni. Życie kobiety to zaparcie się - twierdzą inni. Życie kobiety to macierzyństwo - wołają tamci. Życie kobiety to igraszka - żartują jeszcze inni.

Pocieszycielka strapionych, towarzyszka samotnych, piastunka burzami życia miotanych, praca, wstąpiła na ubogie poddasze i przywiodła ze sobą - spokój.

Nie idzie już tu nawet o serca, bo te, tak pod jedwabnymi, jak pod wełnianymi i perkalowymi stanikami, są u tak zwanej płci pięknej drażliwym i zarazem bezbronnym miejscem; byle co zranić je może, byle co zawojować.

(...) nie jestem samą, jestem matką! Gdybym nie miała serca macierzyńskiego, które kocha, słyszałabym w sobie głos sumienia, które obowiązek przypomina; gdybym nie miała sumienia, które kocha, słyszałabym głos serca. Mam jedno i drugie...