"Kochać długo, kochać zawsze to wbrew naturze. (...) Więc żeby uczucie trwało, trzeba zgodzić sie na niepewność, wypłynąć na niebezpieczne wody, tam gdzie posuwa się do przodu tylko ten, kto ufa, odpoczywać, unosząc się na zmiennych falach zwątpienia, spokoju, ale nigdy nie zbaczac z kursu."

:) aż mi się sama gęba śmieje jak sobie pomyślę co też Lisa i Gilles zrobili, aby przywrócić ich uczuciu właściwy kierunek. Nie pamiętam kiedy ostatni raz zetknęłam się ze sztuką, ale podejrzewam, że było to gdzieś w szkole średniej i jestem w ciążkim szoku, że aż tak mi się spodobała. Krótka, ale za to bardzo bezpośrednia, z mocnym przekazem, wartościowymi wnioskami.

Gilles utracił pamięć w wyniku tajemniczego wypadku i teraz jego żona Lisa próbuje mu pomóc odzyskać wspomnienia. Od początku wydawało mi się, że wiem gdzie i w jaki sposób wszystko zmierza, lecz ogromnie się pomyliłam. Ilość kłamstw i niewypowiedzianych wcześniej słów, niewyrażonych uczuć jaka przelewa się podczas tego krótkiego dialogu mocno chwyta w swoje sidła i nie wypuszcza do samego końca. Zmusiła mnie do refleksji nad własnym życiem i szczerze mam teraz troszkę do przemyślenia. Gorąco polecam.

"Kochać długo, kochać zawsze to wbrew naturze. (...) Więc żeby uczucie trwało, trzeba zgodzić sie na niepewność, wypłynąć na niebezpieczne wody, tam gdzie posuwa się do przodu tylko ten, kto ufa, odpoczywać, unosząc się na zmiennych falach zwątpienia, spokoju, ale nigdy nie zbaczac z kursu."

:) aż mi się sama gęba śmieje jak sobie pomyślę co też Lisa i Gilles zrobili, aby...