Władza monarsza wiąże się z wielką presją otoczenia:bliskich i narodu. Każdy krok,gest czy mimika są obserwowane. Trzeba się uczyć panowania nad swoimi emocjami,czynami a nawet myślami. Nikomu nie można ufać. Małżeństwo jest aranżowane a miłość zakazana. Cesarzowa nie ma prawa okazać miłości,gdyż jest to dla niej zgubne uczucie słabości,którą potencjalni wrogowie wykorzystują w politycznej rozgrywce. I teraz nasuwa się pytanie: czy małżeństwo na cesarskim dworze naprawdę jest takie bajkowe i usłane różami? Wydaje mi się,że nie. Tym najważniejszym jednak,w byciu Cesarzową,jest wyczekiwanie na dziedzica - następcę tronu. Jeśli kobieta nie powija syna,jest w Cesarstwie wręcz uznawana za gorszą i istnieje prawdopodobieństwo odtrącenia jej,jako gorszą. Katarzyna Wielka była wielką monarchinią,o tak,robiła niesamowitą "karierę" polityczną,bez dwóch zdań,ale prywatnie była wyniszczoną,osłabioną,osamotnioną kobietą zagubioną w tak okrutnej rzeczywistości. Nie uległa jednak słabości i niczym niezłomny rycerz walczyła o to,co słuszne by jak najlepiej przyczynić się do rozkwitu Cesarstwa.
Pozycja dobra i solidnie napisana,bardzo szczegółowo osadzona datami historycznymi. Warte przeczytania!

Władza monarsza wiąże się z wielką presją otoczenia:bliskich i narodu. Każdy krok,gest czy mimika są obserwowane. Trzeba się uczyć panowania nad swoimi emocjami,czynami a nawet myślami. Nikomu nie można ufać. Małżeństwo jest aranżowane a miłość zakazana. Cesarzowa nie ma prawa okazać miłości,gdyż jest to dla niej zgubne uczucie słabości,którą potencjalni wrogowie...