Zanim przejdę do zachwycania się nad treścią „Ucznia Skrytobójcy”, muszę co nieco pozachwycać się samym wykonaniem książki przez drogie mi (jedno z dwóch moich ulubionych) wydawnictwo MAG.

Kiedy po raz pierwszy wzięłam tę książkę do ręki, nie mogłam wyjść z podziwu. Rysunek na okładce jest prosty, skromny – a jednak w jakiś niesłychany sposób magiczny. Kartki zszyte równiutko, elegancko, a czcionka na nich tak wyraźna, że miałam wrażenie, jakby wydrukowano tę książkę specjalnie dla mnie zaraz po tym jak ją zamówiłam :D W dodatku te nieduże rysunki nad tytułami rozdziałów – w każdym tomie inny (sprawdziłam to, bo od razu zamówiłam całą trylogię, to mój niezdrowy nawyk :D), no coś pięknego!

Jeżeli o samą powieść chodzi, to osoby zainteresowane tym tytułem muszę ostrzec, że potrzeba trochę "cierpliwości" podczas czytania. Główny bohater, Bastard, swoją opowieść zaczyna od najwcześniejszego wspomnienia z dzieciństwa - i od tej właśnie pory opisuje swoje pierwsze spotkanie z rycerzami i królewskim koniuszym, a następnie wędrówkę do Koziej Twierdzy i nowe życie, jakie rozpoczął. Opisy są łagodne i bardzo przyjemnie się je czyta, ale zanim dotrzecie do momentu, w którym Bastard w ogóle poznaje swego mistrza Skrytobójcę, minie wam ponad 90 stron.

Bastard od początku powieści nie ma tak naprawdę imienia. Wszystko to dlatego, że w świecie tu przedstawionym każdy swoje imię otrzymuje, aby podkreślić jakąś cechę dziecka bądź cnotę, która się w nim rozwija (brzmi magicznie? Tak właśnie ma być!). I tak mamy Króla Roztropnego, Księcia Szczerego, Księcia Władczego, czy też Księcia Rycerskiego. Imię "Bastard" bohaterowi nadał królewski koniuszy, Brus, najbliższy poddany księcia Rycerskiego, ojca Bastarda oraz następcy tronu.

Chłopiec w wieku sześciu lat zmuszony jest rozpocząć nowe życie jako bękart księcia. Po tym, jak książę Rycerski ze względu na niego usunął się w cień, rezygnując z tronu, Bastard zostaje pod opieką Brusa.
Nie jest on zupełnie zwykłym chłopcem. Bastard posiada bowiem dar Rozumienia - potrafi "wejść" w umysł zwierząt i odczytać ich myśli, uczucia i lęki. Używanie tej mocy jest jednak niebezpieczne, ponieważ im dłużej się to robi, tym szybciej użytkownik może sam stać się zwierzęciem - przed czym ostrzega go Brus i surowo zabrania używać Rozumienia.

Historia opisuje jego zmagania z nowym światem. Z początku chłopiec uczy się przede wszystkim opieki nad końmi, psami i sokołami, jednak z czasem Król Roztropny oferuje mu pewien układ - w zamian za służbę jemu, Bastard ma otrzymać niezbędne nauki, takie jak pisanie, czytanie, czy walka - a także skrytobójstwo, jak wkrótce się dowiadujemy.

Wśród krótkich, ale przyjemnych opisów czy to nauk, czy sposobów, w jakie Bastard spędzał swoje dni, nie ma wiele zapierających dech w piersi przygód czy tajemniczych zagadek. Można by wręcz pokusić się o stwierdzenie, że na początku prawie nic się nie dzieje. Nie ma w tym jednak nic dziwnego - dziwne by było, gdyby tak mały chłopiec brał udział w sprawach politycznych państwa, czy walczył przeciwko piratom grasującym na morzach i zarażających zakładników tajemniczą chorobą odbierającą im uczucia oraz emocje.

Nie znaczy to wcale jednak, że książka nudzi - wręcz przeciwnie. Dzięki temu poznajemy Bastarda do tego stopnia, jakbyśmy poznawali go w prawdziwym świecie, jednocześnie śledząc wydarzenia i problemy, z którymi w późniejszym czasie dorastający Bastard będzie borykał się jako bękart i skrytobójca.

Wbrew pozorom książka jest ciekawa i wciągająca, a postacie barwne i różnorodne - Książę Szczery, darzący Bastarda prawdziwą sympatią, nienawidzący chłopca książę Władczy, skrytobójca Cierń, który ma w sobie więcej uczuć, niż mogłoby się zdawać, a przede wszystkim błazen - tajemniczy, zagadkowy, służący może nie radą, lecz zagadkowymi przepowiedniami.
Myślę, że te 8/10 gwiazdek to zdecydowanie dobra ocena :)

Zanim przejdę do zachwycania się nad treścią „Ucznia Skrytobójcy”, muszę co nieco pozachwycać się samym wykonaniem książki przez drogie mi (jedno z dwóch moich ulubionych) wydawnictwo MAG.

Kiedy po raz pierwszy wzięłam tę książkę do ręki, nie mogłam wyjść z podziwu. Rysunek na okładce jest prosty, skromny – a jednak w jakiś niesłychany sposób magiczny. Kartki zszyte...