Jako, że jestem ogólnie otwarty na style, gatunki i autorów bardzo chętnie sięgam po coś nowego, równie chętnie przy tym sięgam po klasykę, której czytanie sprawia mi ogromną przyjemność. Z wielkim zainteresowaniem zabrałem się za „Damę kameliową” Aleksandra Dumasa syna albowiem dotąd znałem jedynie dokonania jego ojca – znakomitych „Trzech muszkieterów” i równie świetną „Królową Margot”. Dumas ojciec z miejsca awansował do grona moich ulubieńców. Niestety z synem się raczej nie zaprzyjaźnimy.

Nie wiem jak to ubrać w słowa, bo nie chcę krytykować ani stylu ani talentu Dumasa syna ani tym bardziej niewątpliwej wartości „Damy kameliowej”. Chodzi po prostu o to, że nie autor użył takich środków, że nie przykuł mojej uwagi, nie wzbudził entuzjazmu ani zainteresowania. Historia, chociaż napisana bardzo dobrze, okazała się dla mnie nudą. Nie mogę się przyczepić do strony technicznej – stylistycznie czy językowo było naprawdę w porządku. Ale po prostu to nie jest historia dla mnie, nie w moim typie. Może gdyby była bardziej rozbudowana? Albo wręcz przeciwnie – krótsza?

Zostawmy jednak gdybanie bo do niczego ono nie prowadzi. Nie jest „Dama kameliowa” powieścią, która wpasowuje się w mój gust. Nie jest to zła książka, co to to nie. Po prostu jest nie dla mnie.

Jako, że jestem ogólnie otwarty na style, gatunki i autorów bardzo chętnie sięgam po coś nowego, równie chętnie przy tym sięgam po klasykę, której czytanie sprawia mi ogromną przyjemność. Z wielkim zainteresowaniem zabrałem się za „Damę kameliową” Aleksandra Dumasa syna albowiem dotąd znałem jedynie dokonania jego ojca – znakomitych „Trzech muszkieterów” i równie świetną...