Pisarz i dramaturg francuski, syn Alexandre'a Dumasa p i jego przyjaciółki – Marie Catherine Labay. Jego wszystkie powieści miłosne (omnes fabulae amatoriae) zostały umieszczone w index librorum prohibitorum dekretem z 1863 roku.
Karierę pisarską rozpoczął jako poeta, jednak sławę przyniosły mu powieści Sprawa Clémenceau (L'affaire Clemenceau 1867, wyd. polskie 1883) oraz Dama kameliowa (La Dame aux camélias 1848, wyd. polskie 1870). Ten ostatni melodramat przyniósł autorowi największe uznanie oraz został z dużym sukcesem adaptowany scenicznie (m.in. jako opera Verdiego La Traviata). Powodzenie Damy kameliowej skłoniło Dumasa do zajęcia się dramatopisarstwem. Spod jego pióra wyszły m.in. komedie: Półświatek (1885, wyd. polskie 1896) oraz Cudzoziemka (1876, wyd. polskie 1877),a także liczne felietony oraz artykuły prasowe.
Dumas został doceniony w 1874 członkostwem w Akademii Francuskiej, a w 1894 otrzymał order Legii Honorowej.
Jego wnukiem był szermierz Alexandre Lippmann.
Kojarzono zawsze wieś z miłością. I słusznie, gdyż nie ma piękniejszego tła dla kobiety kochanej aniżeli błękitne niebo, kwiaty, samotność w...
Kojarzono zawsze wieś z miłością. I słusznie, gdyż nie ma piękniejszego tła dla kobiety kochanej aniżeli błękitne niebo, kwiaty, samotność wśród pól i lasów.
Kiedy następnym razem zachce mi się sięgnąć po klasykę literatury, to trzepnijcie mnie w łeb. Takich nudziarstw dawno nie czytałam. Wakacje z książkami nie zaczęły się dla mnie najłaskawiej. Mamy tutaj opowieść miłosną, która dzieje się pomiędzy zubożałym szlachcicem a prostytutką.
To, co dzieje się między nimi, jest dla mnie nie do ogarnięcia. Są razem, nie są razem. Kochają się, rozchodzą się, przebaczają sobie i obrażają się po sto razy. Nie dzieje się nic oprócz kolacyjek, odwiedzin i rozmów o niczym.
Chciałam sobie udowodnić, że po latach klasyka jest dla mnie bardziej zrozumiała i łatwiejsza do przyswojenia. Niestety nie. Nie zamierzam już ryzykować, na liście książkowej mam jeszcze masę świetnych pozycji, które całe szczęście klasykami nie są. NIE POLECAM
Uwielbiam te czasy w literaturze francuskiej! Wykwitne baly, kurtyzany z księciami, teatry, sztuki, przepych, uczucie. Przepiękna opowieść o młodziutkiej kurtyzanie, skazanej na krótkie i intensywne życie w które wkrada się uczucie do ubogiego młodzieńca. Rozkoszuje się stylem pisania i ówczesnym kanonem miłości. Niezwykle mądre słowa wypowiedziane przez Prudencję o mężczyznach i ich uczuciach pozostaną ze mną na długo.