Tak jak Dama Kameliowa oraz Dama w Perłach klimatycznie były do siebie podobne (obie książki gorąco polecam),tak Sprawa Clemenceau wyjątkowo zaskoczyła mnie, szczególnie zakończeniem odbiegając od reszty. Dumas znany z przedstawiania nietypowych (i niezwykle tragicznych) historii miłosnych i tym razem stanął na wysokości zadania. Podobnie jak wcześniej ukazał do czego może doprowadzić owo gorące uczucie, lecz, co wyróżnia tę książkę od innych dzieł autora, pokazuje również do jak skrajnych czynów zdolny jest człowiek prawdziwie zakochany. W tle przewija się również kwestia moralności oraz psychologii skupiona na głównym bohaterze, która może z początku nużąca, rozwija się w ciekawy wątek i przejmującą, osobistą narrację.
Nie zdradzając więcej, zachęcam do przeczytania. Zdecydowanie warto

Tak jak Dama Kameliowa oraz Dama w Perłach klimatycznie były do siebie podobne (obie książki gorąco polecam),tak Sprawa Clemenceau wyjątkowo zaskoczyła mnie, szczególnie zakończeniem odbiegając od reszty. Dumas znany z przedstawiania nietypowych (i niezwykle tragicznych) historii miłosnych i tym razem stanął na wysokości zadania. Podobnie jak wcześniej ukazał do czego może...

"...Odkąd, nie miałem już innego modelu prócz Izy spełniło się marzenie Pigmaliona. Ta, którą kochałem przetwarzała się kolejno w kobietę i posąg. Jednakże, z obawy by nie odkryto naszej tajemnicy, zmieniłem rozmiary dzieł moich..."

"...Odkąd, nie miałem już innego modelu prócz Izy spełniło się marzenie Pigmaliona. Ta, którą kochałem przetwarzała się kolejno w kobietę i posąg. Jednakże, z obawy by nie odkryto naszej tajemnicy, zmieniłem rozmiary dzieł moich..."

Powieść Dumasa daje mocno do myślenia. Ukazuje co może zdziałać zawód miłosny z rozsądnym, utalentowanym człowiekiem. Powieść ukazana w formie listu/pamiętnika skazanego do adwokata, ukazuje całe spectrum myśli i emocji oskarżonego. Spokojnie można wczuć się w jego osobę. Dość ciekawie pokazana historia nieszczęśliwej miłości, która prowadzi do zguby. Na mnie książka wywarła niesamowite wrażenie. Bardziej zaciekawiła mnie historia związku kobiety i mężczyzny sama w sobie niż czysto filozoficzne przemyślenia autora, które też były na bardzo wysokim poziomie. Książka nie dla każdego. Niektórzy mogą się przy niej zanudzić, niektórym może się wydać za trudna, ale nie jedna osoba odnajdzie w niej ciekawą i niecodzienną historię oraz kunszt literacki.

Powieść Dumasa daje mocno do myślenia. Ukazuje co może zdziałać zawód miłosny z rozsądnym, utalentowanym człowiekiem. Powieść ukazana w formie listu/pamiętnika skazanego do adwokata, ukazuje całe spectrum myśli i emocji oskarżonego. Spokojnie można wczuć się w jego osobę. Dość ciekawie pokazana historia nieszczęśliwej miłości, która prowadzi do zguby. Na mnie książka...

Iza Dobronowska, żona i życiowa miłość tytułowego bohatera powieści Aleksandra Dumasa syna 'Sprawa Clemenceau', ma bez cienia żadnych wątpliwości miejsce w poczcie femmes fatalles literatury klasycznej, a sama powieść jest wspaniałą historią miłosną bez szczęśliwego zakończenia jak i studium psychologicznym ludzkich zachowań i reakcji w obliczu okoliczności serwowanych nam przez życie. Książka jest formą pamiętnika pisanego przez osadzonego za morderstwo (dopiero na końcu czytelnik dowiaduje
się kto był ofiarą) Pierre'a Clemenceau na użytek swojego, przygotowującego się do rozprawy, obrońcy. Akcja rozgrywa się w 19. wieku, ale zjawiska opisane na kartach dzieła są ponadczasowe i zdarzenia te mogły mieć miejsce w praktycznie każdej epoce.
Prawnik, aby zrozumieć motywy jakie kierowały oskarżonym, powinien był znać pewne szczegóły z życia Clemenaceau które ukształtowały jego osobowość i wpłynęły na jego postępowanie. Pierre był nieślubnym dzieckiem, nie znał swojego ojca, całe dzieciństwo pozostawał pod opieką matki i z tego powodu spotykały go prześladowania i szykany ze strony rówieśników. Szczęście się do niego uśmiecha, kiedy pan Ritz (ojciec jego jedynego kolegi ze szkoły, Kontantyna) odkrywa w nim talent rzeźbiarski i postanawia otoczyć go swoją opieką. Niedługo okazuje się, że uczeń przerasta mistrza, Pierre zdobywa
uznanie i popularność, przez co, wraz ze swoim mecenasem, zaczyna być zapraszany na salony. Na jednym z wieczorków Pierre ujrzał trzynastoletnią dziewczynkę, uosobienie niewinnego, olśniewającego piękna. Była to Polka, Izabela Dobronowska, której matka chciała za wszelką cenę wydać ją za mąż za przedstawiciela błękitnej krwi.
Pierre szkicuje portret Izy, zaprzyjaźniają się, choć Iza mu wyznaje że wyjeżdża wraz z mamą do Polski lub Rosji i nigdy nie wróci, na pożegnanie w żartach nazywając Pierre'a "mężusiem". Przez następne kilka lat utrzymują znajomość korespondencyjną, Iza opisuje nieudane próby matrymonialne aranżowane przez jej matkę, w końcu pisze że chce się uwolnić od takiego życia. Okazuje się, ze młodzi darzą się wzajemną miłością i Iza przyjeżdża do Paryża, gdzie bierze ślub z Pierre'm. Małżeństwo jest bardzo szczęśliwe, pełne pasji i namiętności (są to pierwsze relacje płciowe Izy, Pierre jedynie raz w stanie nietrzeźwości miał kontakt z prostytutką). Ze związku
przychodzi na świat syn.Zupełnie niespodziewanie, nie podejrzewając wcześniej absolutnie niczego, Pierre odkrywa ze żona ma romans z byłym narzeczonym. Konstanty otwiera mu oczy i ujawnia, ze młoda kobieta jest bardzo rozwiązła (wspomina o pięciu kochankach) w wyniku czego Pierre nakazuje Izie się natychmiast opuścić, a sam, wraz z Konstantym, wyrusza do Rzymu. Po pewnym czasie odkrywa, że Iza, oprócz godności, miłości i życia rodzinnego zabrała mu też natchnienie i talent. Myśli o samobójstwie. Otrzymuje list, który mu donosi, że żona wróciła do Paryża. Pierre decyduje się jeszcze raz ją zobaczyć, gdyż ,pomimo wszystko,nie mógł przestać jej kochać. Ona też marzy o jego powrocie, ale w roli kochanka, gdyż związana jest (a raczej utrzymuje stosunki intymne) teraz z pewnym królem. Ulegają emocjom i kochają się, kiedy kobieta zasypia, Pierre bierze nóż i śmiertelnie dźga ją w pierś, następnego ranka oddając się w ręce policji.


Dumas dokonuje bardzo interesującej analizy związków, relacji damsko-męskich. W pierwszych rozdziałach, piórem Pierre'a, piętnuje prawo francuskie, które dzieci 'nieprawne' traktuje jako obywateli gorszej kategorii, które nie mają szans na większe dokonania, nie mają okazji by odbić się od dna. Szuka odpowiedzi na wieczne pytanie, czy mężczyzna który funduje swojemu dziecku taki los w ogóle wie co robi ?
Następnie przedstawia teorię o dziedziczeniu fatalizmu- zarówno Pierre, jak i Iza byli dziećmi z nieprawych łóż, więc ich związek nie miał prawa przetrwać. Dodatkowo, matka Izy była kobietą niewierną i rozwiązłą, kobietą upadłą
okazała się też być jej córka.
Autor potwierdza prawdę, głoszącą, że mężczyźni szanują kobiety tak, jak się szanują one same. Zaden z kochanków Izy nie ma wyrzutów sumienia, gdyż każdy z nich jest świadomy istnienia innych amantów korzystających z tych samych wdzięków i z tego samego ciała, co dowodzi jakiego pokroju osobą jest ta zaledwie dwudziestoletnia kobieta.
Można przypuszczać, że Dumas chciał też podkreślić rolę doświadczenia w kontaktach cielesnych, płciowych przed złożeniem przysięgi małżeńskiej - Iza wyznaje że do zdrad popychała ją, oprócz próżności i chęci bycia adorowaną,zwykła ciekawość, uczuciowo się nie angażowała. Znacząca też jest opinia Konstantyna, który uświadamia Pierre'owi, że kobiety oszałamiająco piękne nie nadają się na żony...
Autor także wielokrotnie odwołuje się do instynktów pierwotnych, zwierzęcych, obrazując z ich pomocą przyczyny aktów zemsty czy zazdrości. Porównuje zdradzonego i nieumiejącego zapomnieć o kobiecie mężczyznę do ranionego zająca, który w chwili poczucia śmiertelnego postrzału ucieka co sił w nogach (mężczyźnie wydaje się, że zapomniał i wymazał z pamięci ukochaną),a po pewnym czasie i widoku własnej krwi, kona ( okazuje się że miłość jest ślepa, nie możliwym staje się uporać z uczuciem i życie bez obiektu uczuć traci sens).
Lektura obowiązkowa dla czytelników poszukujących negatywnego obrazu kobiety w literaturze, wątków zaślepienia miłością,obsesją władzy i chęci dominacji kobiety nad mężczyzną, fatalizmu, aranżowanych małżeństw dla posagu, zdrad i nieuczciwości. Zdecydowanie nie do zarekomendowania kobietom wyzwolonym i feministkom.

Iza Dobronowska, żona i życiowa miłość tytułowego bohatera powieści Aleksandra Dumasa syna 'Sprawa Clemenceau', ma bez cienia żadnych wątpliwości miejsce w poczcie femmes fatalles literatury klasycznej, a sama powieść jest wspaniałą historią miłosną bez szczęśliwego zakończenia jak i studium psychologicznym ludzkich zachowań i reakcji w obliczu okoliczności serwowanych nam...

PONIŻSZA OPINIA DOTYCZY WYDANIA PRZYGOTOWANEGO PRZEZ WYDAWNICTWO "KWE"


„Sprawa Clemenceau. Pamiętnik obwinionego” to powieść, która mi nie podeszła. Mam wrażenie, że czytałam ten utwór wieki. Wielokrotnie łapałam się na tym, że moje myśli dryfują, a ja przebiegam oczami po tekście i nie wiem o czym czytam. Na moje rozkojarzenie na pewno miała wpływ redakcja książki, ale o tym będzie na końcu.

Utwór Aleksandra Dumasa syna został wystylizowany na pamiętnik. Głównym bohaterem i narratorem jest Piotr Clemenceau. O mężczyźnie wiemy jedynie, że popełnił jakieś przestępstwo i przebywa obecnie w więzieniu, czekając na rozprawę. Clemenceau postanawia spisać dzieje swego życia. Powstały pamiętnik ma zostać powierzony panu Rollinetowi – adwokatowi i przyjacielowi Piotra, który ma bronić nieszczęsnego zbrodniarza. Czytelnik poznaje dzieje głównego bohatera, począwszy od jego wczesnej młodości, skończywszy na dniu, w którym dokonał zbrodni. Nie chcę popsuć przyjemności osobom, które zdecydują się sięgnąć po powieść, dlatego nie będę wdawała się w szczegółowe opisywanie akcji (choć mam niezwykłą ochotę w detalach opisać pewien wątek),jednak wspomnę jeszcze o kilku ogólnikach, które wpłynęły na moją ocenę powieści Dumasa.

Życie Clemenceau podlegało niezwykłemu fatalizmowi, a sam bohater łączył swe nieszczęścia z faktem, iż był dzieckiem nieślubnym i w związku z tym nie miał prawa oczekiwać, że spotka go coś dobrego. Piotr przez pewien czas wierzył, że dzięki uczciwemu i pracowitemu życiu zyska szczęście i szacunek niezależnie od swego nieprawego pochodzenia. Wypadki, które stały się jego udziałem, zburzyły jednak jego przekonanie. Doszło do tego, że wykorzystywany i oszukiwany Clemenceau uważał, iż to jego pochodzenie jest winne wszelkich nieszczęść, które na niego spadają. Podejście bohatera jawiło mi się jako niesamowicie naiwne, a on sam przypominał ciepłe kluchy. Clemenceau nie przypadł mi do gustu, choć pod pewnymi względami jego postać może wzruszać i rozczulać – to człowiek bardzo uczuciowy, który wybrankę swego serca nosi na rękach i dla niej jest gotów na wszystko, niestety ten szlachetny rys serca budzi raczej współczucie i pogardę niż podziw, ponieważ uwielbienie staje się przyczyną całkowitego zaślepienia Piotra, który nie dostrzega, że jego wybranka wcale nie jest ideałem. Nie byłam w nastroju na czytanie ckliwych historii miłosnych i dlatego postać głównego bohatera budziła moją głęboką niechęć i politowanie.

Na koniec wrócę do tematu redakcji tekstu, a raczej do jej całkowitemu braku. Zbiór dwóch powieści Dumasa Wydawnictwa „KWE” to bubel w pozłocie. Pod piękną, skóropodobną, twardą okładką ze złoceniami i pod szytymi stronami skrywa się wydawnicza porażka. Mimo zapewnień wydawcy, iż tekst powieści zachowuje wierność tłumaczeniu sprzed kilkudziesięciu lat i dołożono wszelkich starań, by w powieści ukazać bogactwo naszego języka, to tekst obu utworów („Damy kameliowej” i „Sprawy Clemenceau”) najeżony jest literówkami i błędami interpretacyjnymi – krew się gotuje! To wydanie wygląda jakby nie przeszło korekty! Przecinki są stawiana w najdziwniejszych miejscach, w niektórych zdaniach w ogóle nie pojawiają się znaki interpunkcyjne – na końcu zdania nie postawiono nawet kropki! Nie dziwię się, że moje myśli błądziły. Zamiast czerpać radość z lektury, próbowałam domyślić się sensu zdania, lub odgadnąć jaki wyraz kryje się pod dziwacznym zapisem. Nikomu nie polecam tego wydania. Klasyki tak się nie wydaje – sztuka nie polega tylko na opatrzeniu utworu godną oprawą, ważniejsze jest rzetelne przygotowanie tekstu!

Jeśli chcecie przeczytać „Sprawę Clemenceau. Pamiętnik obwinionego” to sięgnijcie po inne wydanie! Oszczędzicie sobie nerwów. Podejrzewam, że gdybym nie trafiła na takki bubel wydawniczy, to moja ocena tej powieści mogłaby wypaść nieco lepiej. Chyba nikt nie polubi książki, którą ma się ochotę czytać z czerwonym długopisem w dłoni i zaznaczyć wszystkie błędy, by potem wystawić jej 1. Omijajcie to wydanie szerokim łukiem.

PONIŻSZA OPINIA DOTYCZY WYDANIA PRZYGOTOWANEGO PRZEZ WYDAWNICTWO "KWE"


„Sprawa Clemenceau. Pamiętnik obwinionego” to powieść, która mi nie podeszła. Mam wrażenie, że czytałam ten utwór wieki. Wielokrotnie łapałam się na tym, że moje myśli dryfują, a ja przebiegam oczami po tekście i nie wiem o czym czytam. Na moje rozkojarzenie na pewno miała wpływ redakcja książki, ale o...

Piotra Clemenceau poznajemy z serii jego listów adresowanych do adwokata. Piotr czeka na proces i prosi przyjaciela - adwokata, o zajęcie się jego sprawą. Przedstawia w listach swoje odczucia i przeżycia - począwszy od najmłodszych lat - opisuje matkę, swoje przeżycia ze szkoły związane z rolą "nieślubnego dziecka", swoje pierwsze zauroczenia, poświęcenie sztuce i ciężką pracę, która doprowadziła go do sławy. Pisze też o wielkiej namiętności i ogromnym bólu.

Mój egzemplarz zawiera tłumaczenie sprzed kilkudziesięciu lat. Język, nasycony obcymi zwrotami, przypomina o bogactwie naszej mowy, ale jednocześnie powoduje pewną "ciężkość" w czytaniu.

Oto przykład do czego może doprowadzić związek kobiety z mężczyzną gdy jedno z nich kocha trochę bardziej, a to drugie kocha trochę mniej, lub nawet wcale.

Głębokie studium niewierności małżeńskiej, losu i posagu genetycznego dzieci z nieprawego łoża, oraz dogłębna analiza artystycznej duszy, umysłu i talentu.

Trochę jak "Zbrodnia i kara" Dostojewskiego, trochę jak "Wichrowe wzgórza".

Polecam :)

Piotra Clemenceau poznajemy z serii jego listów adresowanych do adwokata. Piotr czeka na proces i prosi przyjaciela - adwokata, o zajęcie się jego sprawą. Przedstawia w listach swoje odczucia i przeżycia - począwszy od najmłodszych lat - opisuje matkę, swoje przeżycia ze szkoły związane z rolą "nieślubnego dziecka", swoje pierwsze zauroczenia, poświęcenie sztuce i ciężką...