Książka warta przeczytania, choć nie lekka. Autor przedstawia swoją wizje dawnych cywilizacji poprzez analizę dziejów różnych kultur. Opisuje również swoje poglądy dotyczące czasów współczesnych w kontekście powiązań z danymi tychże kultur. Według mnie, książka ciekawa, szczególnie dla tych którzy lubią budować swoje zdanie znając różne punkty widzenia. Książka dla osób otwartych ale nie maniakalnych.

Książka warta przeczytania, choć nie lekka. Autor przedstawia swoją wizje dawnych cywilizacji poprzez analizę dziejów różnych kultur. Opisuje również swoje poglądy dotyczące czasów współczesnych w kontekście powiązań z danymi tychże kultur. Według mnie, książka ciekawa, szczególnie dla tych którzy lubią budować swoje zdanie znając różne punkty widzenia. Książka dla osób...

(las; mężczyzna ubrany jak myśliwy obserwuje coś przez lornetkę; podchodzi dziennikarz z mikrofonem)

DZIENNIKARZ
Dobry wieczór. W dzisiejszym programie, bardzo starannie, zajmiemy się obserwowaniem wielbłądów. Cześć.

OBSERWATOR WIELBŁĄDÓW
Cześć Peter.

D: Czym się pan zajmuje?

OW: Obserwuję wielbłądy. Rozglądam się za wielbłądami, a potem zapisuję je w swoim notesie obserwatora wielbłądów.

D: Ile wielbłądów wypatrzył pan do tej chwili?

OW: Do tej chwili... jak na razie... prawie... prawie jednego.

D: Prawie jednego?

OW: Powiedzmy... żadnego.

D: Świetnie. Od dawna pan tu jest?

OW: Od trzech lat.

D: Przez trzy lata nie zauważył pan wielbłądów?

OW: Tak, tylko przez trzy lata... Skłamałem, przez cztery, a szczerze mówiąc przez pięć lat... Wypatruję wielbłądów od siedmiu lat. Przedtem obserwowałem yeti.

D: Yeti? To na pewno było bardzo ciekawe.

OW: Bardzo, bardzo ciekawe, prawie całkiem... To było nudne, potwornie nudne. Boże, jak nudne! Siedziałem w poczekalni dworca Waterloo, ale jak zobaczysz jednego yeti, to tak jakbyś zobaczył wszystkie.

D: A widział pan wszystkie?

OW: Jednego, małego... zdjęcie. Słyszałem o nim.

D: Co pan robi gdy widzi pan wielbłąda?

OW: Zapisuję jego numer.

D: Wielbłądy nie mają numerów.

OW: Mają. Trzeba tylko wiedzieć gdzie ich szukać... z boku lokomotywy.

D: Co?

OW: A jeśli to dromader, wówczas zapisuję go w rubryce z dromaderami.

D: Po czym poznaje pan dromadera?

OW: Dromader ma jeden garb, zaś wielbłąd ma wagon restauracyjny i konduktora.

D: Czy nie zajmuje się pan przypadkiem pociągami?

OW: Co?

D: Pan obserwuje pociągi.

OW: Przestałeś być zabawny.

(cięcie)

(las; mężczyzna ubrany jak myśliwy obserwuje coś przez lornetkę; podchodzi dziennikarz z mikrofonem)

DZIENNIKARZ
Dobry wieczór. W dzisiejszym programie, bardzo starannie, zajmiemy się obserwowaniem wielbłądów. Cześć.

OBSERWATOR WIELBŁĄDÓW
Cześć Peter.

D: Czym się pan zajmuje?

OW: Obserwuję wielbłądy. Rozglądam się za wielbłądami, a potem zapisuję je w swoim notesie...

Na „Zakazaną historię bogów i ludzi” trafiłam przez przypadek, o ile tak samo postrzegamy przypadki. Uważam więc, że na tę wybitną książkę trafić miałam.

Autorem jest Jan Niżnikiewicz, neurolog z wykształcenia i zawodu, świetny obserwator i wybitny znawca ludzkiego mózgu. Kto by powiedział, że człowiek zanurzony tak mocno w systemie (w końcu lekarz),stworzy dzieło tak wybitne, kontrowersyjne, łamiące wszelkie stereotypy. Mało tego, stawiające świat na głowie. Poddające w wątpliwość to, co wiedzieliśmy do tej pory.

A jednak, to właśnie Niżnikiewiczowi dziś dziękuję gorąco, że powstało takowe dzieło.

Sięgając do początków naszej protocywilizacji, Niżnikiewicz bez skrupułów obnaża „boskość” naszych stwórców. Jednoznacznie wskazuje informacje o pochodzeniu naszych bogów z gwiazd (co do dzisiaj wielu katolików zgrabnie nazywa „niebem”, ale czym jest to niebo to już nie bardzo). Wiedzę czerpie z wielu źródeł, począwszy od świętych ksiąg naszej cywilizacji, a skończywszy na wielu wydaniach w ogóle niedostępnych publicznie. Z wielką skrupulatnością i dokładnością wyciąga wnioski, unaocznia fakty. Pokazuje, że wszystko to, co do tej pory wiedzieliśmy o naszym świecie, jest kłamstwem. Ale kłamstwem jakże idealnym, spójnym, stworzonym do kontroli absolutnej. Bez zbędnych ceregieli wylicza tematy zakazane, omijane i wyparte. Odrzuca całkowicie obowiązujące paradygmaty, a wręcz bajecznie ukazuje jak są naiwne i niespójne. Sięga do dziejów mitycznego potopu, zgrabnie porównując wersje obowiązujące w wielu religiach i kulturach, na przestrzeni wielu epok. Powraca do czasów Sumeru, zastanawia się nad losami mitycznej Atlantydy. I robi to z wielką gracją. Rzetelnie i konsekwentnie obnaża fakty historyczne, nadając im nowe albo po prostu prawdziwe znaczenie. Wyciąga z Biblii wiele ukrytych prawd. Przypuszczam, że bardzo szokujących dla przeciętnego, zanurzonego w świecie matrixa odbiorcy.

Książka podzielona jest na dwie części. Pierwsza to zbiór i próba odtworzenia przeszłych zdarzeń (nie zagłębiam się tu już w brak liniowości czasu wg fizyki kwantowej i mylne jego postrzeganie, to dłuższy temat). Druga część natomiast stanowi jakby współczesną opowieść o tym, co jest. Niżnikiewicz domaga się ujawnienia niewygodnych faktów dotyczących tajemnych baz na Marsie i Księżyciu, oczywiście podpartych wieloma dowodami. Nie jest to człowiek, który posługuje się nic nie znaczącymi teoriami. Sięga głęboko, kopie, szuka i nie daje za wygraną w dosięgnięciu prawdy. Co swoją drogą jest bardzo niewygodne dla wielu środowisk, albo nawet dla większości. Nie da się bowiem sterować ludźmi świadomymi, a tych przybywa. W związku z tym, nie dziwi mnie fakt, że ta książka przeszła bez większego echa. Jest w niej tak wiele faktów, wniosków i konkretów, że absolutnie powinna się znaleźć w bibliotece każdego świadomego, samodzielnie myślącego człowieka. Niezależnie od tego czy zgadzamy się ze wszystkim, o czym mówi Niżnikiewicz czy też nie, jest to pozycja, którą przeczytać trzeba. Pokazuje bowiem wiele nieznanych do tej pory (szerszej opinii) faktów. Każe spojrzeć na wiele spraw z innej perspektywy, wymusza wręcz na czytelniku, aby uwolnił się z paradygmatu myślowego i zaczął patrzeć na wiele spraw samodzielnie. Widać tu lata pracy, badań i dociekań. Chapeau bas za tak mozolny wysiłek.

Na koniec warto jeszcze przypomnieć słowa Schopenhauera, który powiedział, że każda prawda przechodzi przez trzy etapy:

Najpierw jest wyszydzana. Później napotyka gwałtowny opór. W końcu uznawana jest za oczywistą. :)

Serdecznie polecam wszystkim osobom pragnącym zgłębić niepoznaną i odrzucaną przez koła akademickie historię ludzkości. Życzę miłej lektury! :) :) :)

Na „Zakazaną historię bogów i ludzi” trafiłam przez przypadek, o ile tak samo postrzegamy przypadki. Uważam więc, że na tę wybitną książkę trafić miałam.

Autorem jest Jan Niżnikiewicz, neurolog z wykształcenia i zawodu, świetny obserwator i wybitny znawca ludzkiego mózgu. Kto by powiedział, że człowiek zanurzony tak mocno w systemie (w końcu lekarz),stworzy dzieło tak...