"Rozjemca" się kłania.

Wreszcie się doczekałam! Jej! Jupi! "Archiwum Burzowego Światła"!

Zacznę może od minusów, bo "Dawca Przysięgi II" niestety się ich nie ustrzegł. Autor mnie delikatnie mówiąc zdenerwował. Trójkącika mu się zachciało. Mnie tutaj coś zaraz trafi. Niech mi ktoś powie: co to ma być? Udusić to zdecydowanie za mało. Ale nie bójcie się, dusić nie będę, bo kto tą serie skończy? A skoro już o drastycznych krokach mowa, to przejdźmy do kochanego wydawnictwa. Myślałam, że po dzieleniu "Dawcy Przysięgi" już nic gorszego nie wymyślą. No niestety. Korekta, wydawnictwo drogie, korekta. Czytałam już dużo waszych książek i wiem, że znacie takie pojęcie. To dlaczego nie zastosowaliście go teraz? Błędów ortograficznych na szczęście jeszcze nie robicie, ale są jeszcze inne ważne rzeczy. Na przykład odstępy między słowami, spację mówiąc prościej. Ich brak zdarzał się notorycznie, co po trzecim razie staje się męczące. I jeszcze jedna sprawa. Dlaczego wypowiedzi jednej postaci dzielicie dwoma lub nawet trzema myślnikami? Bo to naprawdę irytuje. Domyślam się, że się śpieszyliście, ale naprawdę, czytelnicy przetrzymaliby parę tygodni zyskując za to porządną korektę. Uwierzcie mi.

Dobra, koniec minusów. Skupmy się teraz na tym co najważniejsze. Sanderson jak zwykle pisze wspaniale, niesamowicie i świetnie, błyszcząc talentem do opisu i bardzo bujną wyobraźnią. Bohaterowie z kart jego powieści wydają się niezwykle żywi. Dalinar ze szczytu Urithiru buduje i zarządza koalicją, walczą jednocześnie z powracającymi demonami wspomnień. Shallan gubi się we własnym umyśle, pozbawiona zdolności odróżnienia swoich kłamstw od prawdy. Adolin mierzy się z własną osobą i narastającym brakiem pewności siebie. Taravangian i Jasnah, każde na swój sposób, próbują robić to co przerasta innych. Renarin boi się samego siebie. Navani stoi wiernie u boku męża, ciągle wierząc, że jeżeli dla świata jest jeszcze jakaś nadzieja, to jest nią Dalinar. Venli z bólem zaczyna rozumieć, że życie wcale nie jest sprawiedliwe, a każda decyzja ma swoją cenę. Szeth w końcu wybiera cel, z nadzieją, że zrobi coś właściwego. Teft buntuje się przeciwko całemu światu i sobie samemu. I tak dalej, i tak dalej, i tak dalej. Długo można by opowiadać. Diagram zaczyna prowadzić akcje, choć zdecydowanie nie tak jak chciałby tego jego twórca. Duchokrwiści za to nie wychodzą z cienia, a nawet uciekają weń głębiej. Trefniś natomiast powoli pokazuję prawdziwą twarz i spokojnie funkcjonuje jako najbardziej tajemnicza postać serii. Robi się coraz ciekawszy, a ja naprawdę nie wiem co mam myśleć o tym co kombinuje Sanderson- Autor nie boi się nawiązań do swoich inny powieści, których akcja w końcu dzieje się w tym samym świecie. Co prawda świat ten jest wszechświatem, ale Cosmere to zawsze Cosmere. Jeżeli nie rozumiecie o czym mówię polecam przeczytać "Bezkres magii". A jeżeli nie potraficie zobaczyć nawiązań, lub chcecie być pewni, że je zauważycie odsyłam do pierwszego zdania opinii. Od razu zaznaczam, że nie jest to żaden spoiler. Zresztą spojler mający jakiś wpływ na czytanie powieści musiałby być pewnie dłuższy od szczegółowego streszczenia "Krzyżaków". Nie zwracajcie uwagi na porównanie, taki mój stary, prywatny żart. Akcja rozwija się prężnie, multum postaci prawie wcale nie męczy, co ciągle zarzucam na przykład "Pieśni Lodu i Ognia". Kiedy przychodzi czas na punkt kulminacyjny większości wątków Autor szybko i płynie przeskakuje z jednej narracji na drugą, przy czym, co dziwne, nie cierpi na tym jakość opowieści. Kłaniam się w pas. Ponad sto stron tego utworu zajmuję opis jednej bitwy. Nie bójcie się. Nawet nie wiecie jakie to jest piękne! Wreszcie trafiłam na książkę, która naprawdę obrazuję bitewny zgiełk! Wszystko, co ważne dzieje się na raz i to bardzo szybko. Sanderson nie oszczędza na długości kosztem jakości. Brawo, brawo i jeszcze raz brawo! Co poza tym? Świetliści Rycerze poznają wielką tajemnice, która skłoniła ich poprzedników do Odstępstwa. Większość się przejęła, ale dla przykładu na takiej Zwince nie zrobiło to wielkiego wrażenia. Swoją drogą moja ulubiona dziewczynka jest wreszcie skłonna przyznać, że Wyndle może jednak nie być Pustkowcem! Rozmowy Shallan z Trefnisiem powalają na kolana prawie jak Wzór jako przyzwoitka. Prawie.

Się rozpisałam! W skrócie- bardzo, ale to bardzo polecam.

"Rozjemca" się kłania.

Wreszcie się doczekałam! Jej! Jupi! "Archiwum Burzowego Światła"!

Zacznę może od minusów, bo "Dawca Przysięgi II" niestety się ich nie ustrzegł. Autor mnie delikatnie mówiąc zdenerwował. Trójkącika mu się zachciało. Mnie tutaj coś zaraz trafi. Niech mi ktoś powie: co to ma być? Udusić to zdecydowanie za mało. Ale nie bójcie się, dusić nie będę, bo...