Naprawdę jestem pełna podziwu. Muszę przyznać, że mając w pamięci trylogię Brenta Weeksa o skrytobójcy, do tego cyklu podeszłam z lekceważeniem. Owszem, czytało się nieźle, ale koniec końców nie było tam nic ciekawego. Spodziewałam, że tutaj będzie podobnie. Jasne, bohaterowie jakoś tak bardziej realistyczni i łatwiej dali się lubić, fabuła nieco mniej mainstreamowa, ale koniec końców przeczytam i zapomnę, prawda?

Potrzebowałam aż trzech grubych tomów, żeby się ocknąć.

Zastanawiam się, czy nie przyrównać "Okaleczonego Oka" do "Drogi Królów" Brandona Sandersona. Co łączy obie te pozycje? Cóż, z pewnością obie należą do gatunku high fantasy i obie osiągają pokaźne rozmiary. Ponadto, światy przedstawione sprzeciwiają się tolkienowskiemu nurtowi, tworząc nowe, zupełnie inne obrazy. Najlepiej widać to w systemach magii - w obu przypadkach oryginalnych, opartych na podstawie, z którą spotykam się po raz pierwszy.

Ale wróćmy do "Oka". Moim zdaniem jest to jak dotąd najlepsza z serii. Najwięcej akcji, najwięcej zaskakujących zwrotów fabuły (no dobra - jak dla mnie, nie wszystkie są takie znów zaskakujące. Ale niektóre owszem, a to i tak już rzadkość). Postacie, które lubiłam wcześniej, tutaj lubię jeszcze bardziej i żywię coraz bardziej rozpaczliwą nadzieję, że doczekają się szczęśliwego zakończenia; jednocześnie nie mogę się doczekać by zobaczyć upadek tych, których wcześniej tylko trochę nie lubiłam.

Za bardzo duży plus muszę policzyć podejście do religii. Wreszcie autor, którego celem nie jest nachalne lansowanie ateizmu, ale jednocześnie nie przesadza w drugą stronę i nie wciska wiary na siłę. Pojawiają się realistyczne dylematy, które łatwo można przenieść na nasz grunt, a ponadto ukazana zostaje również niedoskonałość ludzka. Póki co, brak jakiejś ostatecznej odpowiedzi, ale być może wcale nie starano się takowej udzielić - i dobrze. Po prostu, jako osoba wierząca, cieszę się, że nie pluje się na wiarę z nienawiścią. Nie pamiętam już, jak było w poprzednich częściach, ale raczej bym zapamiętała, gdyby było źle.

Czy warto? Warto! I to bardzo. Kawał porządnego, oryginalnego high fantasy, starannie rozgrywanej partii szachów, która tylko z początku wydaje się spokojna, a staje się pojedynkiem, w którym bierze udział więcej niż tylko dwie strony, a zakończenia wyczekujemy z mocno bijącym sercem.

I nie dostajemy. Gdzie czwarta część?!

Naprawdę jestem pełna podziwu. Muszę przyznać, że mając w pamięci trylogię Brenta Weeksa o skrytobójcy, do tego cyklu podeszłam z lekceważeniem. Owszem, czytało się nieźle, ale koniec końców nie było tam nic ciekawego. Spodziewałam, że tutaj będzie podobnie. Jasne, bohaterowie jakoś tak bardziej realistyczni i łatwiej dali się lubić, fabuła nieco mniej mainstreamowa, ale...