Próbując ocenić o czym jest ta książka chyba najwłaściwiej będzie napisać - o niczym. Właściwie nie ma w niej fabuły ani jakiegoś głównego wątku, którym można się zainteresować i czekać na ciąg dalszy. Nie jest to powieść ku czci wydarzeń, raczej ku czci słów i emocji, które te słowa mają przyzywać. W jednym ze swoich wierszy Miłosz napisał, że nie może się dość nazachwycać tym co go otacza, tak samo bohater "doliny Issy" Tomasz jest pełen podziwu i miłości dla tego co wokół niego. Idąc za Tomaszem śledzimy to czym otoczony jest chłopiec - lasy i dolina rzeki, pola uprawne, ptaki, zwierzęta i roślinność, zmiana pór roku, wydarzenia determinowane pogodą. Tomasz jest wnikliwym obserwatorem świata, który go otacza, jest go ciekawy, próbuje analizować, opisać i wyciągać wnioski choć jest tylko nastoletnim chłopcem, który tęskni za matką i zmuszony jest latami przebywać u dziadków na wsi.
Piękna powieść wypełniona pięknym słowami, sformułowaniami, trafnymi spostrzeżeniami na temat ludzi i życia. Raczej pokarm dla duszy niż prosta rozrywka.

Próbując ocenić o czym jest ta książka chyba najwłaściwiej będzie napisać - o niczym. Właściwie nie ma w niej fabuły ani jakiegoś głównego wątku, którym można się zainteresować i czekać na ciąg dalszy. Nie jest to powieść ku czci wydarzeń, raczej ku czci słów i emocji, które te słowa mają przyzywać. W jednym ze swoich wierszy Miłosz napisał, że nie może się dość nazachwycać...