Do literatury z północy wracam zawsze z czystą przyjemnością i łezką w oku. Głównie dlatego, że odczuwam niesamowity sentyment do trylogii "Millenium", za której to pomocą poznałam całkiem nowy, mroczny świat skandynawskiej literatury kryminalnej. Bo jednak jak się przekonałam, kryminał kryminałowi nierówny- zbrodnie i sposób rozwiązywania zagadek w każdym kraju jednak wyglądają inaczej, a w tym przypadku naprawdę niepokojąco. Jo Nesbo również jak dla mnie wpisał się fantastycznie w klimat i kanon norweskich historii.

Już od pierwszych stron historia mnie wciągnęła. Bohaterowie są wyraziści, spokojnie przemierzają fabułę na swój sposób, ich losy przeplatają się i niestety (stety dla czytelnika ;) ), utrudnia im to życie. Autor przedstawia ich w taki sposób, że w pewnym momencie miałam wrażenie, jakby były to realne osoby które znam i do których się po prostu przywiązałam- naprawdę fajne uczucie podczas czytania. Standardowo mamy tu doczynienia z ewolucją ludzkich losów i żyć, chociaż dodam sprawiedliwie, że bohaterowie nie zmieniają się tak bardzo, mimo nastepujących okoliczności. Nadal trwają przy swoich celach i postanowieniach mimo że cały świat ostrzega ich z przerażeniem, żeby sobie odpuścili i poszli własną drogą. Co ciekawe, tak się nie kończy.

Zakończenie bardzo mi się podobało mimo że domyślałam się powoli prawdy, dlatego też nie była ona dla mnie wielkim zaskoczeniem. Natomiast autor bardzo fajnie wyraził emocje bohaterów, ich motywy i zatrutą przeszłość, która położyła cień na teraźniejszości. To co mnie osobiście, jako totalnego wrażliwca, urzekło to wątki miłosne ukazane przez autora równolegle. Kompletnie dwie różne historie, nie wiem która była piękniejsza, czy też smutniejsza. Chyba są po prostu za bardzo różne i ciężko jest mi je porównac, w każdym razie świetnie zostały wplecione w fabułę, nienachalnie i z sensem. Podoba mi się, że w tego typu książkach niektórzy autorzy potrafią nadal wplatać wątki romantyczne, które nie są przesłodzone ale też nie tragikomiczne, jak to się często zdarza. Tutaj mamy życiowe sytuacje, ludzkie wybory i dramaty, z którymi każdy gdzieś się na co dzień boryka. Naprawdę osobiście mi się to bardzo spodobało. Również temat piętna przeszłości i wpływu rodziców na nasze życie został lekko, ale dosadnie poruszony. Przerażające jest to, jak pewne niedokończone wydarzenia, niedopowiedziane słowa i emocje wiszące w powietrzu mogą zniszczyć lub naprawić czyjeś życie, motywując do działania. Czy zawsze jest to działanie słuszne? No tutaj jak dla mnie ewidentnie historia pokazała że niekoniecznie... bohater szukał zemsty dosłownie idąc po trupach i wcale się z tym nie kryjąc. Straszne, zważywszy na to w jaki sposób został przedstawiony przez autora. Jako naprawdę wspaniała, niedająca się nie lubić postać. Aż ciarki przechodzą, ile alter ego może mieć jedna osoba, wcale nie przez chorobę psychiczną ale z własnego wyboru.

Ogromny plus za miejsce akcji- nigdy nie byłam w Norwegii, dlatego z fascynacją czytałam o tamtejszej architekturze, ulicach i tym jak ludzie żyją tam na co dzień, bo nieczęsto jest mi dane dowiadywać się takich rzeczy. Nie było tam aż tak wiele opisów, jednak od razu zauważyłam różnicę między literaturą północy, a anglojęzyczną czy polską. Noi autor poruszył problemy społeczne obecne w Norwegii, troszkę skrytykował, choć nie wprost system pomocy społecznej- dobrze wiedzieć, że nie tylko kraje rozwijające borykają się z takim problemem, ale taki rozwojowy gigant jak Norwegia także dalej raczkuje w tym temacie.

Książka jest ciekawa pod każdym względem. Nie spodziewajcie się tutaj żadnych wyżyn literackich, niesamowitych metafor i głębokich przemyśleń na pół każdego rozdziału. To po prostu wciągająca i według mnie dość oryginalnie przedstawiona historia jakich wiele w literaturze, z mrocznym wątkiem kryminalnym, który tak jakby sam się koniec końców rozwiązał. Tą książkę po prostu fajnie się czyta- jest napisana lekkim, prostym językiem, a więc stanowi idealny dodatek do wieczornego odpoczynku wraz z filiżanką earl greya. Polecam przeczytać jeśli lubicie tego typu literaturę i macie ochotę zostawić na chwilkę swoje własne problemy wskakując w czyjeś i obserwując ich żmudne rozwiązywanie. To chyba też swego rodzaju katharsis, prawda?


Jeśli spodobała Ci się powyższa recenzja, serdecznie zapraszam na mojego bloga www.myownikigai.wordpress.com - znajdziesz tam nieco szersze recenzje książek, nieco więcej opinii a także rozważania na inne tematy, nie tylko literackie :)

Do literatury z północy wracam zawsze z czystą przyjemnością i łezką w oku. Głównie dlatego, że odczuwam niesamowity sentyment do trylogii "Millenium", za której to pomocą poznałam całkiem nowy, mroczny świat skandynawskiej literatury kryminalnej. Bo jednak jak się przekonałam, kryminał kryminałowi nierówny- zbrodnie i sposób rozwiązywania zagadek w każdym kraju jednak...