Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Człowiek zawsze w końcu dociera do punktu, w którym rzeczy nie można dłużej odkładać na później, nie można być słabym przez jeszcze jeden dzień i obiecywać sobie, że jutro zacznie się inne życie.

Jesteśmy ludzcy, kiedy grzeszymy. Ale stajemy się boscy, kiedy wybaczamy.

-A skąd...skąd człowiek wie, że ktoś go kocha?
- Po prostu wie. To suma wszystkich tych drobiazgów, które trudno nazwać. Miłość otacza człowieka jak kąpiel parowa, nie widzi się pojedynczych kropelek, ale czuje się gorąco.

Co decyduje o kształcie czyjegoś życia? Szereg przypadkowych zdarzeń, nad którymi nie ma się władzy, czy raczej kosmiczna siła ciążenia, która automatycznie cięgnie człowieka tam, gdzie musi?

Zadaniem synów nie jest to, że mają być tacy jak swoi ojcowie - mają być od nich lepsi.

Jeśli człowiek chce żyć wyprostowany, zawsze istnieje ryzyko, że upadnie na gębę.

Zło jest jak komórki rakowe, które się mnożą i roznoszą, zarażają te zdrowe, zadają im ukąszenie wampira i rekrutują je do udziału w dziele zniszczenia. Nikt raz ukąszony nie może już ujść wolno. Nikt.

Spojrzenie człowieka skrywa jego historię i można się nauczyć ją odczytywać. Ale nie da się odczytać przyszłości. O przyszłości nic nie wiemy.

Wiedza nigdy niczego nie wyjaśnia, tylko komplikuje.

Człowiek nigdy nie powinien odkładać na później czegoś przyjemnego, bo nikt nie ma gwarancji, że przeżyje jeszcze jeden dzień.

Policja nie jest odpowiednim miejscem dla kogoś, kto jest bystry, ambitny, a oprócz tego chce pożyć.

Jesteśmy niewolnikami miłości i to, kto zostanie nam przydzielony do kochania, to loteria.

Nie dawało się pojąć właśnie to, że ludzie, którzy byli blisko meblowali twoje życie, nagle wyparowywali i już więcej miało się ich nie zobaczyć. Najwyżej w snach. Tych dobrych snach.

Trzeba powtarzać, że się kocha. Cały czas. Wiele razy dziennie. Trzeba o tym myśleć jak o tlenie, który przecież nigdy nie traci cudownego smaku. Kocham cię, kocham, kocham. Spróbuj, to zobaczysz, o co mi chodzi.

To, co nam, ludziom, wydaje się, że wiemy, nie ma żadnego znaczenia w przeciwieństwie do tego, w co potrzebujemy wierzyć, żeby stłumić lęk i ból.

Einstein powiedział, że prawdziwym szaleńcem jest człowiek, który raz po raz rozwiązuje to samo zadanie, licząc, że w końcu uzyska inną odpowiedź. Ale co jeśli Einstein się mylił, Sonny? Czy istnieje coś innego, jakaś boska inspiracja, która mimo wszystko może nas skłonić do dokonania następnym razem innego wyboru?

Nie karzemy ludzi dlatego, że są źli, tylko dlatego, że dokonują niewłaściwych wyborów, szkodliwych dla stada. Moralność nie jest czymś wiecznym, zesłanym z nieba, to jedynie zasady korzystne dla dobra stada.

Z religią jest jak z ubezpieczeniem od pożaru, człowiek nie do końca wierzy, że go potrzebuje.

Zdolni ludzie potrafią się nauczyć nawet pokory.

Kiedyś uważał, że jest niezwyciężony. Kiedyś uważał, że jest szumowiną. W końcu doszedł do przekonania, że nie jest ani jednym, ani drugim. Że jest po prostu człowiekiem z krwi i kości, który ma przed sobą różne perspektywy: albo postępować właściwie, albo pozwolić, by rządziły nim jeszcze niższe instynkty. Ale czy to oznaczało, że on albo w ogóle jakikolwiek człowiek posiada wolną wolę? Czy nie jest tak, że wszyscy, otrzymawszy do rozwiązania to samo zadanie, takie same szanse, taką samą wiedzę o tym, co się opłaca, będziemy stale dokonywać takiego samego wyboru? Ktoś powie, że można zmienić pogląd na sprawy, na przykład w twoim życiu może pojawić się kobieta. Możesz dzięki temu zmądrzeć i od nowa zdefiniować co jest ważne. Owszem, ale to dlatego, że ważne stały się inne wartości, a to oznacza, że zmieniły się tylko liczby w zadaniu, ale ciągle rachujesz w taki sam sposób. I również ten nowy sposób będziesz powtarzał w nieskończoność. Warunkują go skład substancji chemicznej w mózgu, dostępne informacje, instynkt przetrwania, popęd seksualny, lęk przed śmiercią, wyuczona moralność i instynkt stadny. Nie każemy ludzi dlatego, że są źli, tylko dokonują niewłaściwych wyborów, szkodliwych dla stada. Moralność nie jest czymś wiecznym, zesłanym z nieba, to jedynie zasady korzystne dla dobra stada. A ci, którzy nie są w stanie stosować się do tych zasad, do tego określonego wzorca zachowania, nigdy nie będą tego robić, ponieważ nie mają wolnej woli. To iluzja. Podobnie jak pozostali członkowie stada, tak samo przestępcy po prostu robią to, co muszą.

- Ale człowiek zawsze w końcu dociera do punktu, w którym rzeczy nie można dłużej odkładać na później, nie można być słabym przez jeszcze jeden dzień i obiecywać sobie, że jutro zacznie się inne życie.
- Innego życia nie będzie.

Istnieje jedynie ślepa wiara. Wierzymy w to, czego nauczyliśmy się jako dzieci. Ale któregoś dnia dociera do nas, ze świat nie funkcjonuje w taki sposób. Że jesteśmy śmieciami, wszyscy jesteśmy śmieciami.

Czas łaski się skończył i nadszedł dzień sadu, ale ponieważ Mesjasz się spóźnia, my musimy pracować za niego.

Jesteśmy ludzcy, kiedy grzeszymy ale stajemy się boscy, kiedy wybaczamy.

Płyńcie albo pójdzcie na dno. Nikt nigdy nie wyświadczy wam żadnej przysługi.

Kiedy otworzyła oczy, zobaczyła, że on się uśmiecha. I że coś szepcze
zakrwawionymi wargami. Tak cicho, że musiała się nad nim nachylić.
– On ma rację, Martho. Naprawdę można poczuć, że miłość zmywa do czysta.

That people who had been around, furnished your life, could simply evaporate and you never saw them again. Except in dreams.

(...) spojrzenie człowieka skrywa jego historię i można się nauczyć ją odczytywać. Ale nie da się odczytać przyszłości. O przyszłości nic nie wiemy".

Zbyt wiele razy patrzył w niewinne niebieskie oczy osadzonych. Zwierciadło? Logicznie rzecz ujmując, kiedy człowiek patrzy w czyjeś oczy, widzi w nich własną duszę.

Czasami się mylimy, sądząc, że odkryliśmy jakąś słabość naszych rodziców. Może oni wcale nie byli słabi. Może coś spowodowało nasze mylne wrażenie, a oni jednak byli silni. Na przykład zgodzili się na pozostawienie po sobie zhańbionego nazwiska, na odarcie się z godności i przyjęcie na siebie całego wstydu jedynie po to, by ratować tych, których kochali. A skoro oni byli na tyle silni, to może i my mamy siłę.