Mamy rok 2018, a ja mam nadzieję, że 113 letni Allan Karlsson żyje i nadal ma się dobrze! – Nawet jeśli nigdy nie istniał.

O książce „Stulatek, który wyskoczył przez okno i zniknął” usłyszałam w radiu, kiedy było o niej głośno. Cztery lata mijaliśmy się, aż w końcu jeden z egzemplarzy wpadł w moje ręce i pomyślałam: „hej, w sumie czemu nie?”
Autor tej (nie bójmy się użyć tego słowa) fenomenalnej powieści przez przeszło dwadzieścia lat kariery był ściśle związany z mediami, aby w końcu rzucić to wszystko i zabrać się za serwowanie czytelnikom takiej porządnej porcji rozrywki, jaką jest między innymi „Stulatek, który wyskoczył przez okno i zniknął”. I chociaż to rzadkie zjawisko, powieści innej niż anglojęzyczna udało się przebić na polski rynek i podbić serca czytelników.

Książkowy Allan – wokół którego kręci się cała opowieść – jest mężczyzną w już sędziwym wieku i w dni setnych urodzin, postanawia ruszyć w swoją (być może już ostatnią) podróż. W końcu jak mówi blurb z tyłu książki „Człowiek, który jadł kolację z przyszłym prezydentem, pił wódkę ze Stalinem i znał Mao Zedonga, nie może tak po prostu zdmuchnąć świeczek na torcie.”

I tak fenomenalny narrator zabiera nas razem z Allanem w podróż… ale nie tylko tę ostatnią, ale i w podróż przez całe życie Allana. Życie barwne, zaskakujące i pełne przezabawnych zbiegów okoliczności oraz zwrotów akcji. W tym miejscu należy pochwalić narrację, która sama w sobie jest przezabawna i nadaje powieści wyjątkowego klimatu.

Jonas Jonasson wybitnie posługuje się zabiegiem Strzelby Czechowa, zdaje się, że żadna scena nie pojawiła się w tekście ot tak i ten ciąg przyczynowo–skutkowy, pełen czasem niedorzecznych zbiegów okoliczności buduje klimat, który mi się bardzo podobał, bo nie raz uśmiechnęłam się pod nosem gdy coś, co miało miejsce dziesięć, piętnaście lat wstecz, teraz ratuje głównemu bohaterowi życie, albo przeciwnie – wpędza go w niezłe kłopoty.

W dodatku autor w wielu momentach puszcza do czytelnika oczko, tłumacząc na łamach swojej powieści, dlaczego dzisiejszy świat wygląda, jak wygląda i jaki Allan Karlsson miał w tym udział. Atutem jest również to, że sam tekst zachęca do zapoznania się z prawdziwą historią, a nawet sporym jej kawałkiem, bo przecież mówimy o stuleciu.

Jeśli chodzi o samych bohaterów, wszyscy (istotni) są bardzo dobrze przemyślani i rozpisani, każdy jest na swój sposób charakterystyczny i nie sposób pomylić go z kimkolwiek innym.
Allan jest przesympatycznym dziadziusiem, który zwykle nie martwi się na przyszłość i podchodzi do życia z rezerwą, niezależnie od tego, co go spotka. Niepoprawny optymista. Ale chyba ciężko martwić się przyszłością, kiedy ma się sto lat i właściwie nie wiadomo, ile tej przyszłości jeszcze zostało. „Jest, jak jest, i będzie, co będzie”

Tak jak wspomniałam wyżej, w tej książce wydaje się, że nic nie było przypadkowe i widać, że autor od początku do końca miał na nią pomysł. Nie ma żadnego chodzenia na skróty, luk fabularnych i magicznych furtek, pojawiających się, gdy niewiadomo, co dalej, jak wybrnąć.

Zdecydowanie powieść polecam wszystkim – i tym starszym, i tym najmłodszym, bo jestem przekonana, że Allan Karlsson jest takim bohaterem, którego polubi każdy.

Mamy rok 2018, a ja mam nadzieję, że 113 letni Allan Karlsson żyje i nadal ma się dobrze! – Nawet jeśli nigdy nie istniał.

O książce „Stulatek, który wyskoczył przez okno i zniknął” usłyszałam w radiu, kiedy było o niej głośno. Cztery lata mijaliśmy się, aż w końcu jeden z egzemplarzy wpadł w moje ręce i pomyślałam: „hej, w sumie czemu nie?”
Autor tej (nie bójmy się użyć...