Sporo osób narzeka, że akcja dzieje się zbyt szybko, że fabuła jest prosta i naiwna. Być może rzeczywiście nie jest to najbardziej wysublimowana opowieść, ale moim zdaniem, mimo wszystko jest to dobry kryminał w stylu retro.

Jeśli ktoś lubi twórczość Agathy Christie albo przygody Sherlocka Holmesa, to "Tajemnica trzech dębów" na pewno przypadnie mu do gustu. A jeżeli ktoś lubi bardziej skomplikowane opowieści, to przecież od czasu do czasu, w ramach odmiany, można sięgnąć po coś nieco lżejszego.

Sporo osób narzeka, że akcja dzieje się zbyt szybko, że fabuła jest prosta i naiwna. Być może rzeczywiście nie jest to najbardziej wysublimowana opowieść, ale moim zdaniem, mimo wszystko jest to dobry kryminał w stylu retro.

Jeśli ktoś lubi twórczość Agathy Christie albo przygody Sherlocka Holmesa, to "Tajemnica trzech dębów" na pewno przypadnie mu do gustu. A jeżeli ktoś...

Za szybko, za naiwnie. Do tego brak korekty. Bardzo przeszkadza mylenie 1 osoby z 3 osobą i błędy typu: on wydaję się.

Za szybko, za naiwnie. Do tego brak korekty. Bardzo przeszkadza mylenie 1 osoby z 3 osobą i błędy typu: on wydaję się.

Dobry Wallace, tłumaczenie ok. Wartka akcja, czyta się szybko.

Dobry Wallace, tłumaczenie ok. Wartka akcja, czyta się szybko.

Bardzo dobry kryminał. Jak dla mnie jedynym minusem jest objętość książki. Za mało :)

Bardzo dobry kryminał. Jak dla mnie jedynym minusem jest objętość książki. Za mało :)

W alternatywnej rzeczywistości Edgar Wallace mógłby uchodzić za prawdziwego poetę kryminału oraz niekłamanego mistrza elipsy i miejsc niedookreślenia, zdolnego zawrzeć maksimum treści w minimum słów. W „Tajemnicy trzech dębów” jest bowiem krótko i konkretnie: autor szybko przechodzi do rzeczy, czyli do morderstwa, i mimo osi fabularnej przywodzącej na myśl klasyczne kryminały Arthura Conan Doyle'a czy Agathy Christie – nie dla niego zadręczanie czytelnika wprowadzeniem w tło obyczajowe i teatrum zbrodni ani chwyty narracyjne, które badacz literatury określa jako gry powieściowe i narracyjną mimesis.
W realnym świecie jednak kryminał Wallace’a to przykład pisarstwa prostego jak budowa cepa, z narracją zredukowaną niemal do samych dialogów oraz fabułą, która uderza naiwnością, pośpiechem i skrótowością gazetowej powieści dla pensjonarek i podlotków, a także z powierzchownie i szkicowo ujętym światem przedstawionym, zaludnionym przez papierowych bohaterów.
Czy odbiera to autorowi rangę pisarza, u którego nie znajdziemy ani jednego zbędnego słowa? Oczywiście, nie – inaczej za zbędną trzeba by uznać całą jego powieść.

W alternatywnej rzeczywistości Edgar Wallace mógłby uchodzić za prawdziwego poetę kryminału oraz niekłamanego mistrza elipsy i miejsc niedookreślenia, zdolnego zawrzeć maksimum treści w minimum słów. W „Tajemnicy trzech dębów” jest bowiem krótko i konkretnie: autor szybko przechodzi do rzeczy, czyli do morderstwa, i mimo osi fabularnej przywodzącej na myśl klasyczne...

wciągająca do czytania jednym tchem :) trudno się od niej oderwać :)

wciągająca do czytania jednym tchem :) trudno się od niej oderwać :)

Nie jest to może jakaś oszałamiająca książka, ale trudno się spodziewać czegoś takiego, po niemal stuletniej pozycji.
Akcja przypomina trochę tę, jaką można znaleźć w książkach Agathy Christie.

Były policjant zostaje zaproszony przez innego emerytowanego detektywa, na swoją wiejską posiadłość. Tam dowiaduje się, że jego znajomy żyje w panicznym strachu przed nieznanym.
Sokrates początkowo nie daje wiary tym obawom, ale zmienia zdanie, gdy w nocy gospodarz zostaje zamordowany...

Jak pisałem, jest to klasyczny kryminał, ze śledztwem, miłością i zbrodnią w tle.
Dla fanów retro kryminałów jak znalazł.

Nie jest to może jakaś oszałamiająca książka, ale trudno się spodziewać czegoś takiego, po niemal stuletniej pozycji.
Akcja przypomina trochę tę, jaką można znaleźć w książkach Agathy Christie.

Były policjant zostaje zaproszony przez innego emerytowanego detektywa, na swoją wiejską posiadłość. Tam dowiaduje się, że jego znajomy żyje w panicznym strachu przed...