Kryminały zawsze wydawały mi się mało ciekawe. W sumie nie wiem czemu. Ale tak było.
Do czasu, aż po wielu pozytywnych opiniach na temat trylogii kryminalnej autorstwa Zygmunta Miłoszewskiego, sięgnąłem po powieści o prokuratorze Teodorze Szackim. Ta lektura (co, mam nadzieję, opiszę również niebawem) pokazała mi, że polski kryminał może być nie tylko ciekawy, dobrze zbudowany, pełen humoru i intrygi, ale co ważniejsze – że może mówić nam o ludziach i ich życiu dużo więcej, niż nam by się wydawało.



Już sam koncept stworzenia tetralogii kryminalnej połączonej losami jednej bohaterki poświęcony czterem żywiołom wzbudził moją ciekawość jako sama konstrukcja. Wiadomo bowiem,
że żywioły mają symbolizować coś więcej – z jednej strony określoną metodę kryminalistyki
– ale z drugiej mają oddawać to, co dzieje się w życiu głównej bohaterki.

„Pochłaniaczowi” jako pierwszej książce z serii przygód profilerki Saszy Załuskiej patronuje żywioł powietrza. Historia rozpoczyna się w roku 1993, kiedy w niejasnych okolicznościach ginie nastoletnie rodzeństwo. Zdaniem prowadzących postępowanie funkcjonariuszy śmierć siostry i brata to dwa, niezależne od siebie wypadki. Tragiczny zbieg okoliczności. Sprawa zostaje zamknięta. Mija czas. Przenosimy się o 10 lat i towarzyszymy bohaterce, Saszy Załuskiej, w powrocie do Polski.

Co ważne – bohaterkę i jej perypetie będziemy obserwować również w kolejnych częściach tetralogii, więc nie łudźcie się, że w „Pochłaniaczu” dowiecie się o niej wszystkiego. Już w kolejnej części – tj. „Okularniku” – autorka pokaże nam kolejne wydarzenia z życia Załuskiej, które nie tylko pomogą nam zrozumieć jej motywacje i zachowania, ale również pokażą, jaką rolę w ludzkim życiu odgrywa tożsamość i znajomość historii swojej i swoich przodków. W „Pochłaniaczu” poznamy ją jako matkę
i samotną, nieco zagubioną kobietę z problemami, na które ratunkiem jest dla niej alkohol. Sasza będzie walczyła – z tajemnicą morderstwa, ale również z samą sobą.

Właśnie to, że Katarzyna Bonda sięga głębiej i rysuje przed nami sylwetki bohaterów w sposób bardzo autentyczny, jest w jej twórczości czymś, co pozwala nam zbliżyć się do nich. Poznawać. Zrozumieć. I z ciekawością obserwować ich dalsze losy. A te będą… ciemne i mroczne, bo jak na kryminał przystało – poleje się krew. I tak zawiązuje się akcja. Padają strzały i znów ofiarami są dwie osoby. Kobieta ledwie żywa trafia do szpitala. Mężczyzna, znany piosenkarz, ginie.

Bonda misternie komplikuje przed nami sprawę, pokazując rozgrywające się wydarzenia
z różnych perspektyw. Przeszłość cały czas przenika się z teraźniejszością i nie da się wyjaśnić jednego zdarzenia bez nawiązania do tego, co działo się wcześniej. Intryga opisywana jest tak realnie i jest na tyle interesująca, że lektura naprawdę nas pochłania. A kiedy wydaje się nam, że znamy już rozwiązanie, okazuje się, że… jednak prawdopodobnie jesteśmy w błędzie. I tak praktycznie do samego końca nie wiemy, kto i dlaczego stoi za zabójstwem Igły.

Twórczość Katarzyny Bondy to jednak dla mnie nie tylko intryga. Nie tylko szczegółowość
i naturalizm. To nie tylko świetne kreacje postaci, które mają swoje wady i zalety i w swoim życiu zmagają się z różnymi problemami. Takimi jak każdy z nas. To przede wszystkim, zasługujące
na pochwałę, widoczne dobre merytoryczne przygotowanie autorki do tworzenia. To znajomość miejsc, w których rozgrywa się akcja. To znajomość pewnych – w tym przypadku policyjno-mafijno-kościelnych i społecznych realiów. To widoczne dobre przygotowanie do opisywania wydarzeń, które mogłyby mieć naprawdę miejsce. To wszystko dzięki temu, że pisarka budując powieści, konsultuje się
ze specjalistami i wplata w swoje książki fragmenty prawdziwych historii. I ten szeroko rozumiany autentyzm to coś, co bardzo w twórczości autorki do mnie przemawia.

Realizm i duża szczegółowość oraz mocno rozbudowana intryga, z którą spotykamy się w „Pochłaniaczu” powoduje w konsekwencji, że książka jest objętościowo dość spora. Ale jeśli przypadnie Wam do gustu, pochłoniecie ją na tyle szybko, że sami będziecie zdziwieni, że to już koniec. I co dalej? Oj, będzie się działo. Napiszę Wam o tym w krótkiej recenzji „Okularnika” 😉

Recenzja na: http://zkamerawsrodksiazek.pl/katarzyna-bonda-pochlaniacz-recenzja/

Kryminały zawsze wydawały mi się mało ciekawe. W sumie nie wiem czemu. Ale tak było.
Do czasu, aż po wielu pozytywnych opiniach na temat trylogii kryminalnej autorstwa Zygmunta Miłoszewskiego, sięgnąłem po powieści o prokuratorze Teodorze Szackim. Ta lektura (co, mam nadzieję, opiszę również niebawem) pokazała mi, że polski kryminał może być nie tylko ciekawy, dobrze...