Czasem udaje się przypadkowo kupić jakąś perełkę literacką. Tak mogłabym określić utwór Dawida Grosmana. Przypadkowy zakup określa tu moją zupełną nieznajomość tego pisarza.
Forma powieści jest bardzo eksperymentalna. Po trosze dramat, poezja i proza.
Cały jej ciężar jednak zawiera się w ogromnej sile bólu i poczucia niczym niezastąpionej pustki po stracie dziecka.
Uczucie to nie jest też obce autorowi, który stracił syna na wojnie. Dlatego książka ma też wymiar bardzo osobisty.
To opowieść o żałobie rodziców tracących swoje dzieci. O niemożności wyrażenia bólu i porozumienia się tych którzy pozostali. O trudnościach w udzielaniu sobie wsparcia. Ból paraliżuje pamięć i świadomość, przenika każdą chwilę życia.
Książka bardzo emocjonalna. Motyw wędrówki, która pozwoliłaby się wyrwać z sideł rozpaczy. Postacie jednak krążą zasklepione w swoim bólu, rozbijają się o mur, nie potrafią dotrzeć do miejsca ukojenia swojego bólu.
Kilka cytatów:
o tym, że czas leczy rany "czas mimo wszystko przykłada małe kompresy",
o pustce życia bez dziecka "nauczyliśmy się żyć negatywem życia",
"śmierć graweruje liczbę dni bez niego.

Czasem udaje się przypadkowo kupić jakąś perełkę literacką. Tak mogłabym określić utwór Dawida Grosmana. Przypadkowy zakup określa tu moją zupełną nieznajomość tego pisarza.
Forma powieści jest bardzo eksperymentalna. Po trosze dramat, poezja i proza.
Cały jej ciężar jednak zawiera się w ogromnej sile bólu i poczucia niczym niezastąpionej pustki po stracie dziecka.
Uczucie...