Jest to zdecydowanie lektura dla osób, które nie znają historii opisywanych pań. Jeżeli ktoś zapoznał się biografią którejkolwiek z nich, po przeczytaniu kompilacji pani Kienzler poczuje niedosyt. No bo nie ma co ukrywać, życiorysy chociażby Eleonory Akwitańskiej, Elżbiety I Tudor, czy Katarzyny Wielkiej to tematy na osobne i to potężne opracowania.
Inna sprawa, że sugerując się drugą częścią tytułu, spodziewałam się więcej informacji o życiu uczuciowym wpływowych kobiet Europy, a często gęsto musiałam się zadowolić lakonicznymi zdaniami w stylu: „najpierw w alkowie władczyni gościł pan X, który dość szybko został zastąpiony przez pana Y”. Nawet przy największej sympatii dla autorki nie można powiedzieć, żeby wyczerpywało to temat…. W sporadycznych przypadkach o romansach, czy życiu uczuciowym opisywanej damy nie dowiadujemy się prawie nic (patrz: Małgorzata I Duńska), w zamian dostajemy za to opis dokonań politycznych, czy reform gospodarczych władczyni. Nie twierdzę, że nie były one ważne, ale może niekoniecznie nadają się do tego typu opracowania…
Jako, że trochę lektur o tematyce historycznej mam za sobą, to niejednokrotnie irytowało mnie, że autorka jako pewnik podaje teorie, czy hipotezy, wysnuwane wprawdzie przez szereg historyków, ale nie będące potwierdzonymi faktami historycznymi (patrz: rozdział o Świętosławie) . Według mojej skromnej opinii może to komuś zrobić niezły zamęt w głowie.
Choć zwykle podobają mi się książki pani Kienzler, tym razem dla mnie było za krótko, za ogólnie, za dużo uproszczeń.

Jest to zdecydowanie lektura dla osób, które nie znają historii opisywanych pań. Jeżeli ktoś zapoznał się biografią którejkolwiek z nich, po przeczytaniu kompilacji pani Kienzler poczuje niedosyt. No bo nie ma co ukrywać, życiorysy chociażby Eleonory Akwitańskiej, Elżbiety I Tudor, czy Katarzyny Wielkiej to tematy na osobne i to potężne opracowania.
Inna sprawa, że...