Książka otwierająca na nowe doznania literackie.

Książka otwierająca na nowe doznania literackie.

Przejmująca hybryda gartunkowo- rodzajowa. Obowiązkowa lektura wszytskich Córek!

Przejmująca hybryda gartunkowo- rodzajowa. Obowiązkowa lektura wszytskich Córek!

kolejna siekiera o relacjach.... moja coreczka ma poltora miesiaca i mam nadzieje ze zadna z nas nie bedzie ani matka ani corka... masakra ze to sie jednak dzieje ze tak naprawde wiekszosc relacji tak wyglada... a gdzie ta nasza Milosc...?? jesli nie w domu nie od najblizszych...?? od kogo?? bo nie od meza/zony.... zeby dostac trzeba cos dac od siebie... jak zasiejemy tak pozbieramy.... ech... ja juz sieje... moze uda mi sie cos zebrac ;)))

kolejna siekiera o relacjach.... moja coreczka ma poltora miesiaca i mam nadzieje ze zadna z nas nie bedzie ani matka ani corka... masakra ze to sie jednak dzieje ze tak naprawde wiekszosc relacji tak wyglada... a gdzie ta nasza Milosc...?? jesli nie w domu nie od najblizszych...?? od kogo?? bo nie od meza/zony.... zeby dostac trzeba cos dac od siebie... jak zasiejemy tak...

Zmęczyłam toto wreszcie. Forma brawurowa - obrazy, czyli krótkie sceny prozą, które przechodzą w sztukę teatralną. No i wszystko byłoby fajnie, bo zamierzenie ambitne Autorki, bo pewnie się w życiu dużo naczytała i naoglądała, ale to wszystko topi się w banale. Mam wrażenie, że autoterapeutyczne znaczenie przerosło tę opowieść, która nie została przekuta w jakąś prawdę uniwersalną. Czułam się jak u cioci na imieninach, która wylewa swoje żale do matki- czyli gada gada i gada, a jak wycisnąć, to trzy zdania treści zostają. Dużo ględzenia, gubienia się w jakiś bzdetach, ale ten banał nie zamienia się w "metabanał", bo chyba Autorka nie ma na tyle samoświadomosci i warsztatu, aby to przenieść level wyżej.
Świetnie edytorsko (choć błędów parę) i kolaże tez fajne. A książka to niestety zmarnowany potencjał na bardzo ambitną i uniwersalna historię.

Zmęczyłam toto wreszcie. Forma brawurowa - obrazy, czyli krótkie sceny prozą, które przechodzą w sztukę teatralną. No i wszystko byłoby fajnie, bo zamierzenie ambitne Autorki, bo pewnie się w życiu dużo naczytała i naoglądała, ale to wszystko topi się w banale. Mam wrażenie, że autoterapeutyczne znaczenie przerosło tę opowieść, która nie została przekuta w jakąś prawdę...

Książka specyficzna. Pisana w formie sztuki teatralnej, gdzie duch matki nawiedza narratorkę, albo raczej narratorka przywołuje ducha matki. Autorka porusza trudny temat relacji matki i córki, niespełnione oczekiwania, zawiedzione nadzieje, niesprawiedliwość wśród rodzeństwa, trudną przeszłość. Miałam przyjemność poznać autorkę, bardzo pozytywna osoba, spośród nominowanych do tegorocznej Nagrody Conrada właśnie pani Liliannie kibicowałam i cieszę się, że tę nagrodę zdobyła. Debiut bardzo odważny i prawdziwy. Czuć, że autorka prowadzi rozrachunki z własną, niełatwą przeszłością. Mimo, że historia Alicyjki jest bardzo osobista to w dużej mierze uniwersalna dla części społeczeństwa. Przywołuje wiele smutnych wspomnień, ojca alkoholika, uległą matkę, która także nie stroniła od alkoholu. Padają trudne słowa, jak współuzależnienie, DDA (Dorosłe Dzieci Alkoholików),poniżenie i wstyd. Nigdy nie sądziłam, że relacje na linii matka-córka mogą być tak trudne, ale podobnie jak w książce Hanny Samson Zimno mi mamo (co ciekawe w Alicyjce też padają podobne słowa) problem smutnego dzieciństwa dla wielu kobiet ma przyczynę w tych właśnie niepoprawnych kontaktach matki i córki.

Książka specyficzna. Pisana w formie sztuki teatralnej, gdzie duch matki nawiedza narratorkę, albo raczej narratorka przywołuje ducha matki. Autorka porusza trudny temat relacji matki i córki, niespełnione oczekiwania, zawiedzione nadzieje, niesprawiedliwość wśród rodzeństwa, trudną przeszłość. Miałam przyjemność poznać autorkę, bardzo pozytywna osoba, spośród nominowanych...

Powieść do bólu intymna, czytając, nie mamy wątpliwości, że autorka rozprawia się ze swoim dzieciństwem. I ta szczerość, autentyczność jest największą siłą tej książki - matka i córka - obie małostkowe, męczące w ciągłym wypominaniu sobie win. Ale przecież nawet te najniższe, najbardziej egoistyczne pretensje trzeba z siebie wyrzucić, aby doznać oczyszczenia. Autorka świadomie rezygnuje z wplatania w powieść jakiejś wielkiej narracji (sprawa narodu, ogólnie pojęta sprawa kobiet, dzieci, etc) i chwała jej za to - bo paradoksalnie ten bardzo prywatny ton utworu czyni go tym bardziej uniwersalnym. Myślę, że to pozycja obowiązkowa dla każdej kobiety, starającej poukładać sobie w głowie własne relacje z matką (lub córką).

Powieść do bólu intymna, czytając, nie mamy wątpliwości, że autorka rozprawia się ze swoim dzieciństwem. I ta szczerość, autentyczność jest największą siłą tej książki - matka i córka - obie małostkowe, męczące w ciągłym wypominaniu sobie win. Ale przecież nawet te najniższe, najbardziej egoistyczne pretensje trzeba z siebie wyrzucić, aby doznać oczyszczenia. Autorka...

ujmująca, prawdziwa, szczera... Mogłabym wymieniać bez końca, by opisać przedstawioną historię.
Dlaczego warto przeczytać? Uważam, że każda dziewczyna, kobieta, córka czy matka, znajdzie w tym utworze pytanie lub odpowiedź, na którą czekała od zawsze.
Idealne przedstawienie treści, w dwojakiej formie i prawdziwe relacje.
Polecam

ujmująca, prawdziwa, szczera... Mogłabym wymieniać bez końca, by opisać przedstawioną historię.
Dlaczego warto przeczytać? Uważam, że każda dziewczyna, kobieta, córka czy matka, znajdzie w tym utworze pytanie lub odpowiedź, na którą czekała od zawsze.
Idealne przedstawienie treści, w dwojakiej formie i prawdziwe relacje.
Polecam

Naprawdę imponujący debiut. Świeża proza polska, która odciska na czytelniku trwały ślad, poruszająca, przejmująca.
Opis relacji matki i córki, córki i matki. Relacji trudnych, pełnych wzajemnych pretensji, niespełnionych oczekiwań, pustych dni, kiedy brakowało rozmowy, czułości, bycia razem. W pierwszej części narratorka przedstawia swoje wspomnienia z dzieciństwa. To obrazki pełne detali, które utkwiły w pamięci dziecka - matka w niebieskiej sukience, malująca usta szminką i jakaś obca... Matka z kieliszkiem alkoholu, by zamazać niepokoje. Matka, w dziwnie dobrym humorze, robiąca jajecznicę, najlepszą na świecie. Matka przytulająca córkę... nie, takiego obrazka nie ma.
W drugiej części utworu forma wspomnień zostaje zastąpiona dialogiem w formie dramatu. Przywołany przez Narratorkę Duch (duch matki) niechętnie powraca, by wziąć udział w rozmowie, w której obie strony wylewają nawzajem swój żal, wspominają, rozliczają... ale też szukają porozumienia. Czy je znajdą?

Liliana Hermetz debiutuje gorzkim, mocnym tekstem. Jest to jednak tekst świetnie napisany - duże znaczenie ma tu doskonały zmysł obserwacji i umiejętność słuchania języka ludzi, którzy otaczają autorkę. "Alicyjka" mówi naszym głosem. Nie brak w niej humoru, który rozładowuje napięcie, ale nie skreśla budowanego przez cały utwór nastroju.
Naprawdę warto sięgnąć po tę książkę.

PS Więcej gwiazdek pozostawiam dla kolejnych książek Liliany Hermetz.

Naprawdę imponujący debiut. Świeża proza polska, która odciska na czytelniku trwały ślad, poruszająca, przejmująca.
Opis relacji matki i córki, córki i matki. Relacji trudnych, pełnych wzajemnych pretensji, niespełnionych oczekiwań, pustych dni, kiedy brakowało rozmowy, czułości, bycia razem. W pierwszej części narratorka przedstawia swoje wspomnienia z dzieciństwa. To...

jedna z najlepszych książek jaką czytałam

jedna z najlepszych książek jaką czytałam