Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Absolutnie arcydzieło literatury. Świat poraża swoją przemyślaną konstrukcją. Precyzyjny, ogromny, epicki. To jedna z tych książek, podczas czytania której, czytelnik może zacząć nie dowierzać, że napisał ją jeden mały człowiek. Absolutna pozycja obowiązkowa dla każdego, kto pod płaszczykiem fantazji, chce dowiedzieć się czegoś o ludzkości.

Absolutnie arcydzieło literatury. Świat poraża swoją przemyślaną konstrukcją. Precyzyjny, ogromny, epicki. To jedna z tych książek, podczas czytania której, czytelnik może zacząć nie dowierzać, że napisał ją jeden mały człowiek. Absolutna pozycja obowiązkowa dla każdego, kto pod płaszczykiem fantazji, chce dowiedzieć się czegoś o ludzkości.

Wnioskując po opisie z okładki i wywiadach z autorką - jest to powieść z pretensjami. Z pretensjami do nowoczesnej, brawurowej, inteligentnej prozy kobiecej. Czy faktycznie taka jest? Bynajmniej. Styl pisania można określić jako przyciężkawy, czasami trudno przebrnąć przez ciąg snobistycznych przemyśleń głównej bohaterki, łatwo się również pogubić w narracji. Do tej pory zachodzę w głowę czemu autorka nie zdecydowała się po prostu na narrację pierwszoosobową - w tej powieści narracja trzecioosobowa stylistycznie nie różni się niczym od wtrętów pierwszoosobowych, więc po co tak mieszać? Bez wątpienia Suka jest kreowana na antybohaterkę, zabieg bardzo ciekawy, ale znowu - przyciężkawe pióro nie pozwala czytelnikowi kibicować tej moralnie dwuznacznej dziewczynie, a przynajmniej w jakikolwiek sposób być zainteresowanym jej losem. Dodatkowo - ciężko ocenić czy postać Suki jest traktowana przez autorkę z ironią i dystansem, czy nie. Niby można się dopatrzeć, zwłaszcza w końcówce powieści jakiś delikatnych sygnałów prześmiewczości, ale są one na tyle subtelne, że równie łatwo można uznać je jako niezamierzone. Choć głęboko wierzę, że ta książka jest podszyta ironią czy też wręcz autoironią (wszak na okładce widnieje sama Gryga). Oby.

Wnioskując po opisie z okładki i wywiadach z autorką - jest to powieść z pretensjami. Z pretensjami do nowoczesnej, brawurowej, inteligentnej prozy kobiecej. Czy faktycznie taka jest? Bynajmniej. Styl pisania można określić jako przyciężkawy, czasami trudno przebrnąć przez ciąg snobistycznych przemyśleń głównej bohaterki, łatwo się również pogubić w narracji. Do tej pory...

"Obsoletki" wpadły mi w ręce przypadkiem - nie wiedziałam czego się spodziewać, nie wiedziałam o tej książce nic. I mnie zachwyciła. Po pierwsze - czarny humor - mój Boże, nareszcie się doczekałam dobrej, polskiej kobiecej prozy z taką dawką humoru. Trzeba dużo odwagi,wyczucia i wiary we własny talent, aby pisać o takim temacie (poronień) w sposób groteskowy. Autorka wspaniale balansuje między tragizmem, sentymentalizmem, patetycznością, absurdem i makabrą. Tekst jest bardzo misternie skonstruowany, język niezwykle przemyślany, metaforyzacja niektórych elementów - subtelna, ale zapadająca w pamięć. Domyślam się, że nie jest to lektura dla każdego, ale z racji na małą objętość, myślę, że warto zaryzykować i przekonać się samemu czy tekst do nas przemówi.

"Obsoletki" wpadły mi w ręce przypadkiem - nie wiedziałam czego się spodziewać, nie wiedziałam o tej książce nic. I mnie zachwyciła. Po pierwsze - czarny humor - mój Boże, nareszcie się doczekałam dobrej, polskiej kobiecej prozy z taką dawką humoru. Trzeba dużo odwagi,wyczucia i wiary we własny talent, aby pisać o takim temacie (poronień) w sposób groteskowy. Autorka...