Ależ miałam frajdę słuchając „Ziemię Obiecaną“ w interpretacji Marka Walczaka!
Powieść jest wciąż żywa, z rozmachem, z pazurem, z humorem, znakomicie zbalansowana dramaturgicznie, z wyśmienicie nakreślonymi postaciami wszelkiej maści, od trójki głównych bohaterów: Karola Borowieckiego, Moryca Welta i Maksa Bauma, czyli Polaka, Żyda i Niemca, po postacie drugiego i trzeciego planu. Z jaką przyjemnością, ja łodzianka z dziada i baby, dawałam się Władysławowi Reymontowi prowadzić po nieistniejących już ulicach i placach, czy np. po parku Helenów, który obecnie po latach znów ma przywrócony dawny urok (no prawie). Dylemat, jaki postawił Reymont swoim czytelnikom w czasach rodzenia się agresywnego kapitalizmu jest stary jak świat: ile jest wart w naszym życiu pieniądz? Ile warto (i czy w ogóle warto cokolwiek) dla niego poświęcić? Czy dać może szczęście? Jak zmienia człowieka? Reymont fenomenalnie utrafił w moment radykalnej zmiany społeczeństwa, pokazał exodus Polaków ze wsi do miasta, z pola do fabryk, z natury do drapieżnej cywilizacji, przekształacanie się mentalności. Umiejscowienie akcji powieści w Łodzi, tym dziwacznym tworze wczesnego kapitalizmu, było pomysłem genialnym. Reymont miał słuch społeczny, wrażliwość, świetne pióro. To i „Ziemia Obiecana“ udała mu się wybornie! Dwie rzeczy zwróciły moją szczególną uwagę. Po pierwsze - świetne postacie kobiece. Mimo, że świat Lodzermenschów to brutalny świat zdominowany przez samce Reymont nie potraktował postaci kobiecych li tylko jako tła dla męskich bohaterów. Kobiety u Reymonta są ciekawe, są silne, świadome, wiedzą, czego chcą, kierują się wartościami, choć często są zdeterminowane przez kulturowe czy społeczne konwenanse epoki; istnieją jako samodzielne osoby nie jako jedynie dodatki do mężczyzn. W książce to nie Borowiecki porzuca niewinną narzeczoną dla bogatej córki fabrykanta (jak to jest w filmie Wajdy). Reymont rozgrywa to inaczej. To Anka rozumie, że nie będzie z Karolem szczęśliwa i oddaje mu pierscionek. To kobieta podejmuje świadomą decyzję, a po rozstaniu z nim nie szuka innego mężczyzny, realizuje się prowadząc ochronkę dla dzieci.
Po drugie: zaskoczeniem było dla mnie jak bardzo Wajda zmienił wydźwięk powieści. Można powiedzieć, że o 180 stopni. Film Wajdy jest barokowy, mocny, wyrazisty, olśniewający. Postacie narysowane mocniejszymi kreskami, bez psychologicznych niuansów. Trudno mi teraz powiedzieć czy wolę książkę czy film. I na całe szczęście nie muszę wybierać. Mogę się cieszyć i jednym i drugim.

Ależ miałam frajdę słuchając „Ziemię Obiecaną“ w interpretacji Marka Walczaka!
Powieść jest wciąż żywa, z rozmachem, z pazurem, z humorem, znakomicie zbalansowana dramaturgicznie, z wyśmienicie nakreślonymi postaciami wszelkiej maści, od trójki głównych bohaterów: Karola Borowieckiego, Moryca Welta i Maksa Bauma, czyli Polaka, Żyda i Niemca, po postacie drugiego i trzeciego...