Historia. Jest to czas, który dotyczy każdej rodziny, rodu, potomków czy nawet obcych sobie osób.Jedyną wspólną prawdą jest fakt, że historia połącza całkowicie ludzi, dając świadectwo potomnym. Lecz co się stanie, gdy pamięć o rodach, znamienitych dworkach a przede wszystkim o samym pochodzeniu, zostanie zapomniana? Autorka książki docieka prawdy, która odmieniła życia tak wielu ludzi. Dochodzi nawet do tego, że Ci, którzy spotkali się z autorką, powierzają jej nie tylko zapomniane przez wszystkich zdjęcia, sekrety emigracji lecz nawet smutki.

Jako pasjonatka historią, z wielką przyjemnością zapoznałam się z książką Pani Beaty, która dotyczy osób wywodzących się z znamienitych rodów. Co mnie to dało? Czym zauroczyło?

Książka jest piękną przeprawą w głąb historii, która otwiera się dla czytelnika wraz z opowieściami osób, które żyją wiele lat poza swoim krajem, jakim jest Polska. Osoby te opuściły swoją ojczyznę z różnych przyczyn. Okazuje się, że większość znamienitych rodów w Polsce, została pozbawiona własnych ziem, posiadłości, bogactw, za sprawą wojny. Kusząca perspektywa by po wielu latach wrócić do kraju jest wciąż żywa, aczkolwiek pozostaje pytanie, do czego? Wszelkie bowiem dwory, domy czy kamienice, już od dawna są w gruzach, lub nie są całkowicie zdolne do użytku ludzkiego.

"W jednej walizce" przeglądałam, i czytałam z wielką ochotą. Ciekawe pytania kierowane do osób rozmawiających z autorką, które są potomkami znamienitych osób, są bardzo wnikliwymi i poważnymi. Dodatkową atrakcją, która umila czas, jak i również powoduje, że czytelnik lepiej poznaje daną rodzinę, są znakomite zdjęcia przedstawiające dworki należące do rodziny, jak i również portrety nieżyjących już przodków. Fantastycznym dodatkiem do książki jest również płyta z filmem dokumentalnym pt."Raj utracony raj odzyskany".Co prawda filmu nie miałam jeszcze okazji oglądać, aczkolwiek w wolnej chwili chętnie to zmienię.

Miało być krótko, a więc kończąc pragnę jedynie dodać, że książka mnie zaskoczyła. Czemu? Polecam obejrzeć video-recenzję, gdyż tam prezentuję album dokładniej, jak i również mówię, czym mnie właśnie takim zaskoczyła.
Komu polecam? Polecam każdej osobie, która lubi historię, interesuje się rodami naszych polskich arystokratów, jak i tym, którzy na własne oczy pragną zobaczyć hrabiankę/ hrabię z krwi i kości, widniejących na zdjęciach.

Historia. Jest to czas, który dotyczy każdej rodziny, rodu, potomków czy nawet obcych sobie osób.Jedyną wspólną prawdą jest fakt, że historia połącza całkowicie ludzi, dając świadectwo potomnym. Lecz co się stanie, gdy pamięć o rodach, znamienitych dworkach a przede wszystkim o samym pochodzeniu, zostanie zapomniana? Autorka książki docieka prawdy, która odmieniła życia tak...

To pozycja, od której można zacząć prywatne (jak i naukowe) badania nad obecnością polskiej szlachty w krajach Ameryki Północnej. Ja sam byłem zaskoczony tak liczną jej reprezentacją, myślałem bowiem, że większość schroniła się w Europie… Rzeczywistość okazała się nieco inna.
Sprawnie napisana, bogata w unikatowe treści, okraszona niebanalnymi wywiadami oraz materiałami graficznymi, może być nie tylko źródłem wiedzy, ale i ozdobą kolekcji. Jednak spory format, twarda, solidnie wykonana oprawa i kredowy papier niesie za sobą również konkretną cenę. Ale nie o walorach estetycznym miałem pisać, choć te są wysokich lotów…
Do tej pory – przyznam się bez bicia – moje zainteresowania historyczne ograniczały się do historii ogólnej naszego kraju, dziejów miejscowości, w których mieszkałem i krótkich epizodów związanych z konkretnymi rodami śląskimi: rodziną Donnersmarcków czy von Pless. Gdy jednak dostałem propozycję zapoznania się z książką Beaty Gołembiowskiej uznałem, że nic nie stoi na przeszkodzie, by zgłębić dzieje moich rodaków za wielką wodą.
Opisano tu rodziny Czartoryskich, Świętopełk-Czetwertyńskich, Komorowskich (tak, tych samych),Platerów, Popielów, Potockich i Sapiehów. Nie zabrakło informacji na temat Siemieńskich, Tarnowskich, Zamoyskich i Tyszkiewiczów. Członkowie wszystkich tych rodów zmuszeni byli, bądź uznali za stosowne udać się na emigrację poza granice starego kontynentu.
Wywiady z dziedzicami niegdysiejszych fortun ukazują zarówno ich obecne życie, jak i ich stosunek do ojczyzny, tradycji i historii rodowej. Opisy trudnych „nowych początków”, walk spadkowych, wzlotów i upadków w ciekawy sposób obrazują to, jak zmieniał się świat i jak niszczące było oddziaływanie poprzednich epok – w głównej mierze II wojny światowej i czasów Polski Ludowej.
Opisy ich posiadłości w Polsce i poza jej granicami, burzliwe losy wojenne i czasy po zakończeniu starć wprawiają w zdumienie. Po konfiskacie majątków spora część z nich musiało zaczynać niemal od zera, zatrudniając się jako szeregowi pracownicy fabryk i małych zakładów. I wielu jest z tego powodu dumnych.
W jednej walizce ukazuje nieco inne oblicze polskiej szlachty niż to, do którego przywykliśmy. Mamy w pamięci opisy z Pana Tadeusza, powieści Sienkiewicza czy książek Jędrzeja Kitowicza… Pamiętamy hrabiego z Janosika, ja zaś w szczególności emigrację paryską z powieści Zaszumi las G. Zapolskiej. Tu nie ma pustych, pysznych kokietek i buńczucznych fircyków. Ani starych, żyjących dawnymi czasami wsteczników… Są za to ludzie skromni, świadomi swego pochodzenia u dumni z niego, ale potrafiący się – chcąc lub nie – dostosować. Nie skomlą o to, co im się należy, zaciskają zęby i prą naprzód… Mają swoją godność i są pogodzeni z losem. Poza tym, nie wiedzie im się źle.
Jak więc widać, zachodzie, w Kanadzie (zapewne nie tylko tam) żyją potomkowie znamienitych rodów, które kiedyś miały istotny pływ na losy naszego kraju i warto o tym pamiętać. Bo choć dawni panowie mieli swój udział w doprowadzeniu Rzeczypospolitej do upadku, to nie można za to winić tych, którzy dziś noszą ich nazwiska. Bez nich nie było polski jako takiej, naszej tradycji, wszak to Czartoryscy założyli pierwsze polskie muzeum (w Puławach, a następnie Krakowie),a inne rody również miały niemały wkład w naszą kulturę. Pozostałości napotykamy na niemal każdym kroku.
Nie jest to publikacja kompletna. Choć jej objętość wydaje się być spora (bo i jest),to zasięgiem obejmuje zaledwie skrawek historii polskiej emigracji. Nie znaczy to jednak, że nie warto po nią sięgać. Przeciwnie, pomijając ją, można wiele stracić.

To pozycja, od której można zacząć prywatne (jak i naukowe) badania nad obecnością polskiej szlachty w krajach Ameryki Północnej. Ja sam byłem zaskoczony tak liczną jej reprezentacją, myślałem bowiem, że większość schroniła się w Europie… Rzeczywistość okazała się nieco inna.
Sprawnie napisana, bogata w unikatowe treści, okraszona niebanalnymi wywiadami oraz materiałami...