Mam mieszane uczucia. Owszem, siła, wola życia, energia i optymizm pani Gawlikowskiej-Świerczyńskiej robią ogromne wrażenie, nie umiem się jednak w żaden sposób zgodzić z jej oceną tego, jak pobyt w obozie przedstawiają inni byli więźniowie. Według bohaterki książki, nazywanie życia w obozie piekłem to przesada, robienie z siebie męczennika i ogólnie jakieś biadolenie, świadczące o słabości. Wygląda więc na to, że te tysiące, które przeżyły, by dać świadectwo obozowemu koszmarowi, popadły w jakąś zbiorową histerię i nadmierne przeczulenie, a tylko jedna pani Alicja patrzy na sprawę chłodno i obiektywnie. Moim zdaniem takie bagatelizowanie problemu jest wręcz niedopuszczalne, może dla bohaterki pobyt w obozie był "niewygodny" (tak to określiła), ale nie wolno oceniać odczuć innych byłych więźniów, nie wolno też umniejszać okrucieństwa systemu nazistowskich obozów. Do tego ten tak usilnie podkreślany optymizm, siła pogody ducha i zaprzeczanie, że cokolwiek mogło być rzeczywiście straszne - czy to aby nie jakieś wyparcie?

Kontrowersyjne są też wypowiedzi na temat wolności i niezależności w małżeństwie, na temat niedochowywania wierności. Każdy ma swoje poglądy i żyje po swojemu, czy jednak warto było tak otwarcie to sprzedawać czytelnikom? I czy to, podobnie jak nastawienie do obozowej przeszłości, nie nasuwa jakichś podejrzeń o - proszę mi wybaczyć - małą wrażliwość?...

Mam mieszane uczucia. Owszem, siła, wola życia, energia i optymizm pani Gawlikowskiej-Świerczyńskiej robią ogromne wrażenie, nie umiem się jednak w żaden sposób zgodzić z jej oceną tego, jak pobyt w obozie przedstawiają inni byli więźniowie. Według bohaterki książki, nazywanie życia w obozie piekłem to przesada, robienie z siebie męczennika i ogólnie jakieś biadolenie,...