Jakiś czas temu dostałam do przeczytania od mojej przyjaciółki książkę Elizabeth Gilbert „Jedz, módl się, kochaj“. Książka opowiada o kobiecie, która w wieku około trzydziestu lat uświadamiła sobie, że życie, jakie wiodła do tej pory nie pozwalało jej się w tym, co robiła odnaleźć, więc zapragnęła zmian. Trzeba zaznaczyć, że pozornie to było dobre życie. Pozornie, ponieważ mając męża, dom i dobrą pracę bohaterka nie czuła się ani szczęśliwa, ani też spełniona. Porzuciła wszystko i rozpoczęła podróż życia przez Włochy, Indie i Indonezję. Decyzję taką podjęła chcąc odnaleźć siebie na nowo. Jakie w tej podróży towarzyszyły jej przygody i doznania można się dowiedzieć czytając książkę lub ogladając film.
Najpierw przeczytałam książkę i o ile pobyt bohaterki we Włoszech trochę mnie nudził, o tyle Indie i Indonezja mnie zafascynowały. Opisy tych miejsc, w których przebywała kobieta, jej duchowe doświadczenia sprawiły, że jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki w mojej wyobraźni przeniosłam się do nich i utożsamiłam z przeżyciami bohaterki. To było niemalże mistyczne przeżycie.
Obejrzałam film wyreżyserowany przez Ryan’a Murph’ego, a nakręcony na podstawie książki Elizabeth i powiem, ze czar prysł. W zasadzie film oddaje bardzo dobrze przekaz zawarty w książce, a Julia Roberts świetnie odtworzyła rolę bohaterki. Tym niemniej film zburzył obrazy, jakie pojawiły się przed moimi oczyma podczas czytania ksiażki. Mało tego odnoszę wrażenie, że ekranizacja nie jest w stanie odtworzyć dokładnych opisów pewnych sytuacji, które zawarła w „Jedz, módl się, kochaj“ autorka.

Jakiś czas temu dostałam do przeczytania od mojej przyjaciółki książkę Elizabeth Gilbert „Jedz, módl się, kochaj“. Książka opowiada o kobiecie, która w wieku około trzydziestu lat uświadamiła sobie, że życie, jakie wiodła do tej pory nie pozwalało jej się w tym, co robiła odnaleźć, więc zapragnęła zmian. Trzeba zaznaczyć, że pozornie to było dobre życie. Pozornie, ponieważ...