Moje czytanie Llosy przypomina jazdę pociągiem: za każdym razem, gdy sięgam po coś jego autorstwa, czuję się, jakbym czekała na stacji, wsiadam, zrzucam na podłogę bagaże, rozsiadam się wygodnie, ruszamy... Pociąg bardzo powoli nabiera prędkości, wlecze się wręcz potwornie, a ja już na początku podróży zastanawiam się, czy wytrzymam tę jazdę, czy dotrwam do ostatniej stacji. Kiedy jednak pociąg zaczyna się rozpędzać, a przez okno widać zmieniające się z sekundy na sekundę widoki zaczyna mi się podobać i nagle chcę, by ta podróż trwała co najmniej dwa razy dłużej, a może i trzy razy i coraz bardziej nie chcę wysiadać, gdy zbliżam się do końcowej stacji.
Tak i w przypadku Niegrzecznej Dziewczynki było. Bo na początku wydawało się, że to będzie najnudniejsza książka Llosy, z jaką miałam do czynienia. Nic z tych rzeczy. Powieść jest bowiem skonstruowana jak gorący romans, na początku nieśmiała, z zaczerwienionymi nieśmiało wypiekami na twarzy, z czasem powoduje szybsze bicie serca, uderzenie gorąca, lekkie zawroty głowy i bum! Wielkie bum, bum, bum - trwanie w otumanieniu. Stop! Koniec! Ciśnienie spada. Ochłonięcie.
Llosa świetnie wykorzystał postać bohatera romantycznego wplatając go w czasy (w miarę) współczesne, na szczęscie dla Ricarda - bez nieszczęśliwego zakończenia. Ciekawie opisał jego rozkwit marzeń, grzęźnięcie w beznadziei, załamanie (nerwowe?), rozpacz, a dalej - odbicie się od dna, odnalezienie własnych sił wewnętrznych, samostanowienie i w końcu triumf rozumu. Za to kobieta - ognista, prawdziwy demon, władczyni serc i umysłów, igrająca z ogniem, żartująca z życia, wielka wygrana, ale i wielka przegrana. To połączenie Ricarda z nią przypomina walkę żywiołów. Zwycięży buchający niszczycielski ogień, czy też cicha i spokojna woda?
I jeszcze jedno - wielkie uznanie dla wydawnictwa Znak za tak piękne wydania dzieł Llosy, uwielbiam ten gruby i sztywny, lekko żółty papier, a także twardą okładkę pokrytą tkaniną (obwolutę odłożyłam na czas czytania, by nie zniszczyć).

Moje czytanie Llosy przypomina jazdę pociągiem: za każdym razem, gdy sięgam po coś jego autorstwa, czuję się, jakbym czekała na stacji, wsiadam, zrzucam na podłogę bagaże, rozsiadam się wygodnie, ruszamy... Pociąg bardzo powoli nabiera prędkości, wlecze się wręcz potwornie, a ja już na początku podróży zastanawiam się, czy wytrzymam tę jazdę, czy dotrwam do ostatniej...