Nigdy nie ukrywałam przed nikim, że jestem wielka fanką Kossakowskiej. Wręcz uważałam ją za swoją ulubioną autorkę, przeczytałam każdą jej książkę i każde opowiadanie, jakie tylko dałam radę dopaść (czyli wszystkie wydane w formie tomikowej).
Jestem też zainteresowana kulturą i historię Japonii, tak więc kiedy już kilka lat temu na konwencie usłyszałam od Kossakowskiej o planach powstania „Takeshi Cień Śmierci”– wtedy nie było jeszcze znanego tytułu – nie przymierzając prawie zrobiłam pod siebie z uciechy.

Szybki skok do teraźniejszości i mam książkę przeczytaną. Co mogę o niej powiedzieć? Przede wszystkim, że mnie bardzo zaskoczyła – bardzo negatywnie.

Może zacznę od plusów: świat przedstawiony jest niezwykle oryginalny, kolorowy i wspaniały. Kossakwoska pisze na okładce, że to jest to film który zawsze chciała napisać – i przyznaje, gdyby ktoś zrobił z tej fantazji film byłby on zapewnie nieprzytomnie piękny.
Sama fabuła jest interesująca – w trakcie trwania tomu I jeszcze trochę pofragmentowana, ale domyślam się, że to jest konieczne ze względu na wielotomowość dzieła. Postaci są znośne – można je nawet polubić, aczkolwiek nie reprezentują sobą też niczego przesadnie ciekawego ani oryginalnego. Mimo to mają potencjał na trójwymiarowość (tak – na razie tylko potencjał. Ale to Tom I, czas jest!) i ciekawe historie, tak więc źle nie jest.

A teraz to, co NAPRAWDĘ jest problemem. Dla mnie osobiście prawie nie do przegryzienia. Język.
Kochani, nie wiem co mam powiedzieć. Kossakowska to świetna pisarka. Ta książka? Jakby ktoś nagle wyssał z niej całe umiejętności i na jej miejscu postawił grafomańską 13stkę, która uwielbia purpurową prozę. Książka jest napisana tak słabo, że przez kilka pierwszych rozdziałów było mi wstyd, że każdy znajomy wie, że Kossakowska to moja ulubiona autorka. Ostro, wiem – ale to prawda.

Dialogi są mało wiarygodne, żenujące i jakoś dramatycznie nie pasują do świata przedstawionego. Sposób w jaki wypowiadają się postaci takie jak Mariko – nosz kurde! – obciachowy. Ale to i tak jeszcze nic w porównaniu do narracji, która jest po prostu straszna. Przede wszystkim mamy całą mase na-siłę-poetyckiego języka, przymiotniki wysypują się oknami, zazwyczaj znaczą ciągle to samo, ale są bardzo romantyczne, rozumiecie. Coś w stylu: „Jego czarne, obsydianowe oczy”. Naprawdę żałuję, że sobie tego nie zaznaczałam i teraz nie mogę wszystkiego wypisać. Ale mamy naprawdę dużo stron poświęconych szklanym, zielonym, głębokim jak jeziora, tajemniczym, bardzo zielonych, wąskim, zielonym oczom głównego bohatera. Prawie tak samo dużo czasu dla nakrapianych, złotych, tygrysich, drapieżnych, kocich, drapieżnych, wciąż złotych oczu Fumiko. Która jest drapieżna jak czający się tygrys - gdyby ktoś jeszcze tego nie załapał. Ale na wszelki wypadek lepiej powtórzyć jeszcze z 6 razy. I tak dalej i tak dalej. Opisy w ogóle są słabe – strasznie przekombinowane, nie brzmi to już poetycko tylko raczej głupkowato, po prostu Kossakowska z nimi moco przegięła w stronę romantyczności.

Zupełnie nie jak Kossakowska i po prostu nie rozumiem co się stało. Co poszło nie tak?
Daje ocenę przeciętną bo jednak pozytywne elementy, takie jak ciekawy świat przedstawiony i zakończenie w dobrym momencie, równoważą trochę tą żenadę.

EDIT:
Zawsze uważałam, że najadekwatniej da się ocenić książke po dłuższym czasie po jej przeczytaniu. Zaraz po są konkretne uwagi, ale na dłuższy czas po pozostaje emocja - taka bardziej ogólna, po prostu wrażenie, jakie książka po sobie pozosotawiła.
W myśl tego przekonania edytuję swoją ocene Takeshiego, jako że za każdym razem kiedy o nim myślę, jedno słowo zapala mi sie w zmógu: gniot. Niestety. Ma swoje zalety, które wymieniłam na górze i absolutnie tego nie cofam. Ale po kilku miesiącach kiedy myślę o tej książce, czuje głownie zażenowanie. W związku z tym uczciwie muszę uciąć kilka gwiazdek.

Nigdy nie ukrywałam przed nikim, że jestem wielka fanką Kossakowskiej. Wręcz uważałam ją za swoją ulubioną autorkę, przeczytałam każdą jej książkę i każde opowiadanie, jakie tylko dałam radę dopaść (czyli wszystkie wydane w formie tomikowej).
Jestem też zainteresowana kulturą i historię Japonii, tak więc kiedy już kilka lat temu na konwencie usłyszałam od Kossakowskiej o...