Książka jest świetna choć dla ludzi lubiących wartką akcję może się wydawać nudna czy monotonna i nawet w pewnym sensie przyciężkawa. Przyciężkawa to ona może faktycznie jest, ale nie w sensie problemów ze zrozumieniem treści, a klimatem. To było jednak nie do uniknięcia ze względu na miejsce wydarzeń.
"Zielone piekło", ciekawy tytuł, może się wydawać dość dziwaczny kiedy czytelnik nie ma pojęcia z czym będzie miał styczność. Owo piekło to nic innego jak brazylijska i gujańska dżungla, puszcza.
"Zielone piekło" to zapiski z podróży do Ameryki Łacińskiej młodego Francuza, który jest jednocześnie autorem tych zapisków. Ta krótka książka jest podzielona na dwie części. Pierwsza to wyprawa w głąb Brazylii w drugiej połowie lat 40 XX wieku (w tej części bardzo ciekawe opisy ludzi zajmujących się poszukiwaniem złota oraz bezprawiem w związku z tym panującym), a druga to Gujana francuska na przełomie 1949 i 1950 roku. W Gujanie dwudziestokilkuletni autor podejmuje pewną decyzję, która kończy się tym, że... . W każdym razie dziennik podróży się urywa.
R. Maufrais (autor) faktycznie znalazł się w zielonym piekle, tak wynika z tego co doświadczał i zapisywał. Wilgoć, gorąc, chłód poranków, dosłownie krwiożerczość puszczy objawiająca się poprzez niezliczone rodzaje robactwa, do tego drapieżniki wszelkich gatunków. Gady, płazy, wszystko co żyje i tylko czai się życie nieuważnego czy nierozważnego człowieka. Autor tak opisywał swoje przeżycia z tego miejsca, że tą wilgoć, tą swego rodzaju śliskość czułem na własnej skórze. Nie mam pojęcia jak on mógł tak długo wytrzymywać w tych warunkach (a sam nie należę do jakichś spedalonych chłoptasiów). Ataki os, pszczół, mrówki, węże ukrywające się i pod stopami i zsuwające się z drzew. Ciało często opuchnięte do granic możliwości. Ciężko uwierzyć, że człowiek jest w stanie przeżyć choćby jeden dzień w czymś takim.
Druga część "Zielonego piekła" to zapis dzień po dniu aż do niewyjaśnionego końca. Tutaj R. Maufrais opisuje bardzo duże problemy ze zdobyciem pożywienia i jest to tak napisane, że sam się czułem głodny. To jest niesamowite w tych zapiskach, że czytelnik odczuwa te straszne, piekielne wręcz warunki jakby sam tam był!
Odniosłem też wrażenie, że ten młody Francuz był do takiej wyprawy przygotowany najbardziej psychicznie (choć opisał kilka swoich zwątpień, ale to jest nic w związku z tym gdzie się znalazł), był wytrwały, konsekwentny, ale to za mało, niewystarczające. Swego rodzaju infantylizm, że sobie poradzi, że jak już tu jest to cel osiągnie. Chora ambicja? Nie wiem, ponieważ pasja z jaką odkrywał te rejony z tym mi się nie kojarzyła, ale coś w tym musi być.
W każdym razie "Zielone piekło" jest przeze mnie mocno polecaną pozycją, nie tylko dla pasjonatów ekstremalnych wypraw.

Książka jest świetna choć dla ludzi lubiących wartką akcję może się wydawać nudna czy monotonna i nawet w pewnym sensie przyciężkawa. Przyciężkawa to ona może faktycznie jest, ale nie w sensie problemów ze zrozumieniem treści, a klimatem. To było jednak nie do uniknięcia ze względu na miejsce wydarzeń.
"Zielone piekło", ciekawy tytuł, może się wydawać dość dziwaczny kiedy...