„Zielone piekło” to książka, jaka wywarła na mnie ogromne wrażenie. Wziąłem ją ze sobą na wakacje, oczekując lekkiej, podróżniczej literatury. Nic bardziej mylnego. Pierwsza część opisująca przygody Raymonda Maufrais w Mato Grosso rzeczywiście może przynajmniej w części spełniać te warunki, ale druga – dziennik z podróży przez Gujanę – o żeż…

Dziennik podróżnika przedstawia studium człowieka będącego na skraju fizycznego i psychicznego wyczerpania i z każdą stroną coraz bardziej wgniatał mnie w fotel. Ostatnie strony to już prawdziwa jazda bez trzymanki. Na dodatek książka nie ma prawdziwego końca z uwagi na okoliczności jej powstania, co dodatkowo daje do myślenia.

Polecam zwłaszcza, jeśli ktoś chce popsuć sobie humor.

„Zielone piekło” to książka, jaka wywarła na mnie ogromne wrażenie. Wziąłem ją ze sobą na wakacje, oczekując lekkiej, podróżniczej literatury. Nic bardziej mylnego. Pierwsza część opisująca przygody Raymonda Maufrais w Mato Grosso rzeczywiście może przynajmniej w części spełniać te warunki, ale druga – dziennik z podróży przez Gujanę – o żeż…

Dziennik podróżnika...

Wstrząsająca książka, pomogła mi w zweryfikowaniu młodzieńczych naiwnych ideałów na temat podróży.

Wstrząsająca książka, pomogła mi w zweryfikowaniu młodzieńczych naiwnych ideałów na temat podróży.

Książkę przeczytałem jako na projekt z geografii. Dowiedziałem się naprawdę dużo o życiu tam, w Brazylii, w dziczy. Pierwsza część książki jest czystym reportażem. Natomiast druga, bardziej niż zgłębianiem puszczy Gujany, jest zgłębianiem myśli człowieka, który popada w chorobę umysłu, co dokumentuje reportaż w formie notatek z dziennika. Warto przeczytać mimo momentami trochę prymitywnego stylu pisania autora. Bogata książka

Książkę przeczytałem jako na projekt z geografii. Dowiedziałem się naprawdę dużo o życiu tam, w Brazylii, w dziczy. Pierwsza część książki jest czystym reportażem. Natomiast druga, bardziej niż zgłębianiem puszczy Gujany, jest zgłębianiem myśli człowieka, który popada w chorobę umysłu, co dokumentuje reportaż w formie notatek z dziennika. Warto przeczytać mimo momentami...

Z jednej strony ekscytująca przygoda, egzotyczna wyprawa, determinacja i nadzieja. Z drugiej niepokój, samotność i śmierć. Książka wstrząsająca, przerażająca i wzruszająca do łez.

Z jednej strony ekscytująca przygoda, egzotyczna wyprawa, determinacja i nadzieja. Z drugiej niepokój, samotność i śmierć. Książka wstrząsająca, przerażająca i wzruszająca do łez.

Młodziutki francuski podróżnik zabiera czytelnika w podróż w nieznane, a właściwie dwie podróże, jako że "Zielone piekło" to jednotomowe wydanie relacji z dwóch wypraw autora do Ameryki Południowej - do Brazylii i Gujany Francuskiej. Maufrais zderzył się w czasie swoich wypraw z realiami lasu równikowego, którego majestatyczne piękno przysłonięte jest groźną stroną natury. W czasie swoich podróży natknął się także na ogrom ludzkiej niedoli na terenach byłych europejskich kolonii.

Śledząc losy młodego odkrywcy towarzyszymy mu w jego chwilach radości i zachwytu nad potęgą południowoamerykańskich rzek, wodospadów i bezkresnych puszcz, dzielimy jego wątpliwości i fizyczny ból, przymieramy razem z nim głodem i wzdrygamy ze wstrętem kiedy opisuje swoje posiłki uzależnione od powodzenia polowania. Wszystko to jest niezwykle obrazowo opisane i zilustrowane fotografiami autora.

Młodziutki francuski podróżnik zabiera czytelnika w podróż w nieznane, a właściwie dwie podróże, jako że "Zielone piekło" to jednotomowe wydanie relacji z dwóch wypraw autora do Ameryki Południowej - do Brazylii i Gujany Francuskiej. Maufrais zderzył się w czasie swoich wypraw z realiami lasu równikowego, którego majestatyczne piękno przysłonięte jest groźną stroną natury....

Po książkę „Zielone piekło” sięgnęłam bardzo chętnie z kilku powodów. Jest to książka podróżnicza, opisująca głębię dżungli amazońskiej, i już to wystarczyło, by mnie zainteresować. Polski tytuł zwiastuje coś o wiele groźniejszego, niż oryginał mógłby sugerować, dosłowne tłumaczenie oryginalnego tytułu znaczyłoby bowiem „Przygody w Mato Grosso”. Prawda jest jednak taka, że „Zielone piekło” odzwierciedla nieco lepiej rzeczywistość opisywaną przez Autora. Książkę stanowią autentyczne zapiski z pamiętnika Raymonda Maufrais - francuskiego podróżnika, który zaginął w Amazońskiej dżungli. Choć jego ciało nigdy nie zostało odnalezione, został uznany za zmarłego w roku 1950, gdy jego ostatni porzucony obóz i pamiętnik zostały odnalezione przez inną wyprawę

Pełna recenzja książki na stronie:
https://moznaprzeczytac.pl/zielone-pieklo-raymond-maufrais/

Po książkę „Zielone piekło” sięgnęłam bardzo chętnie z kilku powodów. Jest to książka podróżnicza, opisująca głębię dżungli amazońskiej, i już to wystarczyło, by mnie zainteresować. Polski tytuł zwiastuje coś o wiele groźniejszego, niż oryginał mógłby sugerować, dosłowne tłumaczenie oryginalnego tytułu znaczyłoby bowiem „Przygody w Mato Grosso”. Prawda jest jednak taka, że...

Książka zaczyna się od rozważań nad Fawcettem i innymi, którzy zaginęli w dżungli, a kończy ... zaginięciem. Czasy tuż po II wojnie. Dwie części - pierwsza - W Mato Grosso. Morrer si necessario for, matar nunca - dewiza brazylijskiego Urzędu Ochrony Indian - piękna, ale czy prawdziwa - nie miejsce tu o tym dyskutować. Pierwsza część to opis podróży w głąb Brazylii - gdzie dostać borduną od Szawantów to nie problem. Autor w samej rzeczy trafia na obóz Pimenetela Barbosy, by doświadczyć tego co spotkało tamtą wyprawę - ataku Szawantów. Tutaj jednak wychodzi jeszcze z opresji. Druga część - W Gujanie - jest znacznie ciekawsza. A końcówka, to naprawdę … 1949/1950 - przez puszczę Gujany Francuskiej, początkowo w towarzystwie, później samotnie, z psem, a potem już bez. Buty skamieniały, zegarek zardzewiał, wszystko zawodzi. Czarne plemiona i poszukiwanie plemion Indian. Osady w głębi, gdzie nie ma władzy. Nietoperze-wampiry, osy, pleśń, gorączka, poranione stopy, brak sił. Dezynteria, puszcza i … nic do jedzenia. Jaguary, 12-metrowe anakondy. 2 kilometry dziennie pieszo i 3 rzeką. W wodzie płaszczki z kolcem jadowym, kajmany, węgorze elektryczne. 50°C w cieniu, nocą zimno. Gwałtowne deszcze, 50 metrowe drzewa. Trawy jak brzytwy. Mrówki, kleszcze, komary, muchy. Ale .. gdzie te piranie ? Ku przestrodze i ku uświadomieniu. Bardziej niż bohaterowie "Salwadoru".

Książka zaczyna się od rozważań nad Fawcettem i innymi, którzy zaginęli w dżungli, a kończy ... zaginięciem. Czasy tuż po II wojnie. Dwie części - pierwsza - W Mato Grosso. Morrer si necessario for, matar nunca - dewiza brazylijskiego Urzędu Ochrony Indian - piękna, ale czy prawdziwa - nie miejsce tu o tym dyskutować. Pierwsza część to opis podróży w głąb Brazylii - gdzie...

Bardzo ciekawy, pełen emocji dziennik zaginionego w latach pięćdziesiątych podróżnika i dziennikarza. Dzikie zwierzęta, insekty wszelkiego rodzaju i wielkości, drapieżne ryby, jadowite węże, Indianie z pałkami i łukami.
Nie oceniam postępowania i pobudek autora. Cóż, z pewnością wiedział więcej niż bohater "Wszystko za życie" Krakauera (ale też i Gujana czy Brazylia to nie Alaska. Zapiski są bardzo szczere, zresztą Maufrais wiele razy zaznacza, że ich sporządzanie było dobrym sposobem na chandrę i oddalanie zwariowanych myśli.
Polecam, chociaż nie jest to wesoła i przyjemna lektura przygodowo-podróżnicza.

Bardzo ciekawy, pełen emocji dziennik zaginionego w latach pięćdziesiątych podróżnika i dziennikarza. Dzikie zwierzęta, insekty wszelkiego rodzaju i wielkości, drapieżne ryby, jadowite węże, Indianie z pałkami i łukami.
Nie oceniam postępowania i pobudek autora. Cóż, z pewnością wiedział więcej niż bohater "Wszystko za życie" Krakauera (ale też i Gujana czy Brazylia to nie...

odłożone samobójstwo

odłożone samobójstwo

"Zielone Piekło" Raymonda Maufrais'a, jest to dziennik francuskiego, młodziutkiego, bo 23 letniego podróżnika, który postanowił samotnie przejść dżunglę Gujany, w poszukiwaniu nieznanych tubylczych plemion. Niestety zaginął, został po nim tylko ten dziennik i porzucone obozowisko wraz z plecakiem. Dziennik w formie książki został wydany przez ojca Raymonda. Do dziś nie wiadomo co stało się z młodym podróżnikiem. Przypuszczenia są różne: zmarł z wycieńczenia i głodu, utonął w rzece, która ma bardzo silny nurt, został zjedzony przez kajmany, rozszarpany przez jaguara itp. Nigdy nie znaleziono, żadnych śladów, szczątków, a Indianie pytani przez grupy poszukiwawcze nigdy go nie widzieli. Ta zagadka jest nierozwiązana do dziś.

"Zielone Piekło" Raymonda Maufrais'a, jest to dziennik francuskiego, młodziutkiego, bo 23 letniego podróżnika, który postanowił samotnie przejść dżunglę Gujany, w poszukiwaniu nieznanych tubylczych plemion. Niestety zaginął, został po nim tylko ten dziennik i porzucone obozowisko wraz z plecakiem. Dziennik w formie książki został wydany przez ojca Raymonda. Do dziś nie...