Poznań, 13 - 20 czerwca 2008 roku.

Akcja tego tomu umiejscowiona jest cztery lata później niż w "Czarnej polewce". Laura Pyziak (zwana Tygrysem) ma 23 lata, studiuje śpiew solowy na Akademii Muzycznej i rozstaje się z Wolfim (który okazał się jednak dość mocno egoistyczny), więc czuje się bardzo samotna i rozczarowana. Przez przypadek na ulicy zauważa pewnego mężczyznę, w którym zakochuje się od pierwszego wejrzenia, trochę go śledzi, żeby wybadać kim on jest itp. Wynikną z tego pewne perypetie (głównie kupowanie kolejnych sadzonek drzew).

Ignacy Grzegorz Skryba wszedł z impetem w okres dojrzewania i, o dziwo, zaczął mężnieć - do tego stopnia, że uratował Józinka przed utonięciem. Ogólnie robi się trochę mniej miągwowaty.

Tytułową "Sprężyną" jest natomiast Łucja Pałys (zwana Łusią) - 10-letnie dziecko o piekielnie błyskotliwym umyśle (naprawdę nie raz zaśmiewałam się z jej stwierdzeń) i która wielbi ponad wszystko "NaszegoPanaPolonistę". Wyniknie z tego również sporo ciekawych sytuacji.

Gabrysia niestety wracając z odwiedzin u Pulpecji ma poważny wypadek samochodowy, który wymaga długiej rehabilitacji, ale dzięki któremu usłyszy od Laury w końcu to, co powinna była usłyszeć już dawno.

Bardzo cieszę się, że pani Musierowicz w końcu opisała trochę jak po ślubie (wiele lat zresztą) wygląda życie Pulpecji i Baltony, ponieważ do tej pory to była najbardziej pomijana z sióstr Borejko. A życie prowadzą oni idylliczne - dwójka dzieci, dom pod lasem, kawał ziemi, własna pasieka, uprawy i konie oraz prowadzenie agroturystyki. Strasznie im zazdrościłam, zwłaszcza tej pasieki.

Wiem, że pod wieloma względami twórczość Musierowicz jest strasznie naiwna (10-letnie dziecko, które tworzy sonet) i mało realna (dzieci w rodzinie Borejków nie mają zazwyczaj żadnych przyjaciół wśród rówieśników spoza rodziny i nie spędzają czasu za bardzo poza gronem rodzinnym itp.), ale mimo wszystko dobrze mi się czyta jej opowiastki. Myślę, że to przez sentyment i ciepło, którego na stronach jej powieści jest pełno. I nawet aż tak mnie nie razi promowanie przez panią Musierowicz (momentami na siłę) "jedynego słusznego" modelu rodziny katolickiej, wielodzietnej, koniecznie ze ślubem kościelnym, oczywiście najlepiej, żeby wszyscy mieli wyższe wykształcenie (najlepiej doktorat), bo tylko to gwarantuje w życiu sukces. To sprawia, że powieści te mogą nie być dobrze odbierane przez obecną młodzież, ponieważ nie są dla niej aktualne - nie porusza się w nich aktualnych problemów, np. patologii (najgorsza patologia, jaką do tej pory można było spotkać na kartach Jeżycjady to Lisieccy - matka nie wychowująca swoich dzieci, bo gapiła się cały dzień w telewizor, a dzieciaki biegały po mieście całymi dniami samopas), a życie jednak nie jest wcale aż tak różowe i nawet nastolatki to wiedzą.

Daję 7 gwiazdek tylko ze względu na Łusię, ale generalnie zaczyna się robić coraz bardziej schematycznie i w związku z tym nużąco trochę, jakby pani Musierowicz trochę brakowało już pomysłu.

Jak ktoś przeczytał 17 tomów Jeżycjady, to i ten - 18 też pewnie przeczyta.

Poznań, 13 - 20 czerwca 2008 roku.

Akcja tego tomu umiejscowiona jest cztery lata później niż w "Czarnej polewce". Laura Pyziak (zwana Tygrysem) ma 23 lata, studiuje śpiew solowy na Akademii Muzycznej i rozstaje się z Wolfim (który okazał się jednak dość mocno egoistyczny), więc czuje się bardzo samotna i rozczarowana. Przez przypadek na ulicy zauważa pewnego mężczyznę, w...