Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Liczy się każda chwila, którą można spędzić z bliskimi - póki jeszcze są tutaj. Za chwilę będzie za późno. Tak mało czasu zostało. Za mało, za mało czasu, żeby z każdym porozmawiać, żeby odpowiedzieć na całą tę miłość, żeby ogarnąć wszystkie te potrzeby, żeby zadbać o każdego, kto tego potrzebuje...

Istoty ludzkie mówią jedno, myślą drugie, a robią jeszcze co innego.

Quid sit futurum cras, fuge quaerere! (Co będzie jutro, nie pytaj!)

- Kiedyś miałam wielkie plany, chciałam zmieniać świat - i tak niewiele z tego wyszło. (...)
- Niewiele?! Tak sądzisz? Bo wyobrażałaś sobie, że to będzie spektakularna feta, fanfary, sztuczne ognie i blask. Tymczasem jest to proces tak dyskretny, że aż ty sama go nie dostrzegasz. Po prostu się starasz - najlepiej jak potrafisz. Mało znam osób, które się starają tak bardzo, tak niezawodnie, uparcie jak ty. I tak właśnie zmieniasz świat, dzień po dniu. Nieważne, że nie wszystko zdążysz zrobić. To, co robisz, jest dobre. A więc siłą rzeczy sprawiasz, że świat jest lepszy - chociaż o tę odrobinę.

Jak to wszystko się skończy ? Czy to możliwe, że spotkała wreszcie bratnią duszę, być może - mężczyznę swego życia ? Czy można się w kimś zakochać nie znając nawet jego imienia ?
Można. Chyba już to się stało. A może jeszcze nie ? Może była dopiero na progu tego gmachu, za którego drzwiami rozbrzmiewała tajemnicza muzyka. Może tylko potrzebowała specjalnego klucza, żeby tam wejść. Ale gdzie jest ten klucz i kto go ma dostarczyć ?

Tam medico quam praeceptori pretium solvitur, animi debetur operae.- Lekarzowi i nauczycielowi ludzie płacą za ich pracę, za serce pozostają im dłużni- (Seneka Młodszy).

Tak! - wujaszek wyglądał na ściśle zespolonego z łonem natury; niektórzy tak lubią. Doprawdy, w każdej chwili można było się spodziewać, że trawa zacznie mu wyrastać spod pach, a stokrotki i jaskry - spomiędzy włosów.

Dziewięć lat życia w rodzinie powinno każdego nauczyć, że nie warto zaczynać zdania od "a widzisz!", a zwłaszcza od "a nie mówiłam?".

Sam jestem ojcem, wiem, co mówię. Chcemy przede wszystkim jednego: żeby nasze dzieci szły do przodu, prosto i pewnie. To, że nas zostawią za sobą, nie martwi nas wcale. Naturalna kolej rzeczy.

(...) przysunął sobie krzesło, ze spokojem obejrzał córkę od stóp do głów, pokiwał głową, uśmiechnął się i rzekł, mrugając porozumiewawczo:
- Hm. Ciekaw jestem, kto pierwszy wymyślił opatrunek gipsowy.
A Gabriela poczuła falę ciepła wokół serca. Uczucie rozkosznego oczekiwania owładnęło nią całą, jak w dzieciństwie, kiedy siadała koło taty i pytała go bez końca:
- A kto pierwszy wymyślił widelec? A kto wymyślił buty? Książkę? Butelkę? Ołówek? Żaglowiec? Siodło? Miecz?
Wtedy tato przez długą, cudowną chwilę spoglądał na nią z namysłem znad okularów, a potem zaczynał opowiadać. Były to urocze historyjki - najczęściej o ludziach pierwotnych, którzy, wiodąc swoje prymitywne życie, nieustannie natykali się na codzienne problemy i rozwiązywali je z użyciem materiałów, wziętych z najbliższego otoczenia. Dokonywali tym samym, raz po razie, epokowych wynalazków, kształtując jednocześnie swoją inteligencję. Wielką rolę w tym procesie odgrywały kobiety jaskiniowe, gdyż, jak twierdził szarmancki narrator, to właśnie nie kto inny, jak płeć piękna była od zarania dziejów motorem postępu.

Piękno! Czymże jest piękno! Kształtem jest miłości.