Laurence Roach ma piętnaście lat. Mieszka w skromnym mieszkaniu z mamą i młodszym przyrodnim bratem Jayem, który udaje psa z kreskówki słynnego Scooby’ego, a wieczorami gra w radiowej grze. Nic nadzwyczajnego prawda? A jednak nie do końca. Rodzina chłopaka skrywa pewną tajemnicę – otóż mama chłopców jest alkoholiczką. Przez długi czas bohater daje sobie ze wszystkim radę – sprząta, gotuje, odprowadza brata do szkoły i czasem zastępuje swoją mamę w pracy. Niestety wszystko się komplikuje kiedy pewnego dnia jego mama wyszła z domu i nie wróciła…
Od tej pory zdany jest tylko na siebie.

Rzadko kiedy udaję mi się trafić na tak dobre młodzieżówki - wprost nie mogłam się oderwać! Zaczęłam czytać w sobotę i tego samego dnia już byłam po lekturze. Co mnie w tej powieści tak urzekło? Chyba tak naprawdę wszystko. Autor posługuje się prostym językiem uniwersalnym dla odbiorcy w każdym wieku. Nie znajdziemy tutaj żadnych zbędnych opisów domów czy przyrody. Przez całą powieść będziemy poznawać rodzinę Roach i razem z nimi będziemy stawiać czoła problemom.

Jeśli chodzi o kreacje bohaterów, autorowi wyszło to bardzo dobrze. Najlepiej poznajemy głównego bohatera, ponieważ to z jego punktu widzenia poznajemy całą historię - jemu towarzyszymy, razem z nim zastanawiamy się nad kolejnym krokiem . Czułam się trochę jak jego wspólniczka, przyjaciółka, jak kompan w trudnej wręcz nieprzewidywalnej misji. Wszystkie postaci polubiłam, ale najbardziej urzekł mnie mały Jay , który kilkakrotnie mnie rozbrajał swoim zachowaniem. Z takim dzieckiem nie da się nudzić.

Laurence jak na swój wiek cechuje się dużą dojrzałością, ma dopiero piętnaście lat, a już musi się zachowywać jak dorosły. Nie ma czasu aby spotkać się ze znajomymi czy iść pograć w piłkę. Każdego dnia wstaje wcześniej i przygotowuje siebie i brata do pójścia do szkoły. Co nie jest łatwe, ponieważ młodszy brat jest kapryśny i nie rozumie zaistniałej sytuacji w domu. Z bliska widzimy jaką trudną sytuacje mają chłopcy w domu, ale dzielnie walczą o lepsze jutro. Swoją mamę darzą silnym uczuciem, dlatego wybaczają jej gorsze dni. A starszy brat każdego wieczoru gra w radiowej grze, aby spełnić jej marzenia . Większość nastolatków miałoby pretensje do rodziców o takie zachowanie, a główny bohater ani razu nie obwiniał matki i jej oceniał- nie skierował żadnego zarzutu przeciwko niej. Cierpliwie czekał na zmianę sytuacji.

Spodobała mi się też relacja między Laurence i Mine. Nie spotkamy tutaj wybuchów miłości i ciągłych westchnień. Nie. Pisarz przedstawił nam realistyczny związek – delikatny i subtelny, który zaczął się najpierw od koleżeństwa. Chłopak zawsze mógł liczyć na jej pomoc, dlatego to właśnie jej zwierza się ze swojej największej tajemnicy. Strasznie ją polubiłam za charakter i jej oddanie.Podziwiam ją za to, że nie oceniła rodziny Roach pochopnie i starała się jak mogła, żeby im pomóc.

W książce poruszony jest trudny temat alkoholizmu. To jest choroba, z której nie jest tak łatwo się wyleczyć. Autor pokazał, że można z niej wyjść dzięki pomocy bliskich. Taką osobą był Laurence robił co mógł, aby jego mama wyszła z nałogu i była taka jak dawniej. Wspierał ją i znosił jej załamania. Wzruszyłam się kiedy chłopak na łodzi nie poddał się i wracał do niej, żeby przekonać ją do powrotu.

„15 dni beż głowy” to powieść, którą trzeba przeczytać. Autor przedstawił nam odważnego chłopca, walczącego o swoją rodzinę. Historia została przedstawiona tak realnie, że mamy wrażenie jakby działa się naprawdę tu i teraz. Nie zostało mi nic innego jak tylko Was wszystkich zachęcić do jej przeczytania.

Laurence Roach ma piętnaście lat. Mieszka w skromnym mieszkaniu z mamą i młodszym przyrodnim bratem Jayem, który udaje psa z kreskówki słynnego Scooby’ego, a wieczorami gra w radiowej grze. Nic nadzwyczajnego prawda? A jednak nie do końca. Rodzina chłopaka skrywa pewną tajemnicę – otóż mama chłopców jest alkoholiczką. Przez długi czas bohater daje sobie ze wszystkim radę...