Jedna z lepszych książek cyklu o Wallanderze słuchana po raz kolejny, w znakomitym wykonaniu Leszka Teleszyńskiego, zaczyna się tak, że pewien mężczyzna zabija w lesie trójkę młodych ludzi obchodzących noc świętojańską a Wallander zasypia za kierownicą i o mało co nie ginie w wypadku drogowym. A potem już leci: dalsze morderstwa, ciężkie, wyczerpujące śledztwo. Mroczny, znakomity kryminał.

Zastanawia mnie zawsze fenomen cyklu o Wallanderze: mimo, że mniej więcej znam fabułę, wciąż słucham z niesłabnącą uwagą. No cóż, na tym pewnie polega tajemnica dobrego pisarstwa, jednym Bozia dała talent a innym nie...

W tej książce na pozór mamy dosyć suchą kronikę śledztwa w sprawie morderstwa prowadzonego w Ystad, śledztwo jest ciężkie, policjanci miotają się w niewiedzy, nie dosypiają, padają z nóg. Niemniej to świetna proza bo Mankell jak mało kto potrafi oddać atmosferę wyczerpującej pracy policyjnej. Poza tym to nie żarty, atmosfera jest mroczna, bo mamy do czynienia ze zbrodnią. Niektóre sceny są straszliwie dramatyczne: dreszcz przechodzi gdy się czyta o odnalezieniu zwłok w lesie. Spośród polskich autorów taką atmosferę mroczności znajduję tylko u Wojciecha Chmielarza w cyklu o komisarzu Mortce.

Ciekawy jest inny motyw: Mankell pisze, że w robocie policyjnej ważny jest mentor, mistrz; takim mistrzem był dla Wallandera Rydberg, którego komisarz wciąż wspomina, brakuje mu go, zwłaszcza w trudnych momentach: „Zadawał sobie pytanie, jak postąpiłby Rydberg. Dopóki żył, Wallander mógł zawsze zwrócić się do niego o radę. Roztrząsali problemy, przechadzając się po plaży albo siedząc do późna w biurze. Tak długo, aż wpadli na jakiś trop. Ale Rydberg nie żył. Wallander na próżno usiłował usłyszeć w sobie jego głos.” Z kolei Wallander jest mistrzem dla innych: dla Ann-Britt Hoglund chociażby.

Wallander płaci wysoką cenę za swoją świetną robotę policyjną: siada mu zdrowie: ma za duży poziom cukru zwiastujący cukrzycę, ma wysokie ciśnienie. Jego życie osobiste nie istnieje, jest tylko wyniszczająca praca. To człowiek ciężkiego charakteru, choleryk, gdy go zdenerwuje rozmowa telefoniczna to jest w stanie zniszczyć aparat. Niemniej to znakomity glina.

Irytowało mnie, że Wallander ciągle gdzieś zostawia komórkę, która wciąż mu się rozładowuje, albo zapomina o noszeniu broni. Ten powtarzający motyw staje się nudny, trochę to poniżej klasy Mankella.

Znakomity, mroczny kryminał.

P.S. Już po napisaniu tej opinii dowiedziałem się, że Mankell nie żyje. Wielka szkoda, odchodzi kolejny klasyk kryminału...

Jedna z lepszych książek cyklu o Wallanderze słuchana po raz kolejny, w znakomitym wykonaniu Leszka Teleszyńskiego, zaczyna się tak, że pewien mężczyzna zabija w lesie trójkę młodych ludzi obchodzących noc świętojańską a Wallander zasypia za kierownicą i o mało co nie ginie w wypadku drogowym. A potem już leci: dalsze morderstwa, ciężkie, wyczerpujące śledztwo. Mroczny,...