Powieściowy debiut Michela Houellebecqa to książka odrobinę rzewna, widać, że autor wie już co chce swoim pisarstwem powiedzieć, jednak robi to w sposób zbyt oczywisty. Charakterystyczne dla M.H. eseistyczne wstawki brzmiałyby nieźle, gdyby je wyrwać z kontekstu, ale pisarz wciąż nie potrafi pogodzić filozoficzno-socjologicznych rozważań z beletrystyką. Wychodzi to nieco infantylnie, zwłaszcza, że największa chyba zaleta tego twórcy na polu stylistycznym - surowość stylu doprowadzająca wrażliwego czytelnika niemal na skraj depresji - nie jest jeszcze narzędziem na tyle dojrzałym, aby literacko uwiarygodnić tak otwarcie stawiane przez niego tezy. Brak też książce swoistego antykatharsis, dla mnie najważniejszej rzeczy w Houellebecqu - po przeczytaniu trzech innych książek autora (zaległością pozostaje "Możliwość wyspy", słyszałem już dwie opinie, że jest lepsza od "Cząstek...", prawda to? Da się?!) czułem miszmasz negatywnych emocji, łączący się z niebywałym podziwem dla twórcy i chęcią natychmiastowego przegadania dzieła, najlepiej akapit po akapicie. Tym razem zupełnie tego nie było, mimo zakończenia co prawda nie tak drastycznego jak w "Cząstkach elementarnych" czy "Platformie", niemniej - trzeba przyznać - mocnego.
Pewne zastrzeżenia budzi też kompozycja utworu. Podział na trzy części ma, pomimo niewielkiej objętości książki, pewne uzasadnienie w treści, ale moim zdaniem takie a nie inne jej rozłożenie zaszkodziło odbiorowi dzieła. Mamy bowiem do czynienia z właściwą eseiście trójdzielną kompozycją rodem ze szkolnej rozprawki. Najpierw wstęp - niemal czysto fabularny, miejscami niestety nudnawy, mający prowadzić do rozwinięcia. No i cóż, MIĘSO, które następuje w rozwinięciu nie broni się ani samo, ani w połączeniu ze wstępem a namówienie do morderstwa (żaden spoiler, piszą o tym na okładce) pod wpływem frustracji i NUDY pozostaje dla mnie równie absurdalne jak przed rozpoczęciem lektury. Zakończenie, po houellebequowsku mocno eseistyczne, męczy tym eseizmem - przy czym opisywanie wydarzeń nagle nabiera polotu! W mojej opinii mogłoby być dużo lepiej, gdyby bardziej równomiernie rozłożyć akcenty.
"Poszerzenie pola walki" to książka, która twórcy tego formatu nie przystoi. Rozumiem, że to debiut, ale ten argument broniłby się jeszcze, gdyby odjąć autorowi jakieś 10 lat.

Powieściowy debiut Michela Houellebecqa to książka odrobinę rzewna, widać, że autor wie już co chce swoim pisarstwem powiedzieć, jednak robi to w sposób zbyt oczywisty. Charakterystyczne dla M.H. eseistyczne wstawki brzmiałyby nieźle, gdyby je wyrwać z kontekstu, ale pisarz wciąż nie potrafi pogodzić filozoficzno-socjologicznych rozważań z beletrystyką. Wychodzi to nieco...