Nie zgadzam się z opinią, że najciekawszy w tej książce jest wątek romansowy rozpoczynający opowieść, a później nie warto jej czytać.
Nie zgadzam się, że postacie pojawiające się później są nijakie, mało charakterystyczne i nudne.
Nie zgadzam się z tym, że kolejne wątki są ze sobą niepowiązane, nie dążą do zawiązania akcji i są w całości zbędną pisaniną.
By docenić Opowieść Zimową potrzebne są dwa elementy: czerpanie radości z czytania, chęć by zagłębić się w kolejne imaginacje autora oraz... dyscyplina i cierpliwość, ponieważ książka jest długa, posiada wielu bohaterów, wiele historii i nie wszystko jest związane z głównym wątkiem.
Na pewno nie spodoba się czytelnikom lubującym się wyłącznie w romansach czy kryminałach, bo jest to literatura piękna. Nie jest to porywający i pełen zwrotów akcji pokaz, który wciąga czytelnika tak, że pochłonie książkę w dwa wieczory. W Opowieści Zimowej znaleźć można rozległe opisy, filozoficzne dysputy, mini-opowieści o mieście i jego mieszkańcach oraz masę niezwiązanych z główną fabułą wątków. Dlatego nie zachwyci się nią osoba, której brak czasu i której zależy na maksymalnym wykorzystaniu książki jako w 100% skutecznym produkcie mającym przynieść szybką dawkę pobudzającej serotoniny.
Choć książka jest długa i wiele wątków niezbyt mnie zajmowało to dzięki własnemu uporowi przeczytałam ją do końca, co pozwoliło mi mocno zżyć się z bohaterami, poznać ich naturę i losy. Właśnie z powodu długiego obcowania z nimi ich dalsze losy tak mnie przejmowały. Obszerny tom ma swoje zalety, ponieważ wyczekiwane momenty i zwroty akcji uderzają jeszcze mocniej w czytelnika, gdy jest pochłonięty światem przedstawionym. Powolne brnięcie przez opowieść (jak przez wysokie zaspy śnieżne) może być przyjemne i dawać dodatkowe wrażenia, choć jest czasochłonne i wymaga ciągłego zaangażowania. Jednak moment, gdy wszystko składa się w całość, bohaterowie się spotykają, a zdarzenia z początków powieści zaczynają mieć sens sprawiał, że aż miałam gęsią skórkę!
Polecam odkryć ten dobrze zbudowany świat, ponieważ można w nim znaleźć wiele perełek i pięknych scen, zbudowanych z porywającej atmosfery i nietuzinkowych bohaterów :)

Nie zgadzam się z opinią, że najciekawszy w tej książce jest wątek romansowy rozpoczynający opowieść, a później nie warto jej czytać.
Nie zgadzam się, że postacie pojawiające się później są nijakie, mało charakterystyczne i nudne.
Nie zgadzam się z tym, że kolejne wątki są ze sobą niepowiązane, nie dążą do zawiązania akcji i są w całości zbędną pisaniną.
By docenić Opowieść...

Dawno nie miałam takiego problemu z czytaniem i oceną. Nigdy tak długo nie czytałam żadnej innej książki. Odkładałam,wracałam, znowu odkładałam. No chyba jestem za głupia. Baśń, magia, historia NY i Manhattanu, miłość,walka dobra że złem. Ok. Ale do końca nie rozumiem. Chętnie bym z kimś pogadała. Kurka wodna tu jest jakiś klucz, jakaś furtka, której nie potrafię otworzyć.
Pełna 7 za niebywalość.
Acha. Film...masakra. Nieporozumienie.

Dawno nie miałam takiego problemu z czytaniem i oceną. Nigdy tak długo nie czytałam żadnej innej książki. Odkładałam,wracałam, znowu odkładałam. No chyba jestem za głupia. Baśń, magia, historia NY i Manhattanu, miłość,walka dobra że złem. Ok. Ale do końca nie rozumiem. Chętnie bym z kimś pogadała. Kurka wodna tu jest jakiś klucz, jakaś furtka, której nie potrafię otworzyć....

Najpierw (na szczęście) obejrzałam film, który spodobał mi się w pewnych aspektach, przede wszystkim ze względu na uroczą Jessicę Brown Findlay, która wspaniale gra gruźlicze dziewczę fin de siecle'u i rewelacyjnego Russela Crowe'a w roli demona z obsesją aniołów. Druga część filmu była mało sensowna, więc uznałam, że to filmowcy schrzanili robotę i powieść będzie lepsza. Jakże się myliłam :D

Filmowcy zrobili co mogli, żeby to "dzieło" poprawić, jednak tekst źródłowy jest tak słaby, że nie było z czego brać. Książka, podobnie jak film, zaczyna się nieźle, ale potem zaczynają się długie, nudne opisy przyrody (które zwykle lubię w książkach) i beznadziejna, splątana i znowu potwornie nudna fabuła, która wielością nagromadzonych postaci i zdarzeń nie prowadzących do niczego ma przykryć brak sensownego plotu.

Autor na końcu wrzuca bodaj Lucyfera jako władcę Nowego Yorku, ale jeśli diabolus ex machina to ma być ta wielka tajemnica, która ozłoci całą powieść, to wielkie bum na koniec jakoś nie wyszło. To jest jeszcze gorsze od "Ciemnych materii" Pullmana, a trzeba bardzo się postarać, żeby przebić tę akademicką wydmuszkę.

Jeśli reszta powieści Helprina jest podobnej jakości, to jego fama wielkiego pisarza wynika wyłącznie z pozycji w "The New Yorkerze" czy innych koneksji . Nie będę sprawdzać, czy zawsze jest tak słaby i nie polecam.

Najpierw (na szczęście) obejrzałam film, który spodobał mi się w pewnych aspektach, przede wszystkim ze względu na uroczą Jessicę Brown Findlay, która wspaniale gra gruźlicze dziewczę fin de siecle'u i rewelacyjnego Russela Crowe'a w roli demona z obsesją aniołów. Druga część filmu była mało sensowna, więc uznałam, że to filmowcy schrzanili robotę i powieść będzie lepsza....

Poetycka opowieść o miłości i tęsknocie. Można czytając popłynąć wraz z nią, zagubić się i odnaleźć, zatęsknić i pokochać...

Poetycka opowieść o miłości i tęsknocie. Można czytając popłynąć wraz z nią, zagubić się i odnaleźć, zatęsknić i pokochać...

Jedna z magicznych powieści, do których chce się wracać. Przepiękne opisy zimowej natury i Nowego Jorku. Arcydzieło!

Jedna z magicznych powieści, do których chce się wracać. Przepiękne opisy zimowej natury i Nowego Jorku. Arcydzieło!

Jest tutaj wszystko. Magia, piękno, brud, złość, okrucieństwo, dobroć, miłość, niewinność, wyrachowanie. I wszystko to tętni, żyje, śpiewa i wyje. Miesza się i mieni.
To powieść pięknoducha zamkniętego w klatce, który pomimo to spostrzega piękno, bajeczność, magię w tym co go otacza. Autor jest jak Mała Księżniczka, bo jak i ona potrafi dzięki wyobraźni stworzyć z tego mrocznego, metalowego świata, inny z pogranicza snów i rzeczywistości.
Każde słowo, każdą literkę pieści się i delektuje się nią. Natomiast jeżeli ktoś nie przepada za książkami ze znikomą ilością dialogów...no to może się przekona do takiej formy? Bo warto!
Nie jest to powieść, którą czyta się szybko. Nawet nie powinno się jej tak czytać! Umknie bowiem w ten sposób jej piękno.

Jest tutaj wszystko. Magia, piękno, brud, złość, okrucieństwo, dobroć, miłość, niewinność, wyrachowanie. I wszystko to tętni, żyje, śpiewa i wyje. Miesza się i mieni.
To powieść pięknoducha zamkniętego w klatce, który pomimo to spostrzega piękno, bajeczność, magię w tym co go otacza. Autor jest jak Mała Księżniczka, bo jak i ona potrafi dzięki wyobraźni stworzyć z tego...

Realizm miesza się z fantastyką, wątki przeplatają się między sobą, a głównym bohaterem nie są ludzie, lecz miasto – baśniowe i jednocześnie mocno do krwi realne. Tym miastem jest Nowy Jork.

To wysublimowany utwór, na który składa się wiele płaszczyzn. Wielopoziomowa narracja, opisy miasta, ludzi i zdarzeń sprawiają, że opowieść hipnotyzuje.

Realizm miesza się z fantastyką, wątki przeplatają się między sobą, a głównym bohaterem nie są ludzie, lecz miasto – baśniowe i jednocześnie mocno do krwi realne. Tym miastem jest Nowy Jork.

To wysublimowany utwór, na który składa się wiele płaszczyzn. Wielopoziomowa narracja, opisy miasta, ludzi i zdarzeń sprawiają, że opowieść hipnotyzuje.

Piękna, klimatyczna, niezwykle wymagająca i momentami nudna historia. Niektóre wątki spokojnie można by było pominąć, jak zrobili to twórcy filmu. Jednak ostatecznie książka była super, chociaż jest to kolejna powieść, która przeszła niechlujną korektę: literówek jak grzybków po deszczu... Nie wiem czy skuszę się na inne dzieło Helprina, może jak będę miała chwilę słabości. Trzeba mieć na niego czas i otwarty umysł.

Piękna, klimatyczna, niezwykle wymagająca i momentami nudna historia. Niektóre wątki spokojnie można by było pominąć, jak zrobili to twórcy filmu. Jednak ostatecznie książka była super, chociaż jest to kolejna powieść, która przeszła niechlujną korektę: literówek jak grzybków po deszczu... Nie wiem czy skuszę się na inne dzieło Helprina, może jak będę miała chwilę słabości....

Pięknie napisana baśń. Opis bez dialogów. Smaczki

Pięknie napisana baśń. Opis bez dialogów. Smaczki

"Zimowa opowieść" Helprina łączy w sobie wszystko, co najlepsze w wielkiej literaturze realistycznej z elementami fantastyki i baśni. Rozlewność narracji, szczegółowe opisy miejsc, ludzi i zdarzeń sprawiają, że opowieść snuje się hipnotyzująco.

Zaczyna się niepozornie: młody włamywacz, Peter Lake, uciekający przed zemstą gangu, podczas jednego ze "skoków" poznaje Beverly Penn, piękną dziewczynę, chorą na gruźlicę. Beverly, pogodzona ze zbliżającą się śmiercią, czerpie z życia pełnymi garściami, a miłość do Petera stanie się ostatnim z jej szczęść. Prosta, romantyczna historia, stanowi zaledwie pretekst, zalążek gargantuicznie skomplikowanej fabuły.

"Zimowa opowieść" to przede wszystkim baśń o Nowym Jorku, od lat 20. XX wieku po rok 2000. Miasto funkcjonuje tu zresztą jako symbol lepszego losu i najwyższej sprawiedliwości. Obok Petera i Beverly na kartach powieści spotykamy mnóstwo oryginalnych postaci, których historie opowiadane są z wielką swadą i sarkastycznym humorem. Niewyobrażalne okoliczności, epizody rodem z teatru absurdu - na tym polu Helprin wspina się na wyżyny elokwencji.

Powieść traci nieco rozpęd w apokaliptycznym zakończeniu, w którym - zupełnie niepotrzebnie - wygłasza się pięknie brzmiące, lecz zbanalizowane hasła w stylu: "czas nie istnieje", miłość jest wieczna", a "prawdę znajdziesz w swoim sercu". Helprin podarował mi jednak tyle przyjemności z lektury, że nawet wstawki a'la Coelho jestem mu w stanie wybaczyć.

"Zimowa opowieść" Helprina łączy w sobie wszystko, co najlepsze w wielkiej literaturze realistycznej z elementami fantastyki i baśni. Rozlewność narracji, szczegółowe opisy miejsc, ludzi i zdarzeń sprawiają, że opowieść snuje się hipnotyzująco.

Zaczyna się niepozornie: młody włamywacz, Peter Lake, uciekający przed zemstą gangu, podczas jednego ze "skoków" poznaje Beverly...