Zimowa opowieść

Realizm miesza się z fantastyką, wątki przeplatają się między sobą, a głównym bohaterem nie są ludzie, lecz miasto – baśniowe i jednocześnie mocno do krwi realne. Tym miastem jest Nowy Jork.

To wysublimowany utwór, na który składa się wiele płaszczyzn. Wielopoziomowa narracja, opisy miasta, ludzi i zdarzeń sprawiają, że opowieść hipnotyzuje.

Realizm miesza się z fantastyką, wątki przeplatają się między sobą, a głównym bohaterem nie są ludzie, lecz miasto – baśniowe i jednocześnie mocno do krwi realne. Tym miastem jest Nowy Jork.

To wysublimowany utwór, na który składa się wiele płaszczyzn. Wielopoziomowa narracja, opisy miasta, ludzi i zdarzeń sprawiają, że opowieść hipnotyzuje.

Piękna, klimatyczna, niezwykle wymagająca i momentami nudna historia. Niektóre wątki spokojnie można by było pominąć, jak zrobili to twórcy filmu. Jednak ostatecznie książka była super, chociaż jest to kolejna powieść, która przeszła niechlujną korektę: literówek jak grzybków po deszczu... Nie wiem czy skuszę się na inne dzieło Helprina, może jak będę miała chwilę słabości. Trzeba mieć na niego czas i otwarty umysł.

Piękna, klimatyczna, niezwykle wymagająca i momentami nudna historia. Niektóre wątki spokojnie można by było pominąć, jak zrobili to twórcy filmu. Jednak ostatecznie książka była super, chociaż jest to kolejna powieść, która przeszła niechlujną korektę: literówek jak grzybków po deszczu... Nie wiem czy skuszę się na inne dzieło Helprina, może jak będę miała chwilę słabości....

Pięknie napisana baśń. Opis bez dialogów. Smaczki

Pięknie napisana baśń. Opis bez dialogów. Smaczki

"Zimowa opowieść" Helprina łączy w sobie wszystko, co najlepsze w wielkiej literaturze realistycznej z elementami fantastyki i baśni. Rozlewność narracji, szczegółowe opisy miejsc, ludzi i zdarzeń sprawiają, że opowieść snuje się hipnotyzująco.

Zaczyna się niepozornie: młody włamywacz, Peter Lake, uciekający przed zemstą gangu, podczas jednego ze "skoków" poznaje Beverly Penn, piękną dziewczynę, chorą na gruźlicę. Beverly, pogodzona ze zbliżającą się śmiercią, czerpie z życia pełnymi garściami, a miłość do Petera stanie się ostatnim z jej szczęść. Prosta, romantyczna historia, stanowi zaledwie pretekst, zalążek gargantuicznie skomplikowanej fabuły.

"Zimowa opowieść" to przede wszystkim baśń o Nowym Jorku, od lat 20. XX wieku po rok 2000. Miasto funkcjonuje tu zresztą jako symbol lepszego losu i najwyższej sprawiedliwości. Obok Petera i Beverly na kartach powieści spotykamy mnóstwo oryginalnych postaci, których historie opowiadane są z wielką swadą i sarkastycznym humorem. Niewyobrażalne okoliczności, epizody rodem z teatru absurdu - na tym polu Helprin wspina się na wyżyny elokwencji.

Powieść traci nieco rozpęd w apokaliptycznym zakończeniu, w którym - zupełnie niepotrzebnie - wygłasza się pięknie brzmiące, lecz zbanalizowane hasła w stylu: "czas nie istnieje", miłość jest wieczna", a "prawdę znajdziesz w swoim sercu". Helprin podarował mi jednak tyle przyjemności z lektury, że nawet wstawki a'la Coelho jestem mu w stanie wybaczyć.

"Zimowa opowieść" Helprina łączy w sobie wszystko, co najlepsze w wielkiej literaturze realistycznej z elementami fantastyki i baśni. Rozlewność narracji, szczegółowe opisy miejsc, ludzi i zdarzeń sprawiają, że opowieść snuje się hipnotyzująco.

Zaczyna się niepozornie: młody włamywacz, Peter Lake, uciekający przed zemstą gangu, podczas jednego ze "skoków" poznaje Beverly...

Połączenie gatunkowe m.in. romansu, urban fantasy czy baśni daje zdumiewający efekt. Czytamy zatem brawurowo poprowadzoną opowieść, w której jednym z głównych bohaterów jest miasto. Polecam, jeśli macie ochotę na opasły tom z przemyślaną konstrukcją fabularną i sugestywnym obrazowaniem, a opisowe dłużyzny raczej przyciągają, niż nużą.

Połączenie gatunkowe m.in. romansu, urban fantasy czy baśni daje zdumiewający efekt. Czytamy zatem brawurowo poprowadzoną opowieść, w której jednym z głównych bohaterów jest miasto. Polecam, jeśli macie ochotę na opasły tom z przemyślaną konstrukcją fabularną i sugestywnym obrazowaniem, a opisowe dłużyzny raczej przyciągają, niż nużą.

Po wszystkich opisach i zachwytach nad tą powieścią oczekiwałam niezapomnianej lektury. Okazała się dla mnie ciężką przeprawą, momentami wręcz była to droga przez mękę. Mimo kilku dobrych i ciekawych fragmentów całość była sporym rozczarowaniem...

Po wszystkich opisach i zachwytach nad tą powieścią oczekiwałam niezapomnianej lektury. Okazała się dla mnie ciężką przeprawą, momentami wręcz była to droga przez mękę. Mimo kilku dobrych i ciekawych fragmentów całość była sporym rozczarowaniem...

Opowieść wzruszająca i czarująca pozorna prostotą.

Opowieść wzruszająca i czarująca pozorna prostotą.

Długo mierzyłam się z ta powieścią i miałam momenty zwątpienia. Nie na tyle silne, żebym myślała o porzuceniu lektury, ale takie, które sprawiły, że czułam się trochę przytłoczona stylem Marka Helprina. W „Zimowej opowieści” znajdziecie niewiele dialogów, a opisy będące siłą tej książki, stają się jednocześnie pułapką. Czuje się, że każdy z nich jest przemyślany i jednocześnie (nie przychodzi mi do głowy żadne bardziej pasujące słowo) w pewnym sensie natchniony. Tworzony bez wyrachowania - z ogromną wyobraźnią i wyczuciem. Można się w tym rozsmakować, ale czasami po prostu czułam przesyt. To nie jest książka, przez którą przepłyniecie w jeden wieczór, bo wymaga skupienia, odpowiedniego nastroju i poddania się temu wszystkiemu, co jest w stanie zaoferować. Intrygujący bohaterowie nie mający zamiaru siedzieć w żadnych ramach, wydarzenia dalekie od schematów, miejsca pełne kontrastów, baśniowy klimat, w którym nie obejdzie się bez rozlewu krwi, nienawiści i kłamstw. To niezwykła powieść.

Pełna opinia na K-czyta.pl: http://www.k-czyta.pl/2017/03/mark-helprin-zimowa-opowiesc.html

Długo mierzyłam się z ta powieścią i miałam momenty zwątpienia. Nie na tyle silne, żebym myślała o porzuceniu lektury, ale takie, które sprawiły, że czułam się trochę przytłoczona stylem Marka Helprina. W „Zimowej opowieści” znajdziecie niewiele dialogów, a opisy będące siłą tej książki, stają się jednocześnie pułapką. Czuje się, że każdy z nich jest przemyślany i...

MIASTO POMIĘDZY GWIAZDAMI

Pewnej zimowej nocy, złodziej Peter Lake, postanawia włamać się do rezydencji jednego z Nowojorskich bogaczy. W środku jednak, niespodziewanie natyka się na córkę właściciela - piękną, umierającą Beverly, w której to natychmiast się zakochuje. Ich miłość stanie się siłą pociągową historii rozgrywającej się nawet dziesięciolecia później.

Naprawdę trudno ubrać w słowa to co czuję wobec tej powieści. Czytanie jej okazało się dla mnie wyjątkowym przeżyciem, a spowodowane to było użyciem przez autora, naprawdę pięknego języka. Jako że ta pokaźna książka niemal w całości składa się z opisów (i niewielkiej ilości dialogów), owe przedstawienie historii przeniosło mnie do Nowego Jorku i okolic, a ja nie miałam problemu by na własnej skórze zaznawać wszystkiego co spotykało także bohaterów. Siarczysty mróz, woń pieczonych orzechów i igliwia... Moje zmysły, w jakiś sposób, zaangażowane były w lekturę. Jestem prawie pewna, że nigdy wcześniej nie miałam do czynienia z tak niesamowitym piórem. Klimat buchający od tej pozycji aż bucha, wyobraźnia pracuje na wysokich obrotach od pierwszych do ostatnich stron, a my stajemy się częścią niezwykłej historii. Chylę czoła, bo z tak kwiecistym, bogatym słownictwem, nie zetknęłam się od bardzo dawna.

Mój problem odnośnie tej pozycji, pojawia się, gdy mowa o fabule... a raczej jej braku. Wyobraźcie sobie, że czytacie książkę liczącą niemal siedemset stron, tylko po to, by zorientować się, że jest ona... zasadniczo o niczym konkretnym. W sensie, wątki istnieją tylko po to, by obrazować życie wielu bohaterów i o ile owe postacie naprawdę są interesujące i aż chce się z nimi przebywać i dalej śledzić ich losy, o tyle zmierzają one donikąd. Ta książka to lustro rzeczywistości. Można poczytać w niej o ubranej w piękne słowa, zwyczajnej codzienności, przyprószonej odrobiną magii i sentymentu. Nie będę kłamać, jestem nieco rozczarowana, że niemal mistyczne doświadczenie, jakim była lektura tej powieści, okazało się nieco bezcelowe. Miałam wrażenie, jakby realnej fabuły właściwie nie było i po przewróceniu ostatniej kartki, poczułam się w pewien sposób zdradzona, bo sama książka zdążyła mnie rozkochać w sobie niesamowitą atmosferą.

Przeczytałam gdzieś niezwykle trafne zdanie, odnośnie Marka Helprina i nie mogę się powstrzymać, by go teraz nie przytoczyć: "Helprin udowadnia, że można być niesamowitym pisarzem, ale okropnym powieściopisarzem". Nie da się ukryć, że autor jest zakochany w języku i na przestrzeni "Zimowej opowieści", rozkochuje w nim także czytelników, oczarowanych magicznym klimatem. Osobiście, jestem zachwycona, że dzięki tej książce, mogłam poczuć się tak, jakby za oknem panowała faktyczna zima, z padającym śniegiem, śmiechem bawiących się na zewnątrz dzieci i szczypiącym w policzki mrozem. Nie zapomnę wspaniałych wrażeń, jakie zagwarantował mi Helprin, dzięki tej pięknej powieści, mimo że wątpię bym do niej powróciła, ponieważ pozostawiła mnie naprawdę sfrustrowaną brakiem fabuły. Nie żałuję, że ją poznałam, bo pokazała mi jak cudowny jest język i jak niesamowite rzeczy można zrobić ze słowami, chcę jednak ostrzec wszystkich zainteresowanych "Zimową opowieścią", by nie spodziewali się po niej akcji, czy jakichkolwiek konkretnych wydarzeń. Jeśli postanowicie dać szansę temu dziełu, przygotujcie się na godziny fantastycznego klimatu i fenomenalnych opisów oraz bardzo wolnego tempa. Mam nadzieję, że uda się wam odnaleźć w niej tę samą magię i melancholię, jaką ja znalazłam.

http://sherry-stories.blogspot.com/2019/12/zimowa-opowiesc-mark-helprin.html

MIASTO POMIĘDZY GWIAZDAMI

Pewnej zimowej nocy, złodziej Peter Lake, postanawia włamać się do rezydencji jednego z Nowojorskich bogaczy. W środku jednak, niespodziewanie natyka się na córkę właściciela - piękną, umierającą Beverly, w której to natychmiast się zakochuje. Ich miłość stanie się siłą pociągową historii rozgrywającej się nawet dziesięciolecia później.

Naprawdę...

To była bardzo ciężka dla mnie lektura. Autor pisze stylem, który mnie niby fascynował, a z drugiej strony ogromnie nudził. Zero zaciekawienia. Nie zainteresowałam się, nie mogła biec razem z bohaterami książki po Nowym Jorku. Nie czułam jego klimatu. Trudy życia ludzi tam mieszkających również gdzieś przepłynęły obok mnie. Może ta rozwlekłość. Może mieszanie magii z realizmem. Takie skakanie w czasie. Aczkolwiek sama magia mi się podobała - to były te momenty, których wyczekiwałam.

To była bardzo ciężka dla mnie lektura. Autor pisze stylem, który mnie niby fascynował, a z drugiej strony ogromnie nudził. Zero zaciekawienia. Nie zainteresowałam się, nie mogła biec razem z bohaterami książki po Nowym Jorku. Nie czułam jego klimatu. Trudy życia ludzi tam mieszkających również gdzieś przepłynęły obok mnie. Może ta rozwlekłość. Może mieszanie magii z...