Zimowa opowieść

To była bardzo ciężka dla mnie lektura. Autor pisze stylem, który mnie niby fascynował, a z drugiej strony ogromnie nudził. Zero zaciekawienia. Nie zainteresowałam się, nie mogła biec razem z bohaterami książki po Nowym Jorku. Nie czułam jego klimatu. Trudy życia ludzi tam mieszkających również gdzieś przepłynęły obok mnie. Może ta rozwlekłość. Może mieszanie magii z realizmem. Takie skakanie w czasie. Aczkolwiek sama magia mi się podobała - to były te momenty, których wyczekiwałam.

To była bardzo ciężka dla mnie lektura. Autor pisze stylem, który mnie niby fascynował, a z drugiej strony ogromnie nudził. Zero zaciekawienia. Nie zainteresowałam się, nie mogła biec razem z bohaterami książki po Nowym Jorku. Nie czułam jego klimatu. Trudy życia ludzi tam mieszkających również gdzieś przepłynęły obok mnie. Może ta rozwlekłość. Może mieszanie magii z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Zimowa opowieść" to jedna z tych książek, które wymagają od czytelnika pewnych cnót, takie jak cierpliwość i wszechstronność, czy elokwencja.
Nie zaprzeczam, Mark Helprin, wykazał się niewiarygodną elokwencją i obeznaniem w rzemiośle, jednak bardzo często sposób, w jaki prowadzi on czytelnika po zmitologizowanym Nowym Jorku, staje się nieznośnie pompatyczny. Niby literatura piękna, ale chwilami bardzo niewyważona. Czy należy karcić za to autora? Miarą śmiertelności pisarza jest odległość od złotego środka, na jakiej balansuje. Książka została napisana z rozmachem, ma prawie 700 stron; Mark Helprin po prostu rzucił się na przerażająco głęboką wodę. Nie dziwię się, że momentami poległ - jest tylko człowiekiem.
Z drugiej strony, jeśli jest to "jedna z najwspanialszych opowieści w literaturze amerykańskiej", no to jest gorzej niż myślałem. To, co Wydawnictwo Otwarte nabazgrało na tylnej okładce, jest najlepszym przykładem tego, że system jest zły. Opis fabuły skupia się na historii Peter'a Lake'a -mimo, że stanowi ona jedynie jedną trzecią całej książki - tylko po to, by jak najbardziej nawiązać do filmu, który jak wiemy, nie jest ekranizacją książki. Obrzydza mnie to; takie zachowania wydawnictw kojarzą mi się z obżarstwem - rozumiem, że chcą zarobić na tym pieniądze, ale...
"Zimowa opowieść" to nie sam Peter Lake i Beverly Penn!
"Zimowa opowieść" to książka o Nowym Jorku zdeformowanym i sponiewieranym przez zimę, o ludziach, którzy zamiast szukać szczęścia, zmagają się z życiem, walczą o przetrwanie; ta książka to historia Virginii Gamely i Hardest'iego Marratty; dzieje rodów Penn i Marrat; opowieść o szukaniu miłości i szukaniu swojego przeznaczenia.
Ta książka to baśń bez dwóch zdań, ale niektóre momenty są tak abstrakcyjne, że aż idiotyczne, np. scena, kiedy - już w okolicach dwutysięcznego roku - Peter Lake błąka się po mieście, nagle wchodzi do jakieś piwnicy i zasypia na węglu, w środku nocy budzą go jacyś podejrzani mężczyźni, a on, spanikowany, zaczyna lecieć z prędkością światła, pod ziemią, przebijając się przez ściany piwnic przy okazji zwiedzając stare groby i zbiorowe mogiły - tutaj Peter Lake uświadamia sobie, że ma wobec tych wszystkich umarlaków pewien obowiązek.
Wiele scen jest napisanych w taki sposób, że nie wiadomo co się dzieje i o co chodzi.
Przeniesienie bohaterów i wydarzeń do roku około dwutysięcznego jest bardzo mylące, bo przez większość ostatnich dwóch części myślałem, że akcja dzieje się w roku już dwutysięcznym - 2002-2003, patrz. wiek dzieci Virginii i Hardy'estego - a tu nagle, kiedy wybucha pożar miasta, okazuje się że jest to ostatni dzień roku 1999. Ogólnie rzecz ujmując, miałem wrażenie, że książka pod tym względem, była niedociągnięta.
... a ujmując rzecz jeszcze bardziej ogólnie, mam ambiwalentne uczucia, bo z jednej strony uważam, że książka zasługuje na rozgłos, ale z drugiej, nie nazwałbym jej wybitną; wyróżnia się, ale ma wiele wad.
Sumienie nie pozwala mi ją polecić.
Peace

"Zimowa opowieść" to jedna z tych książek, które wymagają od czytelnika pewnych cnót, takie jak cierpliwość i wszechstronność, czy elokwencja.
Nie zaprzeczam, Mark Helprin, wykazał się niewiarygodną elokwencją i obeznaniem w rzemiośle, jednak bardzo często sposób, w jaki prowadzi on czytelnika po zmitologizowanym Nowym Jorku, staje się nieznośnie pompatyczny. Niby...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dziwna opowieść mamy tu miłość,podróże w czasie,dramaty ludzkie .Miasto Nowy Jork na kartach powieść żyje zmienia się i jednych niszczy innych uwzniośla.Bohaterowie ludzcy bardzo dobrze opisani tak główni jaki drugoplanowi.Bardzo plastycznie opisane miasto czy postacie ułatwia to oczyma wyobrazni zobaczyć ,autor potrafi w bardzo sugestywny sposób opisać biedotę i nędze czy cierpienie np. samotnego dziecka na schodach. Niestety na pewno nie zrozumiałem części tego co autor chciał przekazać.Książka do poczytania na pół godziny przed spaniem bo po odłożeniu minęło kilka dni zanim zabrałem się po raz kolejny do czytania bardziej z przyzwyczajenia aby dokończyć książkę niż ciekawości.Nie mój gatunek.Powieść dobra momentami bardzo dobra.

Dziwna opowieść mamy tu miłość,podróże w czasie,dramaty ludzkie .Miasto Nowy Jork na kartach powieść żyje zmienia się i jednych niszczy innych uwzniośla.Bohaterowie ludzcy bardzo dobrze opisani tak główni jaki drugoplanowi.Bardzo plastycznie opisane miasto czy postacie ułatwia to oczyma wyobrazni zobaczyć ,autor potrafi w bardzo sugestywny sposób opisać biedotę i nędze...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niespodziewany zawód. Ta „jedna z najwspanialszych w literaturze amerykańskiej” okazała się ledwie trzecią z trzech, i to jednego tylko twórcy.

Chwilami odnosiłem wrażenie, że Helprin dokonał niemożliwej aranżacji: w słowa przekuł pantomimę. Zwłaszcza gdy zaczęło się dziać z pożarem. W każdym razie z części, która miała dopiąć dzieło, zrozumiałem tyle, co z wygibasów mimów. I to mój główny zarzut wobec tej powieści – zadania są rozdzielane pomiędzy postacie tak, jakby autor za najpilniejszą potrzebę miał zapewnić im zajęcie: tu pojawia się ten, tam tamten, ale Athansora z rzędem temu, kto doszuka się w tym obmysłu.

A przecież początek był dobry, bardzo dobry. Potem dopada nas konstatacja, że nie o tym ta książka, ale to się przecież mieści w regułach gry. Przeskok. Zmiana dekoracji. Kolejny przeskok. To wciąż i wciąż jeszcze nic takiego. Ale gdy już wątki się zbiegają, to nie za przekonująco.

Do efektu dezorientacji przyczyniła się walnie niedbała korekta (nie ma to jak Zespół!). „Puszką, na którego”, „pozbawionej oknie”, „rejs działało”, „wjechał sześć lokomotyw”, „jedynymi obliczeniem” – każde takie miejsce wybija czytającego z rytmu, a jest tego dużo więcej, w tym i przypadki trudniejsze do demaskacji niż przytoczone. Na osobne wyróżnienie zasługują przyimki, których braku nikt w wydawnictwie nie raczył zauważyć: „wyłaniając się holu”, „wyjedziesz ósmej”, „składała się sześciu”...

A teraz o pozytywach. Helprin nawet w tak nieogarnionej całości, do tego wspartej nieistniejącą korektą, jest tak brawurowy w epizodach i w pojedynczych zdaniach, że wszystkie wcześniejsze narzekania tracą siłę rażenia wobec rozlicznych samorodków mistrzostwa rozsianych hojnie wszędzie. Do niektórych trzeba mieć przekonanie, jak np. do sceny z katapultą – ta jest swoistym próbnikiem, czy odpowiada nam Helprinowski rozrzut. Ale już bilardowa rozgrywka z Kaskaderem to bezapelacyjnie wyżyny wyżyn. Do moich ulubionych należą historia poznania Asbury’ego z Christianą, wzmianka o pociągu i jagodach oraz przypadek pani Gamely mającej imponujący słownik.

Ale „Pamiętnik...” i tak był o niebo lepszy.

Niespodziewany zawód. Ta „jedna z najwspanialszych w literaturze amerykańskiej” okazała się ledwie trzecią z trzech, i to jednego tylko twórcy.

Chwilami odnosiłem wrażenie, że Helprin dokonał niemożliwej aranżacji: w słowa przekuł pantomimę. Zwłaszcza gdy zaczęło się dziać z pożarem. W każdym razie z części, która miała dopiąć dzieło, zrozumiałem tyle, co z wygibasów...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Zimowa opowieść" na pierwszy rzut oka to poplątanie baśni fantasy,rzeczywistości.Nie sądziłam,że autor jest w stanie zawrzeć tyle mieszanki gatunkowej,gdzie sceny rzeczywiste mieszają się ze surrealizmem,wplatana jest tu baśń i filozofia ,jawa miesza się ze snem a symboliki i metaforyczności jest tu aż nadto.W tej książce jest wszystko możliwe.Nie przepadam za tego typu gatunkiem ale powiedziałam sobie ,ze muszę dać radę.
Fundamentem historii jest klastyczny pojedynek dobra ze złem, który zaczerpnięto z religii (Bóg i aniołowie kontra Lucyfer i diabły w walce o ludzką duszę). Tę opowieść fantasy z wątkiem miłosnym oraz motywem niesienia pomocy innym umiejscowiono w Nowym Jorku,gdzie akcja toczy się w początkach XX wieku, następnie przenosi się do dzisiejszych czasów.
"Zimowa opowieść" to historia o Peterze Lake’u, nowojorskim złodzieju z nizin społecznych, żyjącym sobie gdzieś w początkach XX wieku. Ucieka on przed swoim dawnym pracodawcą, który chce się na nim zemścić. Życie Lake’a odmieni spotkanie z piękną i bogatą panną z dobrego domu, Beverly Penn. Do tego wszystkiego mamy jeszcze tajemniczego białego konia, bez którego losy głównego bohatera niewątpliwie potoczyłyby się inaczej.
Po przeczytaniu powiem szczerze,że poczułam spora ulgę i stwierdzam,że gdyby rozebrać tę jedną książkę na kilka odrębnych, gdzie każda miała by swój odrębny gatunek i temat to było by coś.A tak drażniło mnie w niej ta wielowątkowość,niepozamykane do końca pewne wątki,a magiczność i bajkowość traciły na swoim uroku.Szkoda ,bo liczyłam na coś więcej.

"Zimowa opowieść" na pierwszy rzut oka to poplątanie baśni fantasy,rzeczywistości.Nie sądziłam,że autor jest w stanie zawrzeć tyle mieszanki gatunkowej,gdzie sceny rzeczywiste mieszają się ze surrealizmem,wplatana jest tu baśń i filozofia ,jawa miesza się ze snem a symboliki i metaforyczności jest tu aż nadto.W tej książce jest wszystko możliwe.Nie przepadam za tego typu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Będąc w trakcie czytania tej książki, chciałam być w tych czasach, w tm mieście. Widziałam oczami wyobraźni ten piękny krajobraz zimowego Nowego Jorku. Przeżyłam coś wspaniałego podczas podróży w świat Zimowej opowieści - Marka Helprina.

Będąc w trakcie czytania tej książki, chciałam być w tych czasach, w tm mieście. Widziałam oczami wyobraźni ten piękny krajobraz zimowego Nowego Jorku. Przeżyłam coś wspaniałego podczas podróży w świat Zimowej opowieści - Marka Helprina.

Pokaż mimo to

nie skończyłam....

nie skończyłam....

Pokaż mimo to

Sceneria „Zimowej opowieści” odpowiada warunkom atmosferycznym panującym obecnie w naszym kraju. Osłodą jest jej nieco baśniowy, mitologiczny charakter. Nic więc dziwnego, że gdy za oknem wieje wiatr ściska mróz chętnie sięga się po ten opasły tom i studiuje się te z pozoru odrębne historie jak klatki filmu, by w końcu stwierdzić, że stanowią spójną całość. Odnoszą się do różnych problemów, umożliwiają wprowadzanie kolejnych bohaterów i utrzymywanie właściwej dynamiki. Atutem powieści są ciekawie zbudowane opisy oraz umiejętnie wykorzystane środki stylistyczne. Nie przytłaczają, lecz wzmacniają To kolejna powieść, w której miasto staje się jednym z bohaterów i kolejna powieść, w której miłość rozkwita niespodziewanie.

Sceneria „Zimowej opowieści” odpowiada warunkom atmosferycznym panującym obecnie w naszym kraju. Osłodą jest jej nieco baśniowy, mitologiczny charakter. Nic więc dziwnego, że gdy za oknem wieje wiatr ściska mróz chętnie sięga się po ten opasły tom i studiuje się te z pozoru odrębne historie jak klatki filmu, by w końcu stwierdzić, że stanowią spójną całość. Odnoszą się do...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Największy zbir w mieście dostaje emocjonalnego orgazmu na widok intensywnych kolorów farb. Inny facet, też opryszek, ucieka przed oprychami z szajki tego pierwszego przez miasto na latającym magicznym koniu, który rozumie po ludzku, następnie włamuje się do czyjegoś domu i w 5 sekund zakochuje w śmiertelnie chorej dziewczynie.
O nieeeeee.

Największy zbir w mieście dostaje emocjonalnego orgazmu na widok intensywnych kolorów farb. Inny facet, też opryszek, ucieka przed oprychami z szajki tego pierwszego przez miasto na latającym magicznym koniu, który rozumie po ludzku, następnie włamuje się do czyjegoś domu i w 5 sekund zakochuje w śmiertelnie chorej dziewczynie.
O nieeeeee.

Pokaż mimo to

Niepotrzebnie przeczytałam kilka opinii i recenzji, bo oczywiście odkrywcza nie byłam i wszystko, co wymyśliłam już ktoś inny napisał. Generalnie czytałam książkę z dużą przyjemnością. Autor potrafił wciągnąć mnie do swojego świata. Byłam zachwycona tym, jak postępował z czasem i przestrzenią, opisami mroźnych nowojorskich zim, maszyn i budowli. Nie miałabym nic przeciwko, żeby pracować w tak idealnie zarządzanej i funkcjonującej instytucji jaką jest "The Sun", gazeta zatrudniająca prawie wszystkich ważniejszych bohaterów powieści. Trochę za dużo magiczności pojawiło się pod koniec książki i to nie pozwala mi ocenić jej wyżej.

Niepotrzebnie przeczytałam kilka opinii i recenzji, bo oczywiście odkrywcza nie byłam i wszystko, co wymyśliłam już ktoś inny napisał. Generalnie czytałam książkę z dużą przyjemnością. Autor potrafił wciągnąć mnie do swojego świata. Byłam zachwycona tym, jak postępował z czasem i przestrzenią, opisami mroźnych nowojorskich zim, maszyn i budowli. Nie miałabym nic przeciwko,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to