Mika Waltari w wielkiej formie. Mistrz powieści historycznych, różnych jej okresów zresztą. Książka napisana z właściwym mu rozmachem, pełna niezliczonych przygód głównego bohatera i zwrotów akcji, których tłem jest XVI wieczna Europa targana powstaniami chłopskimi oraz okresem reformacji.
Główny bohater, którego okoliczności wygnały z rodzinnej Finlandii, przemierza kontynent wzdłuż i wszerz zwiedzając wiele krajów i ich wspaniałych miast. W trakcie tych wędrówek styka się z najwybitniejszymi postaciami epoki- w ich liczbie wielki lekarz Paracelsus, uczony Erazm z Rotterdamu, którego jednakowoż bohater nasz spotyka w Bazylei, nie licząc wielu koronowanych głów i pomniejszych książąt.
Sam Mikael jest postacią niejednoznaczną, pełną sprzeczności. Jego pragnienia i chęci ni jak mają się do czynów, często podyktowanych okolicznościami i choć w miarę wykształcony idzie przez życie jak dziecko we mgle, nie zawsze wiedząc co czyni i jakie może mieć dla niego konsekwencje. Przypadek, naiwność i w dużej części głupota, powodują jego losami nie szczędząc mu razów i doświadczając raz mocniej, innym razem łaskawiej. Jak mantra powtarza raz po raz jedną frazę: łuski spadły mi z oczu (w Egipcjaninie Sinuhe była inna: twoje słowa są dla mnie jak brzęczenie much), by za chwilę okazało się, że w innych kwestiach łuski dalej tkwią tam gdzie były poprzednio- na oczach bohatera. Polecam książkę gorąco samemu biorąc się za tom drugi, tj. Mikael Hakim, odkrywający dalsze memuary Fina o wielu twarzach.

Mika Waltari w wielkiej formie. Mistrz powieści historycznych, różnych jej okresów zresztą. Książka napisana z właściwym mu rozmachem, pełna niezliczonych przygód głównego bohatera i zwrotów akcji, których tłem jest XVI wieczna Europa targana powstaniami chłopskimi oraz okresem reformacji.
Główny bohater, którego okoliczności wygnały z rodzinnej Finlandii, przemierza...