Muszę przyznać, że do książki podchodziłam z pewnym ociąganiem się. Jednakże, kiedy zaczęłam ją już czytać....
Ta książka to młodzieńcze lata Stanisława Grzesiuka, od czasu kiedy miał 15 lat do około 22 lat. Poznajemy jego dom, przygody, trudy życia. Poznajemy jak wyglądała wtedy Warszawa, no może nie cała a głownie dzielnica, w której Grzesiuk mieszkał, Czerniaków. Poznajemy szkolne przygody autora, a potem te w pracy, moc przyjaźni, sposoby na przetrwanie, przeżycie w biedzie cwaniaczków z ferajny.
Grzesiuk, jako chłopak charakterny, nie pozwalał sobie w kaszę dmuchać. To czego doświadczył w tamtym czasie przedstawia w książce tak trochę właśnie w cwaniacki sposób. Na pewno z humorem i jakby nonszalancją osoby, która chce pokazać, że to co się wydarzyło w żaden sposób jej nie rusza. A przecież to nie była dziecięca zabawa "na niby" w rycerzy na miecze zrobione z kawałka gałęzi. To była walka z głodem, ubóstwem; momentami walka o życie.
Po lekturze książki, jej tytuł, który był, można powiedzieć, mottem życiowym autora, dla mnie też nabiera innego znaczenia.

Muszę przyznać, że do książki podchodziłam z pewnym ociąganiem się. Jednakże, kiedy zaczęłam ją już czytać....
Ta książka to młodzieńcze lata Stanisława Grzesiuka, od czasu kiedy miał 15 lat do około 22 lat. Poznajemy jego dom, przygody, trudy życia. Poznajemy jak wyglądała wtedy Warszawa, no może nie cała a głownie dzielnica, w której Grzesiuk mieszkał, Czerniaków....