Polubiłam Murakamiego, bo pisze lekko i nie stara się na siłę rozbawić czy też zaskoczyć czytelnika. Przez całą tę powieść miałam wrażenie, że autor puszcza oko do czytelnika, jakby zabawa słowem miała wyższy priorytet niż to co chce przekazać, jeśli w ogóle poza opowiedzeniem historii było cokolwiek do przekazywania. Ale to i tak nie ma znaczenia, bo okazuje się, że fabuła może być zupełnie oderwana od rzeczywistości, a czytelnik i tak zinterpretuje to po swojemu i Murakami dobrze to wie.
Najwyżej podpowie, że piwo jest dobre na wszystko, guma do żucia może służyć zarówno do zwabienia psa, jak i do unicestwienia myszy. Gawędę swą snuje trochę śniąc, a trochę jawiąc, chwilami było zabawnie, chwilami refleksyjnie.
Pisze o wydarzeniach, które dzieją się lub mogą się zdarzyć, czyta książki i słucha muzyki, nie moralizuje. A jednak podskórnie czuć, że takie pojęcia jak przyjaźń i przyzwoitość, to nie tylko słowa. Nie pada na kolona przed własnym talentem co daje możliwość by nawiązać z czytelnikiem literacki taniec połamaniec

Polubiłam Murakamiego, bo pisze lekko i nie stara się na siłę rozbawić czy też zaskoczyć czytelnika. Przez całą tę powieść miałam wrażenie, że autor puszcza oko do czytelnika, jakby zabawa słowem miała wyższy priorytet niż to co chce przekazać, jeśli w ogóle poza opowiedzeniem historii było cokolwiek do przekazywania. Ale to i tak nie ma znaczenia, bo okazuje się, że fabuła...