Przeczytałam "Maddaddama" świeżo po lekturze poprzednich książek z tej serii: "Oryksa i derkacza" oraz "Roku potopu". Spodziewałam się, że w ostatniej części autorka podejmie opowieść w miejscu, w którym skończyły się poprzednie książki. Dwie pierwsze części to historie równoległe, kończące się niemalże w tym samym punkcie. "Maddaddam" co prawda przenosi nas dalej w przyszłość i zaspokaja ciekawość "co się z nimi dalej działo", ale większa część fabuły to retrospektywa, koncentrująca się głównie na postaci Zeba. Odniosłam wrażenie, że autorka lepiej czuje się w świecie już jej dobrze znanym i opisanym, niż prowadząc dalszą akcję. Pomimo to, lektura sprawiła mi mnóstwo przyjemności. Uwielbiam w pani Atwood jej wrażliwość przyrodniczą. Jest też parę momentów bardzo śmiesznych, trochę wzruszenia. W moim odczuciu "Maddaddam" ustępuje poprzednim częściom, pomimo to jest to świetna książka.
Czytałam wywiad z autorką, w którym przyznała, że z racji wieku (73) chyba już nic tak dużego nie napisze. Mam jednak szczerą nadzieję, że to nieprawda i że jeszcze nas zaskoczy.

Przeczytałam "Maddaddama" świeżo po lekturze poprzednich książek z tej serii: "Oryksa i derkacza" oraz "Roku potopu". Spodziewałam się, że w ostatniej części autorka podejmie opowieść w miejscu, w którym skończyły się poprzednie książki. Dwie pierwsze części to historie równoległe, kończące się niemalże w tym samym punkcie. "Maddaddam" co prawda przenosi nas dalej w...