Mam taką torebkę, na której widnieje hasło: „Love summer books”. Bo rzeczywiście kocham, ale nie wszystkie. Książki „na lato” też muszą zostawić we mnie jakiś ślad, czegoś nauczyć, do czegoś skłonić, zaprowadzić do krainy, której dawno nie odwiedzałam bądź za którą stale tęsknię. Autorka "Nie mów nic, kocham cię" wykonała tę pracę tylko połowicznie.

"Nie mów nic…" to opowieść o stracie, z której człowiek zdaje sobie sprawę przez całe życie i za którą ciągle się wini, choć na co dzień stara się tego nie okazywać. O tym jak często warto słuchać głosu serca i biec za człowiekiem, dzięki któremu zaczęło ono bić szybciej. O ciągłym myśleniu, co by było gdyby i życiu w cieniu uczucia, które próbowało się w sobie zdusić. Nie jest to jednak książka, w której dominuje smutek pomieszany z nieustannym narzekaniem, raczej mowa tu o rozczarowaniu dorosłym życiem i podjętymi przez siebie decyzjami. Nade wszystko znajdziemy w niej pochwałę przyjaźni i przyjaciół, którzy mogą pomóc przetrwać nie jedną burzę i stanowią siłę napędową nie mniejszą niż miłość.

Podobały mi się retrospekcje i ujęcia teraźniejszości. Były w nich nostalgia, tęsknota za bezpowrotnie utraconym, beztroskim czasem, ale i bolesne zderzenie z rzeczywistością, cicha zgoda na bylejakość i usilne przekonywanie samej siebie, że dobrze jest, jak jest. Rozczarowało mnie tylko zakończenie powieści. Spodziewałam się, że McFarlane wzniesie się na wyżyny swoich literackich możliwości. Tymczasem spokojnie zeszła na niziny i chyba poczuła się tam całkiem dobrze. Finałowa scena książki sprawiła, że cała historia wydała mi się mniej prawdopodobna, trąca myszką połączoną z disnejowską bajką. Zupełnie tak, jakby autorka uznała, że nie istnieją żadne zakazy i nie ponosi się konsekwencji za popełnione w przeszłości błędy; jakby przestraszyła się zadawania trudnych pytań i podejmowania jeszcze trudniejszych decyzji. A z tego właśnie składa się nasze życie.

Mam taką torebkę, na której widnieje hasło: „Love summer books”. Bo rzeczywiście kocham, ale nie wszystkie. Książki „na lato” też muszą zostawić we mnie jakiś ślad, czegoś nauczyć, do czegoś skłonić, zaprowadzić do krainy, której dawno nie odwiedzałam bądź za którą stale tęsknię. Autorka "Nie mów nic, kocham cię" wykonała tę pracę tylko połowicznie.

"Nie mów nic…" to...