Okej. No dobra. Nie lubię jak się robi ze mnie idiotkę. Jak się mnie traktuje jak debila. A Autorka to właśnie robi ze swoim Czytelnikiem. Rozumiem, że nagromadzenie bohaterów może mylić, ale żeby w ciągu jednego akapitu trzy razy podkreślać że ten Pan to Młodszy Aspirant, bo dwa poprzednie razy chyba przeoczyliśmy, na takie coś się nie zgadzam. O nie..

Ale! Od początku może? Zastanawiam się, jak tę pozycję zaklasyfikować. Bo koło kryminału to ta pozycja nie stała. Prędzej literatura obyczajowa z elementami dramatu i z trupem w tle.
Miejsce akcji - mała wieś Lipowo, piękna zima, zgrana społeczność. Nagle krzyk, bo znaleziono trupa. Trup niby przypadkowy, że wypadek. Wiejska policja ukazana jak ułomny twór, bo nawet nie potrafi rozpoznać, że trup zmasakrowany i przejechany kilka razy. Popełnia błąd za błędem, istna komedia w złym stylu. Jest pseudo-śledztwo. Jest nagromadzenie wątków - aborcja, pedofilia, alkoholizm. Jest kolejny trup. I tania historia miłosna taka wiecie w stylu spojrzeli na siebie, Pan się potknął i wylądował między nogami Pani. A potem żyli długo i szczęśliwie..
Stop! Czekaj! Jeszcze zanim pogalopowali w stronę słońca najpierw pojawi się trzeci trup. Tak o. Dla urozmaicenia.W międzyczasie do akcji wkracza bohaterka. ONA. Że niby fajna... Że taki luz, że niby świetna dedukcja i to podkreślanie "brzydka i niepotrzebna".

Chcielibyście się dowiedzieć o co chodzi? Uwierzcie mi, że ja też. Brakuje mi tu konkretnego bohatera. Rozumiem - wieś, społeczeństwo, kilka osób się przewija, ale te osoby są strasznie źle kreowane. Płaskie, bezpłciowe, jednowymiarowe. Podkreślanie za każdym razem kim są z wykształcenia lub jak brzmi imię i nazwisko jest męczące. Przecież Czytelnik pamięta. Szczególnie, jeśli te słowa padły w poprzednim akapicie. Tak, to taka tania grafomania. Właściwie nie ma tutaj takiego typowego pozytywnego bohatera. Ba! Nawet morderca jest dziwny. Postać pojawia się gdzieś tam na chwilę,żeby nie było, że wyciągamy z kapelusza. Poza tym mnogość pobocznych wątków przesłania wszystko. Na tyle, że traci się główny sens tej powieści. Mało śledztwa, mało kryminału za dużo opisów, bezsensownych dialogów, postacie, które nic nie wnoszą do fabuły. Jak wspomniałam znajdziemy tutaj wiele wątków i niczego konkretnego. Taka papierowa wersja Ojca Mateusza, tylko tam było ciekawiej.

Nie podobała mi się kreacja Klementyny Kopp (usilnie nazywanej Klementyną Klop), która miała przypominać jakiegoś superdetektywa, a wywoływała uczucie zażenowania. Zanim się pojawiła książka była nawet znośna, ale jak bohaterka zawitała w Lipowie to strzelałam facepalma za facepalmem. Rozbolała mnie od tego głowa. I to jej słownictwo. Czekaj, stop, Ale! Kto w ogóle tak mówi? Ale! Ale! Ale! W wyobraźni miałam starszego Pana, który chodzi sobie i nagle wyskakuje ze swoim "Ale!" pokazując kościstymi łapskami na zbrodniarza. I to "Okej, no dobra". I to żłopanie coli. Ja wiem, że to wyobraźnia, że to sztuczne jest wszystko, ale bez przesady! To miał być kryminał. Chyba. Nie komedia.

Pomysł na serię też wtórny, ale umówmy się - mało jest rzeczy, które są nowe na rynku. Mimo wszystko książka jest dla mnie lekkim nieporozumieniem. Straszna grafomania, wtórne pomysły, dialogi pisane na kolanie, za duże nagromadzenie wątków, za mało konkretnej treści. A w trupach to Autorka chyba będzie gonić R.R. Martina.

Recenzja tutaj: http://swobodnieoksiazkach.blogspot.com/2018/06/katarzyna-puzynska-motylek-lipowo-1.html

Okej. No dobra. Nie lubię jak się robi ze mnie idiotkę. Jak się mnie traktuje jak debila. A Autorka to właśnie robi ze swoim Czytelnikiem. Rozumiem, że nagromadzenie bohaterów może mylić, ale żeby w ciągu jednego akapitu trzy razy podkreślać że ten Pan to Młodszy Aspirant, bo dwa poprzednie razy chyba przeoczyliśmy, na takie coś się nie zgadzam. O nie..

Ale! Od początku...