Niektóre książki wydają się pisane właśnie po to, by na ich podstawie jakiś sławny reżyser nakręcił film, który zachwyci rzesze jego fanów ze wszystkich zakątków świata. Nie owijając w bawełnę: "Wieczorem w Paryżu" to przykład takiej filmowej powieści. Ma tę cudowną atmosferę, intrygujące wątki, rozmowy dające się łatwo przerobić na scenariusz, tematykę dotyczącą kina, a w dodatku jednym z bohaterów jest Allan Wood, którego imię i nazwisko kojarzyć się mają z Sami-Wiecie-Kim. Jeśli Woody Allen podjąłby się nakręcenia ekranizacji książki Nicolasa Barreau, przysięgam, że na wieść o tym wybuchłabym niepohamowanym, niekończącym się śmiechem. Co więcej, im częściej o tym myślę, tym bardziej taka okoliczność wydaje mi się prawdopodobna.

Stolica Francji kojarzy mi się - co oczywiste - z wieżą Eiffla, eleganckimi restauracjami oraz klimatycznymi uliczkami pełnymi sklepików i kin. Alain Bonnard, główny bohater powieści, jest właścicielem niezbyt dochodowego Cinema Paradis, w którym nie ma ani komercyjnych produkcji, jakże często emitowanych w multipleksach, ani obrzydliwego popcornu. Są natomiast dobre filmy, wolne miejsca na widowni, a także stali goście - szczególnym jest kobieta w czerwonym płaszczu. Alain zakochał się w niej właściwie od pierwszego wejrzenia. W końcu, po wielu tygodniach widywania jej na środowych seansach, zaprosił ją na kolację. Miło spędzili wieczór, a nasz bohater był pewien, że Melanie to miłość jego życia. Cóż, może i tak. Ale kobieta zniknęła. Wbrew danej Alainowi obietnicy, po upływie tygodnia wciąż nie pojawiła się w Cinema Paradis.

Zjawił się ktoś inny. Mianowicie: amerykański reżyser, Allan Wood, wraz ze swoją współpracownicą, gwiazdą filmową, Solene Avril, która to uparła się, by najnowszy film nakręcić właśnie w kinie Alaina. To w tym miejscu często bywała jeszcze w dzieciństwie, wiąże się z nim wiele wspomnień, zatem ten wybór nie wydaje się dziwny. Ta niespodziewana wizyta jest zaledwie początkiem przygody Alaina. Przygody, która mogłaby stać się kanwą filmu - dobrego, obyczajowego, z rozbudowanym wątkiem miłosnym. Książka sama w sobie jest idealnym materiałem na ekranizację. Autor opisuje rzeczywistość dokładnie, z taką obrazowością, że podczas lektury przed oczyma ma się nie słowa, lecz sceny filmowe. To niezwykła umiejętność. Jakby do niej dodać cudowne paryskie zakątki, powstanie sceneria idealna.

Nicolas Barreau gra na emocjach czytelnika z taką namiętnością, z jaką Chopin uderzał w klawisze fortepianu. Kreuje ciekawe relacje między bohaterami, co jakiś czas odrobinę je komplikuje, a także daje złudną nadzieję na to, że najbliższe wydarzenia potoczą się w oczekiwany przez czytelnika sposób. A w dodatku snuta przez niego opowieść jest cudowna. Ciepła, pełna romantyzmu, subtelna, nieco tajemnicza, przyprawiająca o mocniejsze bicie serca. "Wieczorem w Paryżu" to lekka lektura, ale trzymająca doskonały poziom - zarówno pod względem językowym, jak i fabularnym. Nie nazwałabym jednak powieści Barreau uroczą - nie ma w niej bowiem ani krztyny infantylności czy banału, niepotrzebny jest zatem żaden urok, by odwrócić uwagę czytelnika od prostoty. Ta powieść jest olśniewająca i pełna wdzięku. A więc piękna.

Niektóre książki wydają się pisane właśnie po to, by na ich podstawie jakiś sławny reżyser nakręcił film, który zachwyci rzesze jego fanów ze wszystkich zakątków świata. Nie owijając w bawełnę: "Wieczorem w Paryżu" to przykład takiej filmowej powieści. Ma tę cudowną atmosferę, intrygujące wątki, rozmowy dające się łatwo przerobić na scenariusz, tematykę dotyczącą kina, a w...