Powieść pełna ciepła i nadziei, w której chłopiec zmagający się ze śmiertleną wadą serca zmaga się jednocześnie z lękiem i trudnościami najbliższych. Książka przypomina co tak naprawdę liczy się w życiu i że za życia możliwym jest "być w niebie". Jest to również lektura o gotowaniu i o tym jak uzdrawiające mogą być wspólne rodzinne posiłki przy stole.

Powieść pełna ciepła i nadziei, w której chłopiec zmagający się ze śmiertleną wadą serca zmaga się jednocześnie z lękiem i trudnościami najbliższych. Książka przypomina co tak naprawdę liczy się w życiu i że za życia możliwym jest "być w niebie". Jest to również lektura o gotowaniu i o tym jak uzdrawiające mogą być wspólne rodzinne posiłki przy stole.

Książka o intrygującym tytule i smakowitej okładce. To ciepła historia z przepisami na pyszne dania portorykańskiej kuchni (podane na końcu książki),o relacjach w rodzinie, ale... bez happy endu. To sprawiło, że bardzo posmutniałam w trakcie lektury, ale był to też element zaskoczenia, bo spodziewałam się czegoś innego. Generalnie ok.

Książka o intrygującym tytule i smakowitej okładce. To ciepła historia z przepisami na pyszne dania portorykańskiej kuchni (podane na końcu książki),o relacjach w rodzinie, ale... bez happy endu. To sprawiło, że bardzo posmutniałam w trakcie lektury, ale był to też element zaskoczenia, bo spodziewałam się czegoś innego. Generalnie ok.

Ta książka wydawała mi się tak infantylna, że trzy razy pojechała ze mną na wakacje i trzy razy wróciła nietknięta.
W końcu wzięłam głęboki wdech, otworzyłam pierwszą stronę i... przepadłam.

Cudownie lekka, nienachalnie wzruszająca, po prostu smaczna.
Historia Sebastiana i jego babci przypomina moją własną. Uczy nie tylko akceptować życie takim jakim jest, radzić sobie z żałobą, ale również pokazuje, że jednak najważniejsza jest rodzina.
Wszystko to jest doprawione cudowną egzotyczną kuchnią i opowieściami z tajemniczej wyspy. :)

Polecam!

Ta książka wydawała mi się tak infantylna, że trzy razy pojechała ze mną na wakacje i trzy razy wróciła nietknięta.
W końcu wzięłam głęboki wdech, otworzyłam pierwszą stronę i... przepadłam.

Cudownie lekka, nienachalnie wzruszająca, po prostu smaczna.
Historia Sebastiana i jego babci przypomina moją własną. Uczy nie tylko akceptować życie takim jakim jest, radzić sobie z...

Trafiłam na nią przez przypadek na wyprzedaży.. Ujęła mnie od samego początku i wzruszyła do łez. Choroba i cierpienie pokazane zupełnie z innej perspektywy. Z pewnością wrócę do tej książki

Trafiłam na nią przez przypadek na wyprzedaży.. Ujęła mnie od samego początku i wzruszyła do łez. Choroba i cierpienie pokazane zupełnie z innej perspektywy. Z pewnością wrócę do tej książki

O jak bardzo.. zniesmaczona jestem "Mofongo". Smaki, które proponuje powieść nawet nie są cierpkie, czy kwaskawe, niestety czuć już zepsuciem, a szkoda, tak bardzo urzekła mnie okładka, opis, miałam nadzieje, ze przecudownie usnutą fabułę, w której kulinaria stają się bohaterem i wiem, ze tak można, bo przecież w "Zupie z granatów" właśnie tego doświadczyłam, a tu ... 125 strona i nic się nie dzieje, oprócz tego ze babcia zmieniła kolor włosów i powróciła do kuchni. Postać ma lego chłopca, Sebastiana miała chyba być osią wiodącą przez fabułę, ale ... marnie zbudowana ta oś. Memłanie, wręcz przemielanie wątków, słabo zbudowanych postaci, sprawiło, że tej książce brakuje smaku - cóż nie ma co oceniać owoców po lśniącej skórce, bo mogą się okazać zepsute w środku.. szkoda...

O jak bardzo.. zniesmaczona jestem "Mofongo". Smaki, które proponuje powieść nawet nie są cierpkie, czy kwaskawe, niestety czuć już zepsuciem, a szkoda, tak bardzo urzekła mnie okładka, opis, miałam nadzieje, ze przecudownie usnutą fabułę, w której kulinaria stają się bohaterem i wiem, ze tak można, bo przecież w "Zupie z granatów" właśnie tego doświadczyłam, a tu ... 125...

Nie pamiętam kiedy jakaś książka tak mocno mnie wciągnęła i wywarła na mnie takie wrażenie. ♥

Nie pamiętam kiedy jakaś książka tak mocno mnie wciągnęła i wywarła na mnie takie wrażenie. ♥

" - Tak - odpowiedziała babcia, przytakując głową. - Tam nauczyłam się, że danie przygotowane z miłością jest strawą dla ciała i dla duszy. "

"Powiem ci, czym jest dla mnie niebo. Niebo to stół, taki jak tutaj, przy którym siedzą wszyscy moi bliscy. Delektujemy się wspólnie przygotowanym jedzeniem, śmiejemy się i opowiadamy sobie historie, przy których czasem zakręci się nam w oku łza, lecz przez większość czasu świetnie się bawimy".

Niesamowicie wzruszająca historia rodzinna, przesycona smakami i zapachami. Tak prosto wplecione przepisy portorykańskich przysmaków i tak niesamowicie opisane, że czytając czujesz te zapachy i smaki. Tylko sięgnąć po przepis i spróbować samemu przygotować i smakować, smakować.

" - Tak - odpowiedziała babcia, przytakując głową. - Tam nauczyłam się, że danie przygotowane z miłością jest strawą dla ciała i dla duszy. "

"Powiem ci, czym jest dla mnie niebo. Niebo to stół, taki jak tutaj, przy którym siedzą wszyscy moi bliscy. Delektujemy się wspólnie przygotowanym jedzeniem, śmiejemy się i opowiadamy sobie historie, przy których czasem zakręci się...

Znalezisko wygrzebane z promocyjnego kosza w markecie. Ta książka długo czekała na swoją kolej, bo zawsze było coś ważniejszego. Okazało się jednak, że niesłusznie oceniałam ją tak nisko - "Mofongo" to naprawdę wartościowa opowieść o chorym na serce chłopcu i jego niezwykłej babci. Ciepła, a zarazem poruszająca historia, chwilami ocierająca się o realizm magiczny, przybliża nam kuchnię portorykańską i pokazuje, jak gotować, aby trafić do każdego serca. Być może wspólny posiłek przy stole nie rozwiąże wszystkich problemów, ale na pewno uczyni je mniej strasznymi, szczególnie w połączeniu z opowieściami babci o dawnych czasach. I nawet kiedy wydaje się, że świat się kończy, a mrok zagnieżdża się w najgłębszych zakamarkach duszy, na dnie garnka z przepysznym picadillo czai się nadzieja. Warto przeczytać tę powieść, a zaraz potem zabrać się do gotowania według podanych na końcu przepisów. Ja na pewno się skuszę na kilka z nich.

Znalezisko wygrzebane z promocyjnego kosza w markecie. Ta książka długo czekała na swoją kolej, bo zawsze było coś ważniejszego. Okazało się jednak, że niesłusznie oceniałam ją tak nisko - "Mofongo" to naprawdę wartościowa opowieść o chorym na serce chłopcu i jego niezwykłej babci. Ciepła, a zarazem poruszająca historia, chwilami ocierająca się o realizm magiczny, przybliża...

Książka mnie nie wciągnęła a tym samym nie zachwyciła. Historia Sebastiana i jego bliskich była nawet dobrym pomysłem ale z jego realizacją wyszło kiepsko. Mimo chęci nie potrafiłam wgryźć się w fabułę - wszystko wydało mi się takie sztywne, jakby opisywane przez osobę trzecią, która obserwuje wszystkie wydarzenia. Zabrakło mi w niej naturalności i lekkości przez co lektura zamiast być przyjemną męczyła.

Zakończenia można było się spodziewać, jednak według mnie autorka powinna inaczej "ubrać to w słowa", zrobić to w inny sposób. Odniosłam wrażenie, że zakończenie, które wyszło spod pióra pani Frances zostało napisane "na odwal" - tak by coś napisać ale nie ważne już co.

Książka mnie nie wciągnęła a tym samym nie zachwyciła. Historia Sebastiana i jego bliskich była nawet dobrym pomysłem ale z jego realizacją wyszło kiepsko. Mimo chęci nie potrafiłam wgryźć się w fabułę - wszystko wydało mi się takie sztywne, jakby opisywane przez osobę trzecią, która obserwuje wszystkie wydarzenia. Zabrakło mi w niej naturalności i lekkości przez co lektura...

Wzruszająca powieść. Zaskoczyło mnie w niej szczególnie to, że Sebastian umiał wybaczyć takie nie miłe rzeczy.Jest to historia rodzinna.Zakończenie potrafi doprowadzić do łez.

Wzruszająca powieść. Zaskoczyło mnie w niej szczególnie to, że Sebastian umiał wybaczyć takie nie miłe rzeczy.Jest to historia rodzinna.Zakończenie potrafi doprowadzić do łez.