Andrzej Pilipiuk nie daje o sobie zapomnieć. Nowe książki tego autora trafiają na półki księgarń kilka razy do roku, a wznowień starszych tytułów nie sposób się doliczyć. Pilipiuk jest swego rodzaju fenomenem - pomimo nieograniczonej wręcz literackiej płodności potrafi wciąż trzymać równie wysoki poziom swoich dzieł. Nie inaczej jest w przypadku „Carskiej manierki” - powrotu do najpopularniejszej u Pilipiuka formy, czyli antologii opowiadań. A niejeden przyzna z pewnością, że jest nawet lepiej niż wcześniej.

„Carska manierka” to zbiór ośmiu tekstów, który jednych fanów szczególnie ucieszy, choć innych może też nieco rozczarować. Zadowoleni z pewnością będą poszukiwacze prawdy ukrytej w historii, zaklętej w artefaktach z dawnych lat i wspomnieniach tych, którzy swoje już w życiu przeszli - słowem, szczególnie ukontentowani będą ci, którzy lubują się w opowiadaniach z Robertem Stormem w roli głównej. Tych bowiem jest w „Manierce” aż pięć, przez co stanowią zdecydowaną większość objętości całej książki. Na początek, czytelnikowi dane będzie poznać pierwsze prawdziwe odkrycie Roberta i narodziny jego poszukiwawczej pasji. Kolejne teksty to już dobrze wszystkim znany dojrzały, choć miejscami wciąż dziecinnie nieudolny (szczególnie w kontaktach z Martą) Storm, który wykopuje - czasem dosłownie - tajemnice przeszłości. Kilkukrotnie wystąpi też w roli policyjnego konsultanta, u boku znajomego, który potrafi właściwie docenić prawdziwego fachowca od zagadek z pogranicza świata realnego i tego, który leży gdzieś dalej. Wszystkie teksty trzymają dość równy poziom i trudno je oceniać pojedynczo. Całą część antologii poświęconą odkryciom Roberta Storma czyta się jednym tchem i z pewnością nikt, kto lubi tajemnice i rozwiązywanie zagadek, nie będzie się przy tych tekstach nudził.

Kolejne dwa teksty, to z kolei gratka - choć niewielka, w porównaniu z dawką tekstów o Stormie - dla fanów opowieści o Indianie Jonesie wczesnych lat XX wieku, czyli doktorze Pawle Skórzewskim. Doktor, który żadnego wyzwania się nie ulęknie, wybierze się w podróż po bolszewickiej Rosji, a później na górze Ararat poszukiwał będzie szczątków Arki Noego. O ile pierwszy tekst jest ciekawy i trzyma w napięciu, to drugi raczej rozczarowuje. Pomimo interesującego pomysłu autor nie wykorzystał całego potencjału, jaki z początku zdaje się mieć ta historia. Jest monotonnie, brakuje zaskoczeń i elementu, który przykułby szczególnie uwagę czytelnika, a na dodatek zbyt wiele w tym opowiadaniu niedomówień. Szczęśliwie, „Tajemnica Góry Bólu” to jedna z nielicznych słabych stron antologii.

„Carską manierkę” zamyka tekst dla Pilipiuka raczej nietypowy - steampunkowa historia alternatywna. Naprawdę ciekawy pomysł, wciągająca fabuła i całkiem wartka akcja (pomimo pozornie błahych czynności wykonywanych przez bohaterów) to miły deser na zakończenie kolejnego świetnego zbioru Pilipiuka. A przedstawione w tekście idee aż się proszą o dłuższą formę. Panie Andrzeju, może czas na powieść?

Książka, jako jeden ze sztandarowych produktów Fabryki słów, wydana została w świetnej graficznie formie, uzupełnionej miłymi dla oka ilustracjami. Wydawnictwo, przy okazji premiery tej części opowiadań Pilipiuka, przygotowało też reedycje poprzednich antologii, w eleganckiej ujednoliconej szacie. Podsumowując, „Carska manierka” to kolejna udana pozycja w dorobku autora, która szczególnie przypadnie do gustu tym, którzy lubią rozsmakowywać się w tajemnicach przeszłości.

Paweł Kukliński