Czytałam ją z prawdziwą przyjemnością. Zanim zaczęłam lekturę, ktoś o wiele bardziej doświadczony ode mnie stwierdził, że książka jest kiczowata. Nieco się oburzyłam, zaczęłam czytać i... mogę tylko przyznać rację. Jest kiczowata, tak samo zamierzenie kiczowata, jak Jaromil zamierzenie jest kabotynem. Piękny ten kicz, bo złośliwy, prawdziwy i w innych okolicznościach często kiczem by nie był, tak potrafią chyba tylko wybitni.
Nie zgadzam się z opinią, że książka jest "skłamana". Kwestia konwencji. A narracja stanowi kolejny atut, bo dzięki niej obserwujemy bohatera przez lupę lub mikroskop, tak jak powinniśmy - bo czym właściwie jest nasz poeta, jeśli nie stworzeniem wyhodowanym, eksperymentem matczynej miłości? Ile na świecie istnieje takich egzaltowanych osób, które zachwycają się własną, zazwyczaj nieistniejącą, głębią?
Oczywiście, można tu też opowiadać o odwołaniach dotyczących postaci z pola literackiego (naprawdę ciekawe) i pewnych oznacznikach historycznych (pouczające), natomiast ja skupiłam się najbardziej nie na tragizmie poety, a maminsynka, bo jednak ten wątek wydaje się być rzadziej poruszany.
A zatem - gdzie tak naprawdę jest życie?

Czytałam ją z prawdziwą przyjemnością. Zanim zaczęłam lekturę, ktoś o wiele bardziej doświadczony ode mnie stwierdził, że książka jest kiczowata. Nieco się oburzyłam, zaczęłam czytać i... mogę tylko przyznać rację. Jest kiczowata, tak samo zamierzenie kiczowata, jak Jaromil zamierzenie jest kabotynem. Piękny ten kicz, bo złośliwy, prawdziwy i w innych okolicznościach często...