Jak przeogromną wyobraźnią może dysponować człowiek, a jeśli jest to dwoje bliskich sobie ludzi... Lubię Kunderę za zwracanie uwagi na szczegóły. Na słowa którymi chlasta przeciwnika. Czytelnika to oczywiście także dotyczy. Bo 'hotel w miasteczku na normandzkim wybrzeżu" koi już w pierwszym zdaniu.
Ktoś z moich znajomych napisał mi ,gdy dałem znać że czytam, że to słabe. Pomyślałem, od razu na początku czytelniczo mnie ugotował . Ale czym dalej... było tylko ciekawiej. Ponieważ zachwycałem się grą którą odstawiali przed sobą bohaterowie. Przed sobą, ale co jednak ważniejsze, przed czytelnikiem. Gdy autor podpowiada mi ... jeśli nie masz ambicji, jeśli nie masz w sobie głodu sukcesu, uznania, siadasz na krawędzi upadku. I dalej już wciąga Cię gra... uda się czy nie uda. Ryzykować w miłości dalej... a może to nie jest miłość.
A potem wieczór zapadł i powietrze zrobiło się chłodne. Może na odbiór tekstu wpłynął także deszcz ze śniegiem w ostatnich dniach. Aura podczas lektury może być kluczowa. Jak zawsze, trochę przypadkowo trafiłem na to wznowienie. Wybierałem z czterech podobnych okładek wydawnictwa WAB. I wybrałem... co jeszcze w tym miejscu muszę dodać... tłumaczył Marek Bieńczyk.
Po chwili: przyszło mi jeszcze na myśl, że "Tożsamośc" mogłaby zaistnieć na deskach teatru. Przekaz tekstu byłby jeszcze wyraźniejszy.

Jak przeogromną wyobraźnią może dysponować człowiek, a jeśli jest to dwoje bliskich sobie ludzi... Lubię Kunderę za zwracanie uwagi na szczegóły. Na słowa którymi chlasta przeciwnika. Czytelnika to oczywiście także dotyczy. Bo 'hotel w miasteczku na normandzkim wybrzeżu" koi już w pierwszym zdaniu.
Ktoś z moich znajomych napisał mi ,gdy dałem znać że czytam, że to...

Po Kunderze spodziewałam się więcej.

Po Kunderze spodziewałam się więcej.

Kundera to pisarz ponadczasowy. Taka krótka książka, a jaka ciekawa! Autor mówi nam, że nieważne jest poszukiwanie sensu życia, ale kopulacja, rozmnażanie się, kochanie się, pod każdym znaczeniu tego słowa. Bóg po to stworzył świat, abyśmy się rozmnażali, żyli i cieszyli się błahością świata. Wszystko ma swoje znaczenie, małe lub duże.

To też historia Chantal, cierpi, lecz jest ktoś, kto ją kocha, ktoś, kto chce żyć dla niej i patrzeć tylko na nią. Jedynie, co nas ogranicza to my sami. Czasem nie otwieramy się na perspektywę bycia szczęśliwym, naiwnie, wierząc, że już nic nas w życiu nie ucieszy. Nawet nie zdajemy sobie sprawy, jak bardzo się mylimy.

No i najważniejsza lekcja, mówić wprost, co leży na sercu, nie bawić się w listy, gonić za szczęściem, nie pozwolić mu przepaść na amen.

Tożsamość? Wszystko ukryte w oczach, to jest odzwierciedlenie duszy ponoć…

Kundera to pisarz ponadczasowy. Taka krótka książka, a jaka ciekawa! Autor mówi nam, że nieważne jest poszukiwanie sensu życia, ale kopulacja, rozmnażanie się, kochanie się, pod każdym znaczeniu tego słowa. Bóg po to stworzył świat, abyśmy się rozmnażali, żyli i cieszyli się błahością świata. Wszystko ma swoje znaczenie, małe lub duże.

To też historia Chantal, cierpi, lecz...

O obrazie siebie, przynależności, poczuciu własności, ciągłości w czasie, starzeniu się, czasie, zmianach, relacjach i samotności.
O złudzeniach, wizjach i fantazjach, a może halucynacjach?

Kundera w doskonalej, choć nie szczytowej, formie.

Ogromny minus za zdradzenie w opisie książki autora listów do Chantal.

O obrazie siebie, przynależności, poczuciu własności, ciągłości w czasie, starzeniu się, czasie, zmianach, relacjach i samotności.
O złudzeniach, wizjach i fantazjach, a może halucynacjach?

Kundera w doskonalej, choć nie szczytowej, formie.

Ogromny minus za zdradzenie w opisie książki autora listów do Chantal.

Gdybym miała zdecydować, kto jest moim ulubionym pisarzem, to ex aequo wymieniłabym trzech: Hessego, Kunderę i Prousta (kolejność alfabetyczna). Tych zdecydowanie uważam za mistrzów nad mistrzami. Kundery nie czytałam już parę lat, a po wieści o jego śmierci przyszła do mnie myśl, żeby sprawdzić, czy po tak długim czasie dalej robi na mnie wrażenie, czy też coś się zmieniło i dlatego sięgnęłam po "Tożsamość". Cóż, samą mnie zdzwiło, jak bardzo Kundera jest aktualny, a jego sztuka powieści ma się dobrze, jak bardzo to, co zawiera w swoich książkach ociera się o nieśmiertelność, jak bardzo jest uniwersalne. To spotkanie z ulubionym pisarzem prowadzi do rozważań o tożsamości. Kundera zrzuca zasłonę niewiedzy o tym, czym ta tożsamość jest, a właściwie daje nam kanwę do rozważań na ten temat. Nic tu nie jest proste ani oczywiste, czarne czy białe. Powolność w rozwijaniu pojęcia tożsamości sprawia, że autor prowadzi czytelników przez wiele wątków, obdarowuje nas wieloma spojrzeniami na to zagadnienie. Mamy tu śmieszne miłości, czasami jakiś żart i kiedy myślimy, że już wiemy, okazauje się, że życie jest gdzie indziej. Możemy zastanawiać się z Kunderą, czym jest tożsamość, czy rzeczywiście jest tak ważna i stała, czy też jest chwilowym świętem nieistotności i zmienia się w zależności od sytuacji czy ludzi, z którymi obcujemy. Czy zawsze mamy tą samą tożsamość, czy wręcz przeciwnie, czasem jesteśmy Kubusiem, a czasem jego panem. Bohaterowie tworzą opowiedzianą historią swojego rodzaju księgę śmiechu i zapomnienia, są kimś innym dla siebie teraz, a zupełnie kimś innym w obliczu przeszłości, jakby byli innymi ludźmi. Próbują ukrywać swoje dawne życia niczym zdradzone testamenty, mieć odmienną tożsamość, inaczej pokazywać się światu. Dla niektórych to będą banały i nudy, a dla innych świat rozważań egzystencjalnych, na które nie ma gotowych rozwiązań. Kundera pokazuje, jak bardzo doświadczenia i przeżycia nas zmieniają i jak bardzo nieprzewidywalne jest życie. Widać to szczególnie w zakończeniu, które jest nieoczywiste, niczym walc pożegnalny ukazujący naszą nieznośną lekkość bytu.

Mistrzu, spoczywaj w pokoju.

Gdybym miała zdecydować, kto jest moim ulubionym pisarzem, to ex aequo wymieniłabym trzech: Hessego, Kunderę i Prousta (kolejność alfabetyczna). Tych zdecydowanie uważam za mistrzów nad mistrzami. Kundery nie czytałam już parę lat, a po wieści o jego śmierci przyszła do mnie myśl, żeby sprawdzić, czy po tak długim czasie dalej robi na mnie wrażenie, czy też coś się zmieniło...

Brak opinii gwiazdkowej, bo Kundera nadal pozostaje dla mnie zagadką. Widzę pewne charakterystyczne elementy jego twórczości, ale... Nie czuję tego. Nie wyciągam dużo z lektury. Nie odnajduję się w tym chaosie.

Brak opinii gwiazdkowej, bo Kundera nadal pozostaje dla mnie zagadką. Widzę pewne charakterystyczne elementy jego twórczości, ale... Nie czuję tego. Nie wyciągam dużo z lektury. Nie odnajduję się w tym chaosie.

Po zamknieciu książki pomyslałam jedynie...co za dyrdymaly. Czytając odnosi się wrażenie, jakby to napisał licealista, który sili się na mądrość i oryginalność i chce trochę szokować. Nic mi sie w tej książce nie podobalo. Przeczytalam tylko dlatego do konca "bo to Kundera"

Po zamknieciu książki pomyslałam jedynie...co za dyrdymaly. Czytając odnosi się wrażenie, jakby to napisał licealista, który sili się na mądrość i oryginalność i chce trochę szokować. Nic mi sie w tej książce nie podobalo. Przeczytalam tylko dlatego do konca "bo to Kundera"

Krótka opowieść o związku dwóch dojrzałych osób i ich problemach, które biorą się z braku szczerości i usilniej chęci niesienia pomocy w tym przypadku mężczyzny do kobiety, który postanawia przywrócić partnerce wiarę w siebie, w swoją kobiecość i wysyła do niej anonimowy list od tajemniczego wielbiciela, co stopniowo powoduje poważny kryzys w relacji i zaufaniu obojga partnerów.

Ciekawa, krótka książka, którą dobrze się czyta bez większych refleksji dla samej historii, ale też można się przy niej zatrzymywać na dłużej, bo zawiera dużo refleksji na temat miłości, związków, kobiet, czyli typowych tematów u Kundery.

Krótka opowieść o związku dwóch dojrzałych osób i ich problemach, które biorą się z braku szczerości i usilniej chęci niesienia pomocy w tym przypadku mężczyzny do kobiety, który postanawia przywrócić partnerce wiarę w siebie, w swoją kobiecość i wysyła do niej anonimowy list od tajemniczego wielbiciela, co stopniowo powoduje poważny kryzys w relacji i zaufaniu obojga...

Krótka i błyskotliwa. Niezwykle przewrotna. Nie tak ostra jak poprzednie. Cały czas Kundera, ale trochę inaczej. Bardzo mi się podobało...

Krótka i błyskotliwa. Niezwykle przewrotna. Nie tak ostra jak poprzednie. Cały czas Kundera, ale trochę inaczej. Bardzo mi się podobało...

Krótka, wartka powieść w nieoczywisty sposób odsłaniająca warstwami tożsamość bohaterów, ich potrzeby i pragnienia. Przypomina, że jesteśmy nie tylko sobą w tu i teraz, ale tworzą nas także decyzje z przeszłości i fantazje o przyszłości. W kilku miejscach zachęca do rozważań egzystencjalnych.

Krótka, wartka powieść w nieoczywisty sposób odsłaniająca warstwami tożsamość bohaterów, ich potrzeby i pragnienia. Przypomina, że jesteśmy nie tylko sobą w tu i teraz, ale tworzą nas także decyzje z przeszłości i fantazje o przyszłości. W kilku miejscach zachęca do rozważań egzystencjalnych.