Książki dają nieskończenie wiele możliwości interpretowania opisanych w nich wydarzeń. Będąc czytelnikiem sam kreuję rzeczywistość, a siłą sprawczą tego procesu jest moja nieokiełznana wyobraźnia. Barwny język przedstawiony w książce Miki Waltariego „Egipcjanin Sinuhe” dał ogromne możliwości do tworzenia obrazów sprzed wielu tysięcy lat, a ponadto pozwalał na zestawianie- niczym elementy kolorowej układanki- wydarzeń ze starożytnego Egiptu do czasów nam współczesnych.

Na samym początku chciałbym jednak skupić się na języku i wspaniałym przekładzie. Czytając tę książkę miałem przed oczami każdy szczegół, autor nie tyle opisywał, co malował kolejne pejzaże związane z czasami, które dotąd- z historycznego punktu widzenia- nie interesowały mnie zupełnie. Ale aby i aspekt historyczny mógł zaistnieć zastosowałem pewien klucz. Mianowicie okrucieństwa współczesności zestawiłem z opisem zdarzeń „Egipcjanina Sinuhe”. I co mi wyszło?

Wojny domowe, nieposkromione ambicje terytorialne władców, trudność w oddzielaniu sfery sacrum od profanum, ludzie wykorzystywani do ciężkiej pracy w imię idei, która służy tylko nielicznym, a przede wszystkim nieliczenie się z dobrem drugiego człowieka. Brzmi znajomo? Czy taka nie była rzeczywistość choćby Związku Radzieckiego? Czy konflikty o podłożu religijnym nie mają obecnie miejsca na Bliskim Wschodzie czy np. w Irlandii Północnej? Zresztą religia i to do czego prowadzi jej pojmowanie przez fanatyków oraz przekazywanie tej „zatrutej strzały” podatnemu na sugestię ludowi stanowi bardzo mocny punkt powieści. Czy świat aż tak bardzo zmienił się na przestrzeni wieków od ery faraonów do czasów Baracka Obamy (wiem, wiem, to niezbyt dobry przykład, on akurat otrzymał pokojową Nagrodę Nobla za… każdy niech sobie sam wpisze za co)?

Waltari udowadnia, że gdyby zmienić dekoracje i napisać podobną książkę o lekarzu żyjącym w dziejach nam współczesnych, to swoją wymową niczym ona by się nie różniła od „Egipcjanina Sinuhe”. Jednakże w związku z tym, że autor podjął niełatwy temat starożytnego Egiptu, to ta książka różni się od wielu innych. Zdecydowanie na korzyść. Podobny pomysł zastosował jeszcze przed fińskim pisarzem Bolesław Prus ze swoim „Faraonem”.

Dodam, że ja nie będąc zainteresowanym wątkami militarnymi z lubością starałem się dopasowywać przedstawiane w książce ludy do narodów i nacji znanych nam współcześnie. Każdemu zainteresowanemu podobną zabawą książkę Waltariego polecam w dwójnasób.

„Egipcjanin Sinuhe” to także świetnie nakreślone postaci. Tytułowy bohater to lekarz, humanista, ale także i mężczyzna pełen namiętności. Jego nieodłączny towarzysz Kaptah to archetyp kapitalisty pomnażającego majątek, ale ja skupiłem się na postaciach kobiecych. Bo też podobnie jak dążenie do władzy tak i ludzkie namiętności związane z relacjami damsko- męskimi były silne zarówno w starożytnym Egipcie jak i dziś. Wspaniale opisana została postać pięknej Nefernefernefer, modliszki potrafiącej bezwzględnie wykorzystać słabość każdego mężczyzny. W książce odnajdziemy również inne kobiety: uduchowioną kapłankę, matkę, służącą, czy przyjaciółkę, co pozwala nam stwierdzić jedno. Ludzie są różni, i na swej drodze odnajdziemy zarówno tych dobrych jak i tych złych. Ważne jednak, aby z każdego takiego spotkania wyciągać odpowiednie wnioski. Jeśli będzie inaczej, wówczas pełne nieprzyjemnego zapachu Królestwo Śmierci czeka…

Książki dają nieskończenie wiele możliwości interpretowania opisanych w nich wydarzeń. Będąc czytelnikiem sam kreuję rzeczywistość, a siłą sprawczą tego procesu jest moja nieokiełznana wyobraźnia. Barwny język przedstawiony w książce Miki Waltariego „Egipcjanin Sinuhe” dał ogromne możliwości do tworzenia obrazów sprzed wielu tysięcy lat, a ponadto pozwalał na zestawianie-...