Ciekawa opowieść o najważniejszym polskim dramaturgu na świecie. Warto poznać przezabawne losy pisarza, z przygodą nudystyczną na czele, ale również zagłębić się w problematykę samej twórczości.

Więcej opinii o literaturze, filmie i muzyce w blogu "Trzy akordy na dwie ręce" oraz w powieści "BUfffO".

Ciekawa opowieść o najważniejszym polskim dramaturgu na świecie. Warto poznać przezabawne losy pisarza, z przygodą nudystyczną na czele, ale również zagłębić się w problematykę samej twórczości.

Więcej opinii o literaturze, filmie i muzyce w blogu "Trzy akordy na dwie ręce" oraz w powieści "BUfffO".

Zamiast „Dramatyczne przypadki Janusza Głowackiego” książka powinna mieć podtytuł „Analiza literacka i monografia dzieł wszystkich”. A już za sformułowanie w blurbie: „Pełna dramatycznych zwrotów akcji opowieść o losach pisarza…” można by wydawcę podać do sądu za wprowadzanie czytelników w błąd. Bowiem żadnej akcji tu nie ma, losy bohatera są ledwo wspomniane, lwią cześć zajmuje szczegółowy opis wszystkich sztuk Głowackiego, miejsc ich wystawienia, obsady, ocen krytyków. Jest też dużo zdjęć i plakatów teatralnych. Autorka dokonała benedyktyńskiej pracy. Można zobaczyć, jak Głowacki był doceniany w USA i Europie, niekoniecznie w Polsce, lecz nudne to potwornie. Sam bohater jest cytowany rzadko, ale kiedy do tego dochodzi, widać od razu różnicę stylu. Te krótkie fragmenty bez porównania lepiej się czyta! Reszta jest napisana językiem suchym, naukowym, szczegółowość analiz literackich zniechęca, choć zachwyt dla pisarza jako artysty i człowieka jest wyraźnie widoczny. Szkoda, że autorka nie dała mu się samemu wypowiedzieć. Jedyną korzyścią z lektury tej książki, jest to, że chcę teraz przeczytać coś, co Głowacki sam o sobie napisał. Może „Z głowy” i felietony z późniejszego okresu. Natomiast monografii innych sławnych ludzi autorstwa pani Elżbiety Baniewicz na pewno czytać nie będę.

Zamiast „Dramatyczne przypadki Janusza Głowackiego” książka powinna mieć podtytuł „Analiza literacka i monografia dzieł wszystkich”. A już za sformułowanie w blurbie: „Pełna dramatycznych zwrotów akcji opowieść o losach pisarza…” można by wydawcę podać do sądu za wprowadzanie czytelników w błąd. Bowiem żadnej akcji tu nie ma, losy bohatera są ledwo wspomniane, lwią cześć...

To nie miała być biografia! To książka o "dramatycznych przypadkach" (tytuł z założenia dwuznaczny) Janusza Głowackiego, analiza jego twórczości, głównie właśnie dramatycznej. Wnikliwa, sięgająca głęboko, starająca się możliwie najwierniej odtworzyć założenia artystyczne pisarza. To nieprawda, o czym Maargareta pisze niżej, że "przy braku zrozumienia dla niepochlebnych opinii recenzentów" - Baniewicz tylko udowadniania ich czasami kompletną głuchotę i ślepotę na to, co w utworach twórcy "Antygony w Nowym Jorku" jest zawarte. Przekonująco udowadnia.
Poza tym ciekawe odniesienia do dzisiejszej sytuacji w Polsce, realistyczne spojrzenie na Amerykę i w ogóle świat, trzeźwa ocena współczesności.
Na pewno nie jest to lektura dla łowców biograficznych sensacji.

PS Gdyby tak pisały pensjonarki...

To nie miała być biografia! To książka o "dramatycznych przypadkach" (tytuł z założenia dwuznaczny) Janusza Głowackiego, analiza jego twórczości, głównie właśnie dramatycznej. Wnikliwa, sięgająca głęboko, starająca się możliwie najwierniej odtworzyć założenia artystyczne pisarza. To nieprawda, o czym Maargareta pisze niżej, że "przy braku zrozumienia dla niepochlebnych...

Zmęczyłam tę książkę. To żadna biografia a rozbudowane streszczenie twórczości Pana Głowackiego, omówienie recenzji wydawanych po premierach teatralnych poszczególnych sztuk przy braku zrozumienia dla niepochlebnych dla opinii recenzentów. Wszystko napisane pretensjonalnym i pensjonarskim stylem. Bardzo słaba pozycja na tle biografii pisanych przez innych - w ogóle pomija kim był, jak żył oraz jakich wyborów dokonywał.

Zmęczyłam tę książkę. To żadna biografia a rozbudowane streszczenie twórczości Pana Głowackiego, omówienie recenzji wydawanych po premierach teatralnych poszczególnych sztuk przy braku zrozumienia dla niepochlebnych dla opinii recenzentów. Wszystko napisane pretensjonalnym i pensjonarskim stylem. Bardzo słaba pozycja na tle biografii pisanych przez innych - w ogóle pomija...

Świetny pomysł, fatalnie napisane. Ja się po porostu zmęczyłam. 4 gwiazdki jedynie za dokumentacje graficzną

Świetny pomysł, fatalnie napisane. Ja się po porostu zmęczyłam. 4 gwiazdki jedynie za dokumentacje graficzną

Jeśli do tej pory nie wiedzieliście, że:
1. Głowacki to geniusz
2. PRL sprowadza się do absurdów rodem z Barei
3. dzisiejsze czasy to upadek obyczajów, również w teatrze, gdzie reżyser-demiurg robi sztuki o gejach
to z tej książki się tego dowiecie. W innym przypadku można poczuć co najmniej irytację, gdy autorka po raz kolejny nam o tym przypomina.

Jeśli do tej pory nie wiedzieliście, że:
1. Głowacki to geniusz
2. PRL sprowadza się do absurdów rodem z Barei
3. dzisiejsze czasy to upadek obyczajów, również w teatrze, gdzie reżyser-demiurg robi sztuki o gejach
to z tej książki się tego dowiecie. W innym przypadku można poczuć co najmniej irytację, gdy autorka po raz kolejny nam o tym przypomina.

Streszczenia, analizy, cytaty, streszczenia, analizy, cytaty... usypiam. Ale obrazki fajne! :D

Streszczenia, analizy, cytaty, streszczenia, analizy, cytaty... usypiam. Ale obrazki fajne! :D

Panie Głowacki: Przeczytałem to Pana opowiadanie Wielki brudzio. Swoje fochy stroi Pan w „Kulturze”, którą czyta kilkaset tysięcy ludzi. Jut z tego, co Pan napisał, wylania mi się Pana portret. Jest Pan lizusem, karierowiczem bez zasad moralnych. Pana postać przypomina gibona w charakterystycznej pozie. Niemyje Pan nóg i innych części ciała. Niech się Pan nie obraza, że nazywam Pana po imieniu, tylko spojrzy na siebie krytycznie.
Nie podpisuję się, bo gdybym to zrobił, dostałbym od Pana taki sam list. Żegnam Pana.
P.S. Początkowo chciałem do Pana napisać kulturalnie, ale pomyślałem, co się będę wysilał dla chama. [...]

Podobno list powyższej treści nadszedł do redakcji Kultury po opublikowaniu pierwszego opowiadania Janusza Głowackiego w 1964 r. Równie dobrze mógł być wymysłem samego pisarza, który przecież stale posługiwał się ironią i żartem. Inna rzecz, że dla wielu polskich czytelników twórczość Głowackiego była nie do zaakceptowania: obśmiewanie mitów i patosu do dzisiaj zresztą jest u nas kiepsko przyjmowane, tymczasem autor Wielkiego brudzia czyli powodu zamieszania, zawsze wolał groteskę i absurd, na dodatek w tonacji buffo.

Co innego zagranicą: Kopciuch, Polowanie na karaluchy i Antygona w Nowym Jorku były wystawiane z powodzeniem w kilkunastu krajach, w Stanach Zjednoczonych przyniosły autorowi uznanie. Na tych niełatwych, zniuansowanych dramatach poznali się Amerykanie, Europa Zachodnia i Wschodnia, natomiast Polacy, wyćwiczeni w dostrzeganiu aluzji i czytaniu między wierszami – niekoniecznie. Nawet Rosjanom spodobała się Czwarta siostra, która według rodzimych krytyków niemożebnie kpiła z naszych sąsiadów i szargała Czechowa.

Elżbieta Baniewicz dość dokładnie prześledziła ten fenomen – Dżanus nie jest bowiem biografią (jak sugeruje podtytuł i okładkowa notka),to raczej przegląd twórczości artysty w oparciu o życiorys, z obszernymi streszczeniami utworów, opisami adaptacji i licznymi fragmentami recenzji. Taki układ mi nie przeszkadza, ponieważ autorka pisze o rzeczach, które mnie interesują, niemniej jej brak krytycyzmu wobec przedmiotu badań jest nieznośny. Głowackiemu – jak większości twórców – zdarzały się także i potknięcia, o nich niestety krytyczka nie pisze.
Mimo tego zgrzytu książka Baniewicz jest dla mnie cenna ze względu na analizy literackie, z pewnością przydadzą się podczas czytania dramatów i opowiadań Głowackiego.

https://czytankianki.blogspot.com/2017/11/kopciuchy-i-karaluchy.html

Panie Głowacki: Przeczytałem to Pana opowiadanie Wielki brudzio. Swoje fochy stroi Pan w „Kulturze”, którą czyta kilkaset tysięcy ludzi. Jut z tego, co Pan napisał, wylania mi się Pana portret. Jest Pan lizusem, karierowiczem bez zasad moralnych. Pana postać przypomina gibona w charakterystycznej pozie. Niemyje Pan nóg i innych części ciała. Niech się Pan nie obraza, że...

Elżbieta Baniewicz napisała interesująco o interesującym człowieku.Dużo fotosów i świetne opisy przedstawień.

Elżbieta Baniewicz napisała interesująco o interesującym człowieku.Dużo fotosów i świetne opisy przedstawień.

Książka- rozczarowanie. Głównie ze względu na ciężki język i przegadanie ziejące nudą. Naprawdę szkoda, że o kimś, kto o najtrudniejszych sprawach , problemach współczesnego człowieka potrafi napisać z taką lekkością, finezją, którego wypowiedzi skrzą się od bon motów, powstała tak niestrawna książka.

Książka- rozczarowanie. Głównie ze względu na ciężki język i przegadanie ziejące nudą. Naprawdę szkoda, że o kimś, kto o najtrudniejszych sprawach , problemach współczesnego człowieka potrafi napisać z taką lekkością, finezją, którego wypowiedzi skrzą się od bon motów, powstała tak niestrawna książka.