Wydawca zareklamował tę powieść jako najbardziej osobistą i niewątpliwie najlepszą. Z pierwszym się zgodzę, z drugim nie.

Każdy z nas ma swoją historię, swoje przeżycia, swoje traumy. Wielu z nas kołacza się one w głowie, nie można się od nich uwolnić, nie można się z nimi rozprawić ostatecznie. Wydaje się, że jedynym sposobem jest oddzielenie się od nich, urodzenie, odgrodzenie od siebie gdzieś na zewnątrz. Taka jest istota procesu twórczego plynącego z serca. I tak postąpił Arturo P-R.

Autor przez lata był korespondentem wojennym, świadkiem pośrednim lub bezpośrednim mniejszej lub większej makabry. Rozlicza się ze swoimi przeżyciami pisząc ksiązkę, której bohaterem jest jego alter ego, posługujące się innym narzędziem - nie słowem, a obrazem. I tenże bohater również uwalnia się od swoich traum poprzez proces twórczy, mimo, że nawet nie do końca zdaje sobie z nich sprawę.

Rzecz w tym, że osoba, która twórczość APR zna od lat, już z tym rozliczeniem wydaje się zapoznana. We wcześniejszych utworach mniej lub bardziej widoczne są poszczególne motywy, tu jedynie zebrane w kompilację. By wspomnieć choćby o osobistej Troi (Fechtmistrz?) każdego z nas itp. itd.

Język jak zawsze u APR specyficzny, albo się go kocha, albo nie trawi. Obrazek (nie fabuła, w póxnych powieściach APR fabuła niebezpiecznie dąży do obrazka, niekoniecznie jest to wada) interesujący. I to co u Hiszpana najważniejsze - refleksja - wciąż na swoim miejscu. Plus okrucieństwa, których nie znajdziemy nawet w literaturze obozowej - uświadamia nam, jak w złych czasach żyjemy i że zło i makabra to nieodłączny element natury ludzkiej i ludzkich społeczności.

Wstrząsająca, porażająca, dosłowna. Bardzo dobra. Ale według mnie nie najlepsza, może dlatego, że część przesłań już skubnąłem z poprzednich utworów APR.

Wydawca zareklamował tę powieść jako najbardziej osobistą i niewątpliwie najlepszą. Z pierwszym się zgodzę, z drugim nie.

Każdy z nas ma swoją historię, swoje przeżycia, swoje traumy. Wielu z nas kołacza się one w głowie, nie można się od nich uwolnić, nie można się z nimi rozprawić ostatecznie. Wydaje się, że jedynym sposobem jest oddzielenie się od nich, urodzenie,...