Choć od urodzenia mieszkam w mieście, od kilku co najmniej lat nieodłącznie towarzyszy mi Internet i telefon, to nie nazwałabym siebie "mieszczuchem". Gdzieś tam tkwi we mnie osoba, która żałuje, że nie miała szansy urodzić się w zupełnie innych czasach, gdzie o elektronicznych gadżetach nikomu się nawet nie śniło, a świat donikąd się nie spieszył. Niestety pozostaje mi tylko czytanie o życiu, jakiego nie znam. Tak więc parzę kubek gorącej herbaty, siadam w fotelu i wyruszam w literacką podróż po powojennej polskiej wsi.

Teresa Oleś-Owczarkowa prowadzi mnie po swoich rodzinnych Blanowicach, gdzie spędzała swoje dzieciństwo. Wieś, która kiedyś była środkiem niczego, dziś stanowi niemalże centrum Zawiercia. Chaotyczna jest to podróż – niepoukładane myśli, wyrwane przypadkowo wspomnienia, trochę jak przeźrocza, które jako dziecko oglądałam u babci. I choć nie do końca wiem, gdzie w danej chwili się znajduję, o czym słucham i co oglądam oczami wyobraźni, to wyraźnie czuję, że jest to bardzo sentymentalna podróż, po życiu autorki. Luźne myśli składa w kolejne zdania, które jednak układają się w logiczną, choć chaotyczną całość. Oleś-Owczarkowa konfrontuje wieś jej młodości z tą współczesną, a jakże różnią się one od siebie! Wtedy, choć o kawałek chleba było ciężko, to wszyscy mieli dla siebie czas i dobre słowo. A dziś? Ciągle zaganiani nie znamy nawet imion naszych sąsiadów.

Wiejskiego klimatu dodaje język stylizowany na miejscową gwarę. Wypowiedzi ludzi zamieszkujących Blanowice pełne są charakterystycznych dla polskiej wsi zwrotów. W treść wplecione są również pieśni, modlitwy, a także dziecięce zabawy. Czytając:

"Nie chcę cię,
Nie chcę cię,
Nie chcę cię znać!

Chodź do mnie,
Chodź do mnie,
Rączkę mi dać.

Prawą mi daj,
Lewą mi daj
I już się na mnie nie gniewaj!"

w głowie samoistnie pojawia się melodia, a ja uśmiecham się na wspomnienie mojej babci śpiewającej mi tę piosenkę lata temu. Ale "Mrówki w płonącym ognisku" to także przejmująca i osobista opowieść o biedzie i problemach z jakimi borykali się ludzie. Bo i tych nie brakowało, a jednak dziś usłyszeć możemy od naszych dziadków, że dobrze się wtedy żyło, choć każdy dzień był niepewny. Wreszcie Teresa Oleś-Owczarkowa pokazuje czytelnikom jak zmienia się polska prowincja i standardy życia. Dziś nic już nie zostało z dawnych lat, świat gna do przodu, bo "co się należy, to się należy".

Jest to sentymentalna podróż, ale również konfrontacja wsi współczesnej, niewiele różniącej się od wielkich miast, z tą powojenną, której dziś się już nie spotyka. Nie każdy odnajdzie tu cząstkę siebie, nie jest to również łatwa książka, ale jeśli ktoś lubi taki nostalgiczny nastrój i ma ochotę wybrać się w tę podróż razem z autorką, to "Mrówki w płonącym ognisku" są świetną ku temu okazją.

Choć od urodzenia mieszkam w mieście, od kilku co najmniej lat nieodłącznie towarzyszy mi Internet i telefon, to nie nazwałabym siebie "mieszczuchem". Gdzieś tam tkwi we mnie osoba, która żałuje, że nie miała szansy urodzić się w zupełnie innych czasach, gdzie o elektronicznych gadżetach nikomu się nawet nie śniło, a świat donikąd się nie spieszył. Niestety pozostaje mi...